مادرانی که اشک‌های غم برای دردانه رباب ریختند و کودکان خود را روی دستانشان بالا گرفته بودند تا صدای خنده‌ها و گریه هایشان به گوش مولایمان برسد.
مادرانی که نوزادان خود را شیر نمی‌دادند تا لحظه‌ای فقط لحظه‌ای تماشاگر بی تابی و تشنگی نوزادان معصوم خود باشند و با عروس بانوی دوعالم هم دردی کنند. مادرانی که در نهایت تاب نمی‌آوردند و کودکان را سیراب می‌کردند.
و نوزادانی که مهمان این همایش بودند و آرامش در چشمانشان ستودنی بود گویی می‌دانستند مهمان سرباز شش ماهه ارباب اند. سربازی که با قندقه اش کفن پوش ارباب شد.
گهواره نازنینت وارد حسنیه می‌شود و مادرانی که با گریه به این گهواره نگاه می‌کنند. گهواره را می‌بوسند شاید شما با دستان کوچکتان گهواره را متبرک کرده اید.
مادرانی که کودکان مریض خود را آورده اند تا شما با چشمان نازنینتان ، نیم نگاهی به آن‌ها کنید و قلبشان را به نور محبت خود روشن کنید.
مادری می‌گوید در همایش شیرخوارگان سال گذشته کودکم ۸ ماهه و مبتلا به بیماری صعب العلاج بودو هیچ حرکتی نداشت وشفایش را از همین جا گرفتیم. امسال آورده ام تا بگویم سربازی تربیت می‌کنم که برای خون خواهیت جانش را هم یدهد.
لیلای حسین، چه قدرتی در تو دیدند که تیر سه شعبه را حواله گلوی نازنینت کردند؛ چه کردی که آسمان به خونت آغشته شد، چه کردی که در اولین جمعه ماه محرم صدای لالایی برای تو طنین انداز می‌شود. چه کردی دردانه رباب...
یاصاحب الزمان امروز اینجا این مادران آمدند تا نوزادانشان را نذر یاری قیام تو کنند، این‌ها را برای ظهور نزدیکت برگزین و حفظ کن.
انتهای پیام/ع