به گزارش خبرنگار حوزه پایه و آبی گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، هزینه‌ای که فدراسیون دوومیدانی برای ۲ مدال آور استقامت خود کرد به مراتب خیلی کمتر از دوران آماده سازی حسن تفتیان بود که نزدیک به ۱۸ ماه در فرانسه و زیر نظر اونتانون گای تمرین کرد. با این شرایط انتظار می‌رفت که تفتیان بهترین نتیجه را برای کشورمان بدست بیاورد.
این در حالی است که مدال‌های حسین کیهانی و امیر مرادی نشان داد برگزاری اردو‌های اروپایی در مدرن‌ترین کمپ‌ها نمی‌تواند ضامن کسب مدال و موفقیت در مسابقات باشد و همه چیز به برنامه ریزی بهتر و تلاش خود ورزشکار بستگی دارد. البته شاید امکانات و تجهیزات ورزشی مدرن یکی از عوامل موفقیت ورزشکاران باشد، اما اگر برنامه ریزی مدون و صحیح نباشد نتیجه دلخواه هیچ زمانی بدست نخواهد آمد.
حال این سوال پیش می‌آید که فدراسیون دوومیدانی با چه تضمینی مجوز حضور ورزشکاران در اردو‌های خارجی صادر می‌کند؟ آیا به صرف این که یک ورزشکار شانس کسب مدال دارد فدراسیون رضایت می‌دهد ورزشکارش به هر طریقی راهی اردو‌های خارجی شود؟ نظارت فدراسیون بر روی ورزشکارانی که خارج از کشور تمرین می‌کنند تا چه حدی است؟
اکنون این انتظار می‌رود مسئولان وزارت ورزش و جوانان با توجه به گرانی ارز جلساتی را تشکیل دهند تا از اعزام ورزشکاران به اردو‌های طولانی مدت اروپایی جلوگیری کنند یا که تدابیری بیاندیشند تا با احداث بهترین کمپ‌های تمرینی در داخل کشور از خروج ارز از کشور جلوگیری شود، همان کاری که سال هاست احسان حدادی به دنبال آن است تا بتواند از لحاظ مالی به کشورمان سود برساند.
تمرین برای دوندگان به نظر می‌رسد در ایران و اروپا یا هر جای دنیا تفاوت چندانی نداشته باشد و هنوز نمی‌دانیم دلیل اصرار برای حضور در اردو‌های خارج کشور چیست؟ آنچه لازم است زمینی برای دویدن است که در تمام کره خاکی یکسان است و تنها بحث مربی است که حتی اگر خارجی هم باشد می‌تواند به ایران بیاید. در بحث آب و هوایی هم خوشبختانه در کشورمان ۴ فصل را می‌توان در تمام طول سال در نقاط مختلف دید و بهانه‌ای برای اردو‌های پُر هزینه خارجی باقی نمی‌ماند.
ایرج حصیبی یکی از کارشناسان دوومیدانی در این باره گفت: معنی اعزام دوندگان به خارج از کشور این نیست که فقط در داخل ایران ضعیف هستند و باید برای نتیجه از ایران خارج شد. ما به شرطی می‌توانیم نتیجه بگیریم که نسبت به زمان و مکان اطلاع دقیقی داشته باشیم.
او افزود: به طور مثال کشور جامائیکا در دو‌های سرعت و کنیا هم در نیمه استقامت و استقامت حرف اول را در دنیا می‌زنند و باید با اعزام یا که خواهر خواندگی با این کشور‌ها روابطمان را با آنها بیشتر کنیم تا بتوانیم از تجربیات گران بهای ورزشکاران آنها برای پیشرفت هر چه بهتر دوومیدانی استفاده کنیم. چند سالی می‌شود که کشور‌های آسیای میانه در رشته‌های پرتابی نسبت به گذشته دچار تنزل شده اند، اما بر عکس آلمان در تمام رشته‌های پرتابی بهترین نتایج را در مسابقات جهانی و المپیک کسب می‌کند.
حصیبی گفت: ما اگر قرار است پیشرفت کنیم باید از مربیان آلمانی در رشته‌های پرتابی استفاده کنیم. معمولا از کشور‌هایی که در دوومیدانی پویا هستند چندان الگو نمی گیریم و به جای آن سراغ کشور‌هایی می‌رویم که در دنیا از اعتبار کمتری نسبت برخوردار هستند.ای کاش به جای هزینه‌های گزاف برای مربی تفتیان در فرانسه، کیهانی با مدیریت بهتر او را راهی جامائیکا می کرد تا در کنار دوندگان سرعتی این کشور مانند یوهان بلیک و آسافا پاول به تمرین بپردازد. به طور مثال تیان سو چینی که توانست در بازیهای آسیایی جاکارتا بر عکس تفتیان با شکستن رکوردش به مدال طلا دست یابد، چند سالی می‌شود در کشور آمریکا تمریناتش را زیر نظر قهرمان برجسته این کشور دنبال می‌کند و همین مسئله به او کمک زیادی کرده است. در رشته پرتاب چکش هم اعزام رضا مقدم به بلاروس از اول اشتباه بود و می‌شد با پول این اردو یک کمپ تمرینی برای ورزشکاران در بهترین مناطق کشور احداث کرد.
انتهای پیام/