اصلا چرا بخندیم؟
گاهی وقتی میخواهید با بعضیها درد دل کنید، کافیست یک مشکل را بیان کنید.
آنوقت بعضیها بهجای کمک یا ارائه راهحل شروع میکنند و قطاری از مشکلات را میچینند و تا اثبات نکنند از شما دردمندتر هستند بیخیال نمیشوند!
برای بعضیها زندگی سخت و دردمند بودن افتخار است و خودشان این را انتخاب کردهاند... درست مثل انسانهای شاد که خودشان انتخاب کردهاند شاد باشند.
بله، زندگی با شادی و نشاط یک انتخاب است! ما میتوانیم انتخاب کنیم که شاد باشیم یا برای هر اتفاق، عزا بگیریم!
اما انتخاب مومنین معلوم است. حضرت علی علیهالسلام میفرمایند: شادی مومن، در چهرهاش و غم او در دل اوست.
اما این شادی، بیدلیل و تنها برای نمایش است؟ تصور کنید به یک منبع تمام نشدنی ثروت و معنویت متصل باشید. دیگر چه دلیلی برای غمگین بودن وجود دارد؟
مومن که توکل به خدا دارد، روز و شب به منبع بیبدیل نور متصل است و مطمئن است که خدا هوایش را دارد و کارهایش را درست میکند.
خب طبیعی است که نهتنها لبخند از لبهای مومنین جدا نمیشود بلکه به دنبال هدیه دادن این لبخند به دیگران هم هستند. اگر باخدا باشیم شادی از ما دور نیست...
انتهای پیام/