انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
خب الان خرداد ماه هنوز نرخ سال جدیدو اعلام نکردن خب باشگاه ها هم حق دارن.
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، آمار‌های رسمی در ایران نشان می‌دهند در جمع دختران و پسران ورزشکار که به صورت رسمی در یک باشگاه ورزشی عضویت دارند، بیشتر آن‌ها علاقه‌مند به بدنسازی هستند.
تا پیش از سال ۱۳۲۴ هیچ مسابقه رسمی پرورش اندام در ایران برگزار نشده بود تا اینکه مرحوم منوچهر مهران در سال ۱۳۲۲ مبادرت به تاسیس باشگاه نیرو و راستی در تهران کرد و از بنیانگذاران پرورش اندام در ایران نام گرفت. او در سال ۱۳۲۴ نخستین مسابقات پرورش اندام را در خیابان لاله زار، تماشاخانه دهقان برگزار کرد. در سال ۱۳۲۸ مسابقات پرورش اندام در سه رشته قدی و در تهران برگزار شد. پرورش اندام در ایران در سال ۱۳۵۷ به دلیل تحولات و آغاز جنگ تحمیلی، تعطیل شد تا اینکه دوباره از سال ۱۳۷۲ پرورش اندام زیر نظر فدراسیون وزنه‌برداری به صورت رسمی فعالیت خود را آغاز کرد. از سال ۱۳۷۳ تا ۱۳۸۴ پرورش اندام به عنوان زیر مجموعه رشته وزنه‌برداری صاحب فدراسیون مستقل نبود تا اینکه سرالنجام در سال ۱۳۸۴ فدراسیون مستقل پرورش اندام با موافقت سازمان تربیت بدنی بوجود آمد.
بدنسازی در کشور‌های دیگر همانند ایران علاقمندان بسیاری دارد، اما با این تفاوت که جوانان اروپایی و آمریکایی بیشتر برای ایجاد تناسب فیزیکی در آنجا ثبت نام می‌کنند. اما در ایران، افزایش حجم عضلانی دلیل هجوم گسترده اکثر جوانان به این باشگاه ها است. بسیاری از جوانان برای افزودن چند سانتیمتر به بازو، حاضرند دست به هر کاری اعم از استفاده از پودر‌های پروتئینی، مکمل‌های مجاز و غیرمجاز و ... بزنند تا بتوانند اندامی متناسب برای خودشان درست کنند.
در این گیرو دار باشگاه‌هایی که مربیان صاحب نام در آن مشغول به فعالیت هستند از شرایط بهتری به لحاظ اقتصادی برخوردارند نوع ارتباط مربیان با فدراسیون و مسئولان رده بالای آن در جذب مخاطب همواره تاثیر گذار بوده و مشتریان بسیاری را به سمت سوی آن‌ها کشانده است. در شرایطی که شاید از هر، هزار نفر یک ورزشکار در حد اندازه‌ای قهرمانی کشور، قهرمانی آسیا و یا قهرمانی جهان چهره شود.
شهریه باشگاه‌های بدنسازی در جنوب شهر حدود ۱۵۰ هزار تومان، اما در شمال شهر با توجه به شرایط منطقه‌ای نزدیک به ۵۰۰ هزار تومان است. در شمال شرق تهران بیشتر مربیان تمایلی به استفاده از دستگاه‌های داخلی ندارند و با توجه به شرایط مالی خوب شان علاقه‌مند به خرید دستگاه‌های خارجی و استفاده آن‌ها در باشگاه هایشان هستند، اما در جنوب شهر به دلیل شرایط مالی پایین متقاضیان آن‌ها بیشتر روی به دستگاه‌های ایرانی می‌آورند چرا که هم به صرفه‌تر است و هم اینکه هزینه کمتری را برای باشگاه داران دارد. باشگاه‌های بدنسازی به طور معمول برای راه اندازی به غیر از هزینه مکان نزدیک به یک میلیارد تومان سرمایه گذاری برای تشکیل آن لازم است. البته با توجه به مشکلات اقتصادی کشور این ورزش اکنون آن چنان که باید صرفه اقتصادی ندارد و این در حالی است که هر روز در میزان علاقه‌مندان این رشته و رجوع آن‌ها به باشگاه‌های بدنسازی بیشتر می‌شود.
