به گزارش خبرنگار حوزه فن‌آوری گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛ یک تیم تحقیقاتی بین‌المللی به رهبری محققان دانشگاه پرینستون دریافتند افزایش اکسیژن زمین که حدود 2.3 میلیارد سال پیش اتفاق افتاده است و به عنوان رویداد اکسیداسیون بزرگ شناخته می شود، بسیار قابل توجه‌تر از آن چیزی است که تا پیش از این تصور می‌شد.
کلارا بلاتلر، محقق بخش علوم زمین در دانشگاه پرینستون، می‌گوید: «این تکه نمک بیشتر شبیه به یک خانه در آتش بود، آن تغییرات اساسی در تولید اکسیژن را به نمایش می‌گذاشت.»
این تکه نمک از یک حفره با عمق 1.2 مایل در نزدیکی سواحل غربی دریاچه اونگا واقع در کارلیای اروپا کشف شده است، شواهد به دست آمده حاکی از وجود مقادیر زیاد اکسیژن در این سنگ نمک بلورین است.
این کریستال‌های نمکی بیش از یک میلیارد سال قدیمی تر از رسوبات کشف شده قبلی هستند، این رسوبات حاوی هالیت هستند.
هالیت به نام سنگ نمک نیز شناخته می‌شود. از لحاظ ترکیب شیمیایی، ترکیبی مشابه با نمک یا کلرید سدیم دارند. به طور معمول این مواد معدنی به راحتی حل و در طول زمان شسته می‌شوند. اما ساختار این سنگ نمک‌های کشف شده در داخل عمق زمین حفظ شده‌اند.
کریستال‌های نمکی کشف شده از تبخیر قسمتی از آب دریا در سال‌های قبل، به جا مانده‌اند. آنها با داشتن عمری بیش از 2 میلیارد سال سرنخ‌های خوبی برای زمین شناسان به شمار می‌روند. محققان علوم زمین با استفاده از این سرنخ‌ها می‌توانند اطلاعات جدیدی را از ترکیبات اقلیمی و جو زمین در آن دوران به دست آورند.
این سنگ نمک حاوی مقادیر زیادی از ترکیب رایج در دریا یعنی سولفات بود. سولفات در نتیجه ترکیب سولفور و اکسیژن تشکیل می‌شود. این ترکیب موجود در کریستال‌های نمک، افزایش شدید تولید اکسیژن در آن دوران را نشان می‌دهد.
دکتر آویو لپلند از دانشگاه تکنولوژی تالین و زمین شناسی نروژ می‌گوید: «طبق محاسبات انجام شده رسوبات مواد معدنی آب این دریا حاوی غلظت بالای سولفات بوده است. این قوی‌ترین شواهدی است که از مطالعات به دست آمده است.»
به گفته او: « این میزان بسیار بیشتر از آن چیزی است که قبلا تصور می‌شد. احتمالا ما باید در تخمین مقادیر اکسیژن موجود در اقیانوس اطلس در 2 میلیارد سال قبل باید بازنگری کنیم.»
همان‌طور که همه ما می‌دانیم، اکسیژن حدود 20 درصد از هوا را تشکیل می‌دهد و برای ادامه حیات ضروری است. با توجه به شواهد زمین شناسی، زمان تولید و پیدایش اکسیژن موجود در جو زمین بین 2.4 تا 2.3 میلیارد سال قبل بوده است.
با این حال، تا زمان این مطالعه، زمین شناسان نمی‌دانستند که آیا پیدایش و افزایش تولید در اکسیژن جو یک فرآیند آهسته بوده که میلیون ها سال به طول انجامیده است یا اینکه در نتیجه یک رویداد سریعتر تولید آن رو به افزایش گذاشته است؟ تا قبل از این تصور می‌شد اکسیژن در نتیجه فعالیت سیانوباکتری به تدریج و در یک فرآیند آهسته در جو زمین افزایش یافته است. سیانوباکتری در فرایند فتوسنتر، دی اکسید کربن را جذب و اکسیژن تولید می‌کند.
دکتر بلاتلر می‌گوید: «تا پیش از این آزمایش این پیش‌فرض‌ها برای ما سخت بود. چرا که هیچ شواهدی که نشان دهنده شرایط جوی آن دوره کره زمین باشد را دراختیار نداشتیم.»
اما اکنون کریستال‌های به دست آمده از اطراف دریای اونگا این شواهد را در اختیار زمین شناسان قرار داده است.
دکتر جان هیگینز از دانشگاه پرینستون، می‌گوید: «کیفیت نمونه سنگ نمک به دست آمده بسیار منحصر به فرد است. آنها ارزشمند هستند و می‌توانند به ما بگویند پس از انقلاب اکسیژنی دقیقا چه اتفاقی برای جو زمین رخ داده است.»
به گفته او: «این نمونه خود یک کلاس ویژه برای زمین شناسی است. تا پیش از این تردیدهای زیادی در مورد انقلاب اکسیژنی وجود داشت. برخی آن را مرتبط با تغییرات ترکیبات شیمیایی می‌دانستند و برخی دیگر نیز آن را نتیجه یک فرایند گذرا عنوان می‌کردند. شواهد نشان می‌دهد که اکسیداسیون زمین در طول این دوره زمانی، با تولید فراوان اکسیژن مرتبط بوده است.»
دکتر باتلر معتقد است: « با استفاده از این نمونه و توسعه تحقیقات می‌توان متوجه شد که چه اتفاقی پس از انقلاب اکسیژنی به انباشتگی اکسیژن در جو منجر شده است. ممکن است تغییرات مهمی در چرخه بازخورد در زمین و یا در اقیانوس‌ها رخ داده باشد. همچنین احتمال افزایش تولید اکسیژن توسط میکروب‌ها نیز وجود دارد. علت هر چه کدام از این موارد باشد، هر دوی این احتمالات بسیار قابل توجه‌تر از یافته‌ها و احتمالات قبلی است.»
انتهای پیام/