به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از کرمان، ماه محرم؛ ماهی است که آدم و عالم برای عزای اشرف مخلوقات، سیاه پوش می‌شوند و به سر و سینه می‌زنند. ذکر حسین (ع) و یارانش را که از زبان آگاهان به وادی حسین (ع) و راز و رمز مداحی می‌شنوی، عزاداری هایت، آگاهانه‌تر و عاشقانه‌تر می‌شوند.
ماه محرم، بهانه‌ای شد تا به سراغ یکی از مداحان استان کرمان برویم که سال هاست افتخار نوکری اباعبدالله الحسین (ع) را دارد و یکی از بنیانگذاران و مداحان هیئتی قدیمی در شهر کرمان است، هیئتی که از سال ۱۳۶۶ و پیش از آن، کارش را با اهدافی چون: ولایی بودن، جوانگرایی و دارای ابتکار آغاز کرده است.
هیئت شهدای بیت الله الحرام در اکثر ایام سال، چون: ایام فاطمیه، سحر‌های ماه مبارک رمضان، روز عرفه، دهه محرم، شب‌های جمعه و ... با استقبال فراوان مردم دیار کریمان فعالیتی مستمر دارد.
مجید دوستعلی در شهریور ۱۳۴۵، در ایام فاطمیه به دنیا آمد و دانشجوی دکترای حقوق در مرحله پایان نامه و دارای تحصیلات حوزوی است، شغل اصلی وی قضاوت است و چند سالی مسئولیت‌های دولتی (دبیری هیئت دولت و قائم مقامی وزیر) را داشته و اکنون هم معاون امور حقوقی و مجلس کمیته امداد امام (ره) و دبیر هیئت امنا این نهاد انقلابی است. وی ۲ پسر و ۲ دختر دارد.
آقای دوستعلی با سپاس از شما که با وجود مشغله‌های فراوان، برای مجموعه باشگاه خبرنگاران جوان کرمان وقت گذاشتید.
از حدود کلاس سوم ابتدایی با هدایت پدرم که نوحه خوان دسته جات عزاداری بود، وارد مداحی شدم.
از اربابم حسین (ع)، عاقبت به خیری و شفاعتش را در عالم برزخ و قیامت می‌خواهم.
هر شعری را که در وصف آل الله (ع) بیان شود، دوست دارم.
از محضر اساتید مداحی در قم و تهران در طول سال‌های متمادی، حضوری و غیرحضوری بهره بردم؛ اما، اولین استادم پدرم بود.
شعر خوب، وسیله تأثیرگذاری مطلوب مداحی است.
بزرگانی همچون: مرحوم فلسفی و خزعلی را می‌شناختم و در منابر بعضی از ایشان از جمله مرحوم آیت الله خزعلی، برنامه مداحی داشتم و در زمان فعلی به بزرگانی از اهل منبر و خطابه ارادت دارم و بعضاً در منابر ایشان عرض نوکری برای اربابم را داشته ام.
بزرگان، یادگاری به جا می‌گذارند، من خیلی کوچک و حقیرم.
شور حسینی بسیار عالی است، به شرط اینکه شعور حسینی هم در کنارش وجود داشته باشد.
شأن امام حسین (ع) و آل الله عصمت و طهارت (ع) خیلی بالاتر از آن است که سبک‌های غربی، آهنگ این تعشق معنوی باشد؛ مخصوصاً، اینکه سابقه عزاداری در ایران آن قدر غنی است و سبک‌های زیبایی دارد که نیازی به آهنگ غربی نیست.
همه روضه‌ها جانسوزند.
کرامت دیدن، مال بزرگان و عارفان است و این حقیر هنوز در پیچ و خم کوچه اول گیرم.
فقط اخلاص در کار.
همه بانیان و نوکران برای توفیق نوکری درگاه اهل البیت (ع) به خود ببالند و مواظب باشند شیطان، همواره در کمین است.
شهدای کربلا همه دوست داشتنی هستند، از حضرت علی اصغر (ع)، حضرت علی اکبر (ع)، حضرت عباس (ع)، عون، جعفر تا حبیب ابن مظاهر و جون غلام سیاه ابی عبد الله (ع).