داشتن حداقل‌ها در باشگاه‌های بدنسازی امروزه به دغدغه باشگاه داران بدل شده، چون یکی از مسائلی که ورزشکاران در بدو ورودشان به باشگاه‌های بدنسازی توجه دارند غیر از داشتن مربی خوب وجود دستگاه‌های خوب و شیک بدنسازی است. شهریه‌هایی که در حال حاضر وجود دارد بستگی به منطقه، نوع مکان و تجهیزات از ۱۵۰ هزار تومان تا پانصد هزار تومان متغیر است. در استان تهران بالغ بر چهار هزار باشگاه بدنسازی در سایر استان‌ها هم این عدد به بالای ۱۲ هزار باشگاه بدنسازی می‌رسد که باز با توجه به استقبال جوانان می‌طلبد که این تعداد در آینده افزایش یابد. به طور مثال قیمت ثبت نام شهریه در مناطق شمال شرق تهران بین ۱۳۰ تا یک میلیون تومان است. در شمال شرق سه دسته باشگاه وجود دارد، دسته اول باشگاه‌هایی هستند که فاقد امکانات لازم هستند و پایه آن‌ها در حدود ۱۳۰ هزار تومان است. دسته دوم باشگاه‌هایی هستند با فضای کافی، اما فاقد امکاناتی نظیر استخر، رینگ بوکس و ورزش‌های رزمی هستند که قیمت پایه آن‌ها تقریبا از ماهی ۲۵۰ هزار تومان شروع می‌شوددسته سوم هم باشگاه‌هایی هستند که دارای امکانات لازم هستند و قیمت آن‌ها از ۵۰۰ هزار تومان شروع می‌شود به طوری که این باشگاه‌ها در برخی مواقع مبلغ دریافتی اول را به عنوان هزینه ثبت نام و تعداد جلسات معلوم در نظر می‌گیرند و در صورت حضور بیشتر در این باشگاه‌ها هزینه آن‌ها جلسه‌ای پرداخت می‌شود که با توجه به ساعات شبانه روز قیمت آن‌ها بین ۲۰ تا ۶۰ هزار تومان متغیر است، اما دسته چهارم باشگاه ها هم می‌توان در نظر گرفت. این دسته شامل باشگاه‌های خاص هستند که هزینه ماهیانه دریافت نمی‌کنند و برای حضور در آن‌ها شما باید هزینه را به صورت سالیانه پرداخت کنید که مبلغ آن‌ها حداقل از هشت میلیون تومان شروع می‌شود این باشگاه‌ها بیشتر جنبه محل تفریح دارند، زیرا شامل مجموعه امکاناتی نظیر استخر، ماساژ، سونا‌های متخلف، سالن بیلیارد، بوفه و بازی کامپیوتری هستند.
نکته مهم، اما در این باشگاه‌ها این است که هزینه ورزشکاران تنها به مبالغ گفته خلاصه نمی‌شود، زیرا مربیان حاضر در این باشگاه‌ها به دلیل وجود دستگاه‌های بسیار پیشرفته برای اندازه گیری و محاسبه مسائل بدنی و جسمی دارو‌های بدنسازی، برنامه غذایی و. هزینه‌های گزافی دریافت می‌کنند به طوری که اگر بخواهیم خیلی خلاصه به این هزینه‌ها اشاره کنیم می‌توانیم بگوییم یک شخص برای دریافت برنامه غذایی و ورزش ماهیانه خود خارج از یک دوره بدنسازی حداقل نیاز به پرداخت چهارصد هزار تومان دارد. علاوه بر آن هزینه تحمیلی بابت مواد غذایی و دارویی خاص باعث می‌شود تا به طور مثال یک شخص برای انجام یک ورزش ماهیانه حداقل مبلغی بین هفتصد هزار تومان یک ۱۲۰۰ میلیون تومان به صورت ماهیانه برای انجام یک برنامه عادی هزینه کند، اما اگر این فرد بخواهد بسیار حرفه‌ای عمل کند شاید مجبور باشد بیش از پنج تا ۶ میلیون در ماه صرف بدنسازی کند. در جنوب شهر هم این مبالغ تفاوت دارد، اما با این جوود مبالغ چندان نسبت به سایر مناطق استان تهران گزاف نیستند، اما موارد نسبتا زیادی همانند دیگر نقاط پایتخت صرف خرید دارو‌های خاص این رشته می‌شود. با وجود پیشرفت سریع این رشته در کشورمان و کسب عناوین متعدد جهانی از سوی مسئولان متولی ورزش کشور توجهی که باید به این رشته معطوف گردد، انجام نمی‌شود و فدراسیون بدنسازی و پرورش اندام به تنهایی نمی‌تواند پاسخگوی درخواست‌های به حق باشگاه داران باشد.
