زهیر اگرچه از شخصیت‌های برجسته کوفه بود و سابقه درخشان در فتوحات بعد از رسول اکرم (ص) داشته اما بر اثر فضای مسموم زمانه پیرو خلیفه سوم و مخالف امیرالمومنین علیه السلام بود و در عرف سیاسی آن زمان عثمانی مسلک خوانده می‌شد.
او که معرفتی در آغاز به اهل‌بیت (ع) نداشت، وقتی متوجه شد که کاروان امام حسین (ع) هم مسیر با کاروان آنها در راه مکه به کوفه است، برای آنکه با امام مواجه نشود تمام تلاش خود را می‌کرد تا جایی که امام متوقف می‌شود، عبور کند و در جایی خیمه بزند که امام مجبور به گذشتن از کاروان او شود.
با این حال هنگامی که در منزلگاهی به نام ضرود توقف کرده بود، ناگهان با فرستاده امام حسین علیه السلام مواجه شد که او را به سوی خود فرا می‌خواند. زهیر با ناراحتی و بی میلی نزد امام حسین علیه السلام رفت اما شاداب و مسرور و راه یافته به سعادت بازگشت و اعلام داشت که راه خود را پیدا کرده و از امام حسین علیه السلام جدا نمی‌شود.
زهیری که عثمانی مسلک بود و بی معرفت به ساحت اهل بیت علیه السلام گذران عمر می کرد، در آخر کار به جایی رسید که از یاران برجسته امام حسین علیه السلام شد و در روز عاشورا فرماندهی جناح راست سپاه امام حسین علیه السلام را بر عهده گرفت. او رجزهایی که در میانه میدان نبرد خوانده است در تاریخ به عنوان دلاوری های این مرد شجاع ثبت شده است. زهیر به صراحت در ظهر عاشورا بارها اعلام کرده است که به دفاع از زاده محمد مصطفی (ص) فاطمه زهرا(س) و علی مرتضی (ع) برخواسته و در حالی که با لشکر سنگ دل عمرسعد لعنت الله علیه جنگِ نمایانی کرد و رشادت‌های فراوان از خود نشان داد، با حملات ناجوانمردانه اشقیا دشت نینوا به شهادت رسید.
انتهای پیام/
آقا جونم هوا مونو داشته باشی ...
مثل همیشه
آنکه تو را شناخت جان را چه کند
الهی ماهم عاقبت بخیر شویم
الهی ماهم عاقبت بخیر شویم