همه شعرای آیینی را دوست دارم؛ مخصوصاً، آن‌هایی که این هنر خدادای را با واقعیت امروز، شهدا و ولایت عجین می‌کنند.
تلفیق ارزش‌های انقلاب امام حسین (ع) با ارزش‌های انقلاب اسلامی.
پیر غلامی، یعنی: عمری نوکری مخلصانه در درگاه نورانی ارباب حسین (ع).
هر شعری که در خور و شأن آقایمان حسین (ع) باشد، قیمتی است؛ وگرنه، ارزشی ندارد.
راه سعادت در هر راه نورانی، گوش دادن به حرف بزرگتر‌ها و صاحبان تجربه در آن راه است و گرنه ره به ترکستان است.
مناجات خوانی، هنری است که دلی الهی می‌خواهد و توفیقی ویژه است.
مسجد، پایگاه تبلیغ دین و مأمن دوستان خدا و اهل البیت (ع) است و هیئت واقعی، یعنی: دوست خدا و اهل البیت (ع).
مداح، یعنی: زینت اهل البیت (ع)، ظاهر و باطن او باید بیانگر این زینت باشد.
گرفتن هدیه برای مداحی اشکالی ندارد؛ اما، کاسبی کردن، خیلی بد است.
عزاداری برای امام حسین (ع) و هیئت او می‌باید مثل انقلاب و خون ابی عبدالله (ع) پیام داشته باشد. فرهنگ عاشورا دانشگاهی بزرگ است و تلفیقی از عاطفه و احساس، حماسه و تعقل و این باید در هیئت‌ها و عزاداری‌ها متجلی باشد.
هیئت، یعنی: خاکریز مستحکم در مقابل هجمه فرهنگی دشمن؛ البته، هیئت انقلابی، نه سکولار به قول حضرت آقا ما هیئت سکولار نداریم. هیئت باید با موازین انقلابی نهضت کربلا همگام باشد.
آفت هیئت‌ها در یک نگاه کلی، توجه بیشتر به ظاهر و فاصله گرفتن از ذات و باطن است که اثرگذاری را بسیار کم، محدود و ناچیز می‌کند.
تنها راه نقش هیئت‌ها در پرده برداری از نقشه دشمن فقط تنظیم رفتار، گفتار و کردارمان با ولایت است که امروز در وجود مقام معظم رهبری (دامه برکاته) متجلی است. نمی‌شود برای حسین (ع) خواند و سینه زد و از ولی و نایب امام زمان (عج) فاصله داشت.
مداحی یک هنر است و هنر، جذابیت خود را در جذب دیگران، بالأخص جوانان دارد.
مداحی برایم یک عشق است و قبل از هر عنوان علمی و اجرایی خودم را روضه خوان امام حسین (ع) می‌دانم و از او خواسته ام تا پایان عمر، این توفیق را از من نگیرد. الحمدلله تا این لحظه این توفیق را داشته ام. کرمان هم شهر و زادگاه من است و به آن افتخار می‌کنم و دوست دارم؛ اگر، سرمایه‌ای هم در این رابطه دارم، خرج همشهری‌ها و جوانان کرمانی بکنم؛ فقط همین، ان شاء الله خدا قبول کند.
هرچه دارم و هر توفیقی که نصیبم می‌شود را مدیون نوکری امام حسین (ع) می‌دانم. درگاه امام حسین (ع) خیلی بزرگ و درس آموز است و در هر جایگاهی که باشی، هدایتگر و راهگشاست.
مداحی، همه اش خاطره است خاطره نوکری برای آقائیکه ثارالله و ابن ثاره است. او که همه هستی اش را فدای خدا کرد و خدا هم، همه هستی را در اختیارش گذاشت. خدا کند تا آخر بر این در گاه ثابت قدم بمانیم «وَ ثَبِّت لِی قَدَمَ صِدقٍ عِندَکَ مَعَ الحُسَین وَ اَصحابِ الحُسَین (ع)» انشاءالله.
باز هم از شما سپاسگزارم. در مداحی هایتان دعاگویمان باشید.
گفتگو از معصومه یحیی زاده
انتهای پیام/ی