در بیشتر باشگاه‌ها، شخص حقیقی پس از ثبت نام و هزینه‌های گزاف به سراغ مربی می‌رود و از او سوال می‌کند که برای بهتر شدن اندامش باید چه کار‌هایی را انجام بدهد و او هم توصیه می‌کند که در صورت مصرف کردن دارو‌های تجویز شده، می‌تواند اندامی را که می‌خواهد در ظرف مدت چند ماه برای خودش درست کند، دارو‌هایی که صرف‌نظر از هزینه گزاف، غالبا غیرمجاز و دارای عوارض جانبی مهلک هستند و با وجودی که آماری دقیق از مرگ و میر ورزشکاران رشته بدنسازی به دلیل مصرف بی رویه دارو‌های غیرمجاز وجود ندارد، اما با این اتفاق تلخ، بار‌ها و بار‌ها در تهران و سایر استان‌های کشورمان به وقوع پیوسته است. قیمت مکمل ایرانی و خارجی با یکدیگر متفاوت است به طوری که هزینه‌های مکمل داخلی ۵۰۰ هزار تومان و خارجی هم یک میلیون تومان است. البته نکته عجیب‌تر اینکه زمانی که ورزشکاران پس از مصرف انبوهی از دارو‌ها و خوردن تقریباً یک شانه تخم مرغ در روز و سیب زمینی‌های آب پز و غذا‌های پروتئینی، وقتی مشاهده می‌کنند که نمی‌توانند هیکلی شبیه به رونی کلمن، آرنولد و... تشکیل دهند از این امر بسیار سر خورده می‌شوند و نتیجه اش این می‌شود که دیگر به ورزش ادامه نمی‌دهند. البته هیچ ورزشی خشونت آمیز نیست، نه شمشیربازی، نه بوکس و ... اما در مورد ورزش بدنسازی و پرورش اندام، این حاشیه‌های کنترل نشده است و بعضا با افزایش حجم عضلات پرخاشگری آن‌ها افزایش می‌یابد و شاید یکی از دلایل آن استفاده از دارو‌هایی است که بر اعصاب و روان فرد نیز تاثیر می‌گذارد و یک خود باوری کاذب به آن‌ها می‌دهد و منجر به دعوا‌های خیابانی می‌شود که در سال‌های اخیر نمونه‌های تلخی را در کشورمان از ورزشکاران مطرح شاهد بودیم.
قیاسوند یکی از مربیان باشگاه دار گفت: بزرگترین مشکل باشگاهداری نداشتن ملک است، زیرا در مناطق شمال شهر تهران قیمت‌ها بسیار سرسام آور است و از همه بدتر اینکه مالک هم به هیچ قیمتی حاضر نیست آن را به قیمت پایین در اختیار ما قرار دهد. چنانچه خود باشگاه دار مالک باشد به جای روی آوردن به رشته بدنسازی آن را صرف ساخت ساز می‌کند تا در آمد بیشتری نصیبش شود. تمام این هزینه‌ها منجر به این می‌شود که برای یک ملک چهارصد متری باید ماهیانه بیست میلیون تومان پرداخت کنیم.
او افزود: به طور مثال تجهیزاتی در باشگاه نصب می‌شود هزینه هایش بسیار بالا است. در کنار آن پرداخت حق و حقوق تمام مربیان و کارکنان که در آنجا کار می‌کنند هم بالای بیست میلیون تومان است. قیمت دستگاه‌ها که سالیان گذشته حدود هشت میلیون تومان بود، اما اکنون با قیمت روز دلار به چیزی حدود ۳۰ میلیون تومان رسیده است در مجموع اصلا به صرفه نیست که با این رویه ادامه داد چرا که نمی‌توانیم مایحتاج خودمان را با این وضعیت تامین کنیم. برای یک باشگاه معمولی باید یک میلیارد تومان خرج کرد.
