وی اشکال شرکتهای سهامی در مقایسه با تعاونی‌ها را در ارتباط با فعالیت های خدماتی و تجارت داخلی و بین المللی دانست و افزود: این فعالیتها باید بازارمحورتر و سرمایه پذیر تر بوده و قابلیت انعطاف پذیری بیشتر داشته و متکامل تر باشند.
شیرزاد ادامه داد: کشاورزی خانوادگی و اکثریت تعاونی‌های تولید کشاورزی گسترش یافته طی دهه های گذشته در ایران که عمدتاً با خطرات محیطی، شیوه‌های سنتی، کارایی غیرقابل قبول و اثربخشی پایین فعالیتها، اقدام به تولید محصولات مختلف کشاورزی و صنعتی می‌کنند، در چند پارامتر اساسی وجه اشتراک دارند که آن پایین بودن سطح بازدهی به موازات ضایعات بالا در فرایند تولید و گرایش به اشکال پدرسالارانه در مدیریت واحدهای تولیدی و نظامات بهره برداری و قرار گرفتن در ردیف سرمایه‌گذاری ریسک پذیراست. آنها به شدت نیازمند پوشش های تامینی، خدمات اعتباری خرد ، خدمات اجتماعی و حتی خدمات حمایتی اجتماعی که جدای از ماهیت حمایتی از ابعاد پیش‌گیرانه نیز برخوردارند هستند.
مدیرعامل سازمان تعاونی روستایی ایران استفاده از اشکال حقوقی مناسبات نوین به همراه فن‌آوری‌های جدید در ساختار مدیریتی تعاونی‌های تولید کشاورزی را گامی برای ارتقای کیفیت و کمیت عنوان کرد و گفت: این امر تولید در این بخش را بهبود بخشیده و باعث کاهش هزینه‌های تولید، افزایش سوددهی این بنگاه‌های اقتصادی روستایی ، تعدیل قیمت عرضه محصولات و در نهایت گسترش بازارهای منطقه‌ای، ملی و حتی فراملی تعاونی های تولید کشاورزی است.
وی همچنین در تبیین کشاورزی خانوادگی افزود: امروزه در جهان، سهم قابل توجهی از بنگاه‌های جدید با حضور خانواده ها تاسیس می شود. در این رابطه شرکتهای سهامی خاص به دلیل قواعد حاکم قانونی و دینامیزم درونی مناسبات و تعامل بین افراد از متکامل ترین صور مشارکت‌های تجاری-تولیدی محسوب می‌شوند. تولید کشاورزی باید نهادهای بازار محوری در قالب شرکتهای سهامی خاص سازماندهی و آنها را بازار گرا و سرمایه پذیر شود.
شیرزاد در پایان تصریح کرد: باید به علاقمندان سرمایه گذاری در محیط های تولیدی روستایی کمک کرد تا با سندیکایی کردن سرمایه‌گذاری، ریسک مبتلا به آن را بین چند نهاد سرمایه‌گذاری تسهیم کنند تا در مجموع ریسک هر کدام از سرمایه گزاران کاهش یابد.
انتهای پیام/