هفته گذشته یک مقام ارشد وزارت امور خارجه آمریکا اعلام کرد دولت واشنگتن قصد دارد ضمن تحمیل تحریم های سنگین و اتخاذ اقدامات تنبیهی برای کشورها و شرکت هایی که با ایران تجارت می کنند، تا چهارم ماه نوامبر سال جاری میلادی، حجم صادرات نفتی ایران را نیز به صفر برساند. بسیاری از کارشناسان بر این باور بودند که اعمال تحریم های شدید علیه ایران، حجم صادرات نفت این کشور را تا پایان سال 2018 به حدود 500 هزار بشکه در روز [حدود یک پنجم تولید فعلی] کاهش می دهد. این در حالی است که تحریم های نفتی ایران پیش از سال 2015، صرفا موجب شد نیمی از از تولیدات نفتی ایران از بازارهای جهانی جمع آوری شود و به صفر رساندن حجم صادرات آن امری غیر محتمل بود.
این تصمیم ترامپ در قبال ایران، بخشی از سیاست خارجی او از نخستین روز ورودش به کاخ سفید بوده است و تقریبا هر عضو تیم سیاسی او، ادعایی علیه جمهوری اسلامی ایران دارد. علت این وسواس واشنگتن علیه ایران کاملا واضح است: ایران یک کشور مستقل است که ضمن تهدید امپریالیسم، قادر به کنترل منطقه خاورمیانه نیز است.
از سوی دیگر، دولت واشنگتن به دنبال کنترل سیاست های اقتصادی چین است تا فعالیت های آن را به عنوان یکی از تامین کنندگان نیازهای ایران محدود کند. به عبارت دیگر، آمریکا به منظور انزوای اقتصادی ایران باید ابتدا از سد چین بگذرد. چین در حال حاضر یکی از بزرگترین بازارهای نفت خام ایران است و آمریکا بدون کنترل آن قادر نیست تصمیم خود را مبنی بر به صفر رساندن صادرات نفتی ایران اجرایی کند.
پپه اسکوبار، روزنامه نگار و تحلیلگر برزیلی روزنامه «آسیا تایمز» معتقد است آمریکا قادر نیست صادرات نفت ایران را به صفر برساند. چرا که کشورهای زیادی به نفت ایران احتیاج دارند و تولیدکنندگان طلای سیاه در جهان نمی توانند کاهش تولید نفت ایران را جبران کنند. هند یکی از این کشورهاست که به رغم دیدار با مقامات آمریکایی، هنوز تصمیمی برای توقف واردات نفت از ایران نگرفته است. همچنین چین توجه چندانی به تصمیم ترامپ برای به صفر رساندن صادرات نفت ایران ندارد. به عنوان مثال، شرکت پتروشیمی سینوپک چین به شدت برای ادامه فعالیت پالایشگاه های جدید خود به نفت ایران احتیاج دارد. بنابراین توقف خرید نفت از ایران ممکن نیست.
پیش از این، نیهات زیبکچی، وزیر اقتصاد ترکیه ضمن ابراز نگرانی در خصوص تصمیم آمریکا برای به صفر رساندن صادرات نفتی ایران اعلام کرد این برای آنکارا اهمیت ندارد و ترکیه از این پس به منافع خود بیش از سایر کشورها بها می دهد.
ایران، تامین کننده شماره یک نفت ترکیه است.
از سوی دیگر، روسیه تمایلی به جبران کاهش صادرات نفتی ایران ندارد و عراق همچنان تعاملات خود در زمینه انرژی را با ایران ادامه می دهد. عراق بخشی از نفت خود برای تصفیه را از میدان نفتی کرکوک به پالایشگاه کرمانشاه ارسال می کند.
در بخش دیگری از این مطلب آمده است: تلاش ترامپ برای متقاعد کردن توقف خرید نفت ایران چندان تاثیرگذار نیست. بنابراین او برای پیشبرد هدفش مجبور به آغاز جنگ تجاری با قدرت های بزرگ همچون چین است؛ اقدامی که آسیب های جبران ناپذیری به اقتصاد آمریکا نیز وارد می کند. ایده آغاز جنگ تجاری با چین و فشار اقتصادی به این کشور برای رها کردن ایران، اقدامی خیالی و متوهمانه است. چین بزرگترین شریک تجاری ایران است و با تداوم فشار های واشنگتن ممکن است با افزایش حجم خرید نفت از ایران، واردات نفت از آمریکا را متوقف کند. این اقدام باعث می شود ایران تجارت نفتی خود را با یوان انجام دهد که در نهایت، موجب افزایش ارزش یوان در برابر دلار نیز می شود.
در پایان این مطلب آمده است: دولت ترامپ با اعمال فشارهای اقتصادی بر چین و آغاز جنگ تجاری با این کشور به هیچ عنوان نمی تواند پکن را در پیشبرد اهداف خصمانه اش علیه ایران همراه کند. اعمال تعرفه های سنگین بر کالاهای وارداتی چین ممکن است اقدام تلافی جویانه پکن برای خروج 1.2 تریلیون دلار از اوراق قرضه این کشور از خزانه داری چین را به دنبال داشته باشد که این شکستی در سیاست های اقتصادی آمریکا محسوب می شود.
انتهای پیام/