قیاسوند تصریح کرد: اگر یک میلیارد تومان پول را در بانک بگذاریم در ماه بین ۱۷ تا ۲۳ میلیون تومان سود نصیب مان می‌شود و بهتر از این است که وقتمان را بیهوده صرف حضور در ورزشی کنیم که هیچ منبع در آمدی برایمان ندارد. در ماه ۱۴۰ هزار تومان شهریه از ورزشکاران دریافت می‌کنیم و برای اینکه بتوانیم در ماه ۵۰ میلیون تومان سود آوری کنیم باید ۱۵۰ شاگرد جذب کنیم که یک مسئله بسیار غیر متحمل به نظر می‌رسد. بر عکس آقایان در بخش بانوان شاهد این هستیم که ثبت نام آن‌ها 2 برابر آقایان است، اما در عمل میانگینی که ثبت نام می‌کنند بسیار پایین‌تر از آقایان است و همین امر باعث می‌شود تا سانس بانوان را محدود‌تر کنیم و آن را در اختیار آقایان قرار بدهیم تا بتوانیم از پس هزینه‌ها بر بیاییم. واقعا باشگاه داری کاری است که شخص باید به آن علاقه‌مند باشد. چنانچه شما وارد یک شغل دیگری شوید راحت‌تر می‌توانید به اهدافی که برای خودمان ترسیم کرده اید دست یابیم. به ما نه تنها وام بانکی بلکه حتی ارز دولتی هم تعلق نمی‌گیرد تا از پس هزینه هایمان بر بیاییم. برای تأسیس یک باشگاه ورزشی باید چندین مجوز از نهاد‌های مختلف دولتی بگیریم تا تازه اجازه تأسیس یک باشگاه به ما داده شود. انجام کار‌های اداری با ما کاری می‌کند تا شخص از ورود به این رشته دل زده شود. در این 2 سالی که باشگاه را تاسیس کرده ایم به غیر از ضرر چیزی عایدمان نشده است.
خلیلی یکی دیگر از مربیان هم گفت: برعکس باشگاه‌های دولتی به ما که از جیب هزینه می‌کنیم هیچ گونه پول، وام و ارزی تعلق نمی‌گیرد تا هزینه هایمان را تامین کنیم. رشته بدنسازی جزو رشته‌های منفرد به حساب می‌آید و کسی نیست که از ورزشکار حمایت کند. از صفر تا صد هزینه‌ها بر عهده خود او است.
او ادامه داد: اگر یک ورزشکار اقدام به تاسیس باشگاه ورزشی می‌کند دولت هیچ گونه کمکی به او نمی‌کند به همین دلیل مجبور می‌شود با سرمایه خودش آنجا را تأسیس کند. باشگاه جایی است که درآمد آنچنانی ندارد، به نوعی جزو زیر مجموعه کار‌های فرهنگی محسوب می‌شود، چندان درآمدی نصیب مان نمی‌کند. با توجه به شرایط اقتصادی کشور و مشکلات فراوان مردم تمایل و انگیزه‌ای به انجام ورزش ندارند. از همه بدتر اینکه کمتر دیده می‌شود تا مردم در وضعیت سخت هم روی به ورزش بیاورند. به طور مثال ماه محرم، امتحانات دانشگاه و... از جمله عواملی هستند تا باعث می‌شوند با غیبت افراد، یک باشگاه دار از لحاظ مالی متضرر شود. باشگاه جزء صنف‌هایی است که آسیب زا است و با کوچک‌ترین خدشه‌ای اعتبارش زیر سوال می‌رود.
خلیلی گفت: یک سری باشگاه‌ها هستند که از دستگاه‌های خارجی استفاده می‌کنند به طبع قطعاتش هم در اینجا پیدا نمی‌شود و مالکان مجبور می‌شوند آن‌ها را از خارج وارد کشور کنند. دستگاه‌های خود باشگاه ما از کشور آلمان است. در گذشته ما با قیمت ۳۶۰۰ دلار دستگاه می‌خریدیم، اما اکنون این قیمت به دلاری پانزده هزار تومان در کنار کار‌های گمرکی رسیده است. در گذشته می‌شد با صد میلیون تومان یک باشگاه افتتاح کرد، اما با شرایط فعلی این کار شدنی نیست.
سلمان زاده یکی از ورزشکاران بدنسازی در مورد اینکه چگونه وارد این رشته شد، گفت: بدون شک زمانی که یک ورزشکار وارد رشته خاصی می‌شود می‌خواهد با انجام آن سلامتی اش را تضمین کند. در کنار آن تناسب اندام و گرفتن اعتماد به نفس هم یکی دیگر از مواردی است که باعث می‌شود تا یک شخص از حضور در رشته بدنسازی احساس رضایت کند. البته هزینه زیاد برای افراد مهم نیست و آن‌ها تنها توقع شان این است که به شرایط آیده آل برسند.
