ارزانی گفت: "من در ایران متولد شدم، اما زمانی که شش ساله بودم، پدر و مادرم من و برادرم را به استرالیا بردند.
"اما وقتی 10 ساله بودم به مدت یک سال به ایران برگشتیم، چون مادربزرگم بیمار بود و مجبور بودیم از او مراقبت کنیم.
"من با بازی فوتبال خیابانی در آنجا فوتبال را آموختم و خاطرات شیرینی درباره آن دارم. توپ فوتبال مناسبی وجود نداشت - هیچ کس نداشت.
ستاره جوان تیم ملی استرالیا افزود: "ما توپ های کوچک پلاستیکی داشتیم که بسیار سبک بودند. ما آنها را می ترکاندیم و سپس هفت یا هشت لایه را با استفاده از نوار ضبط صوت به هم وصل می کردیم.
"همه عادت داشتند چنین توپ هایی درست کنند. شما می توانستید آنها را از مغازه های گوشه و اطراف خریداری کنید. هشت عدد از این توپ ها را می خریدیم و آنها پاره می کردیم و لایه یکدیگر می کردیم و بازی می کردیم.
"پاهایمان به شدت درد می گرفت زیرا آنها مانند سنگ بودند. ما برای دروازه آجر می گذاشتیم و سپس هر وقت که ماشین می آمد آنها را حرکت می دادیم."
بازیکن ایرانی تبار سلتیک ادامه داد: "این بازی ها باعث پیشرفت من شد و من را سخت تر کرد زیرا برخی از پسران بزرگ در این بازی ها حضور داشتند و هیچ کس از صدمه زدن به دیگری ناراحت نبود.
"این امر باعث شد من به بازیکنی که امروز هستم تبدیل شوم، می توانم در مقابل حریفان بزرگتر بازی کنم. این خاطرات مربوط به دورود و اهواز، دو شهر کوچک ایران، بود.
"ما صبح بیدار می شدیم، صبحانه می خوردیم و سپس مستقیم به بازی می رفتیم. کسی ضربه ای به در خانه می زد و دیگر کار تمام بود.
"در آن سن، واقعا تیم هایی وجود نداشت که برای آنها بازی کنیم. ما با هم سن و سالان خود بازی می کردیم. حدود 95 درصد از خانواده ام هنوز در ایران هستند.
"من تا چند سال پیش هر ساله به ایران سفر می کردم. اکنون زمان کافی ندارم اما در حال حاضر خبرهای های سلتیک به ایران ارسال می شود.
" وقتی با خانواده ام در ایران تلفنی صحبت کردم ، همه آنها هیجان زده بودند.ممکن است مجبور شوم باشگاه هواداران سلتیک را در آنجا راه اندازی کنم! "
ارزانی که 5 بازی ملی در کارنامه دارد در اوقات فراغتش رمان های فانتزی می خواند.و چند ماه گذشته اوضاع برای او رویایی بوده است.
او جوانترین بازیکنی بود که در جام جهانی 2018 حضور داشت و در سه بازی ای که به عنوان بازیکن تعویضی برای استرالیا به میدان آمد نگاه ها را خیره کرد.
او گفت: "قبل از اینکه با سیتی قرارداد امضا کنم، می دانستم که می خواهم به اینجا بیایم. من نمی خواستم بدون شناخت ازچیزی وارد آن شوم."
"صحبت با راجرز تصمیمم را قطعی کرد. تام راجیچ (بازیکن استرالیایی سلتیک) هم نقش بزرگی ایفا کرد.
"او دوست نزدیکم است، بنابراین به او تلفن کردم و او چیزی جز خوبی برای گفتن نداشت.
او گفت اگر سلتیک جای خوبی نبود، قرارداد جدیدش را امضا نمی کرد. این برای من کافی بود.
"وقتی که با سرمربی صحبت کردم، حس کردم او شخص خوبی است. من بلافاصله با او ارتباط برقرار کردم.
"برای من مهم است که او فرد صادقی است؛ زیرا ارتباط بسیار مهم است و من بی صبرانه منتظر هستم تا با او کار کنم.
"تام و من در جام جهانی در مورد باشگاه بسیار صحبت کردیم و من گفتم:" من می آیم در سلتیک بازی کنم! "
انتهای پیام/