او درباره اینکه تاکنون چه اندازه برای حضور در این رشته هزینه کرده است، گفت: نزدیک به پنج ماه حدود هشت میلیون صرف حضور در رشته بدنسازی کرده ام. همچنین با وجودی که مطلع هستم ممکن است دارو‌ها عواقب جبران ناپذیری را برای سلامتی فرد داشته باشد، اما باز هم با این وجود آن‌ها را مصرف می‌کنم. در این شرایط بازار در انتخاب دارو‌ها یک شخص به جایی می‌رسد که چندان برند‌ها برایش حائز اهمیت نیستند و تنها چیزی که برایش مهم است نظر مربی است. زیرا ممکن است دارو‌هایی که مربی برای شما در نظر گرفته تمامی آن‌ها تقلبی باشد و با وجود این اتفاقات تنها فکری به ذهن شما خطور مى کند این است که آن دارو‌ها را از داروخانه تهیه کنید که بدون شک آن هم نمی‌تواند اصل و با کیفیت باشد.باید بین بد و بدتر یکی را انتخاب کرد. با توجه به اینکه برای تهیه دارو نمایندگی خاصی وجود ندارد به ناچار باید آن را از داروخانه یا خود مربی تهیه و استفاده کنید.
سلمان زاده تصریح کرد: تمام ورزشکاران حاضر در رشته بدنسازی به خوبی می دانند که مصرف این دارو‌ها به صلاح نیست، اما با این حال برای ساخت یک اندام متناسب و دلخواه به تنها چیزی که فکر نمی‌کنند مصرف دارو‌های تقلبی است.
او در مورد اینکه آیا از حضور در این رشته راضی است یا خیر، گفت: بله از بودن در این رشته خوشحالم و معتقدم که با وجود هزینه هشت میلیون تومانی در پنج ماه تاکنون به شرایطی که مد نظرم بوده دست یافته ام. بدون شک تصورم بر این است که با ادامه هزینه و ... می‌توانم در طولانی مدت به آن چیزی که می‌خواهم برسم.
او گفت: باشگاه‌هایی در جنوب شهر وجود دارند که هزینه آن‌ها در ماه حدود ۷۰ تا ۸۰ هزار تومان است و در شمال شرق هم این مبلغ به چیزی نزدیک به یک میلیون و پانصد هزار تومان می‌رسد.
نور اللهی یکی دیگر از مربیان بدنسازی گفت: چند سالی می‌شود که باشگاه‌های بدنسازی اپیدمی شده اند و خیلی از مردم تصور می‌کنند که مربیان با مقداری سرمایه می‌توانند یک باشگاه را راه اندازی کنند و با جذب شاگرد نیز هزینه هایشان را تامین کنند که در یک سال این مبلغ به چیزی در حدود ۱۲۰ میلیون تومان می‌رسد و سوال من از شما این است که آیا با این مبلغ می‌شود سال آینده هم یک باشگاه بدنسازی راه اندازی کرد؟
او ادامه داد: الان شرایط طوری شده که اشخاص پیش از مراجعه و ثبت نام در باشگاه‌های بدنسازی با بررسی اینکه آیا دستگاه‌های آن باشگاه جدید است یا قدیمی ودیعه پرداخت می‌کنند. البته این مبلغ در مناطق شمال شرق چندان تفاوتی ندارد، زیرا دست شان به دهانشان می‌رسد. اما در مناطق پایین شهر به دلیل وضعیت مالی اول مبلغ را جویا می‌شوند و پس از آن سیر مراحل اداری را انجام می‌دهند. یک باشگاه برای اینکه به سوددهی برسد حداقل باید بین پنج تا 10 سال در یک مکان ثابت بماند تا از این طریق بتواند ضمن تثبیت موقعیت خود شروع به جذب هم کند، اما بر عکس برای دوره کوتاه یک یا ۲ سال این مسئله نمی‌تواند حائز اهمیت باشد و جزء ضرر چیزی عاید شخص نمی‌شود.
مربی بدنسازی در ادامه گفت: در مناطق یک تا پنج باشگاه بدنسازی برای تجهیز وسایل کم کم به یک میلیارد تومان نیاز است که شما بتوانید آنجا را به آن چیزی که مدنظرتان است برسانید. در مناطق هفت تا یازده این مبلغ در حدود ۴۰۰ تا پانصد میلیون تومان لازم است. در مناطق پایین‌تر شهریه افراد بین ۵۰ تا ۸۰ هزار تومان است که این مسئله نمی‌تواند برای فرد مناسب باشد. ورزش یک نوع تجارت است.
انتهای پیام/