در ادامه این گزارش آمده است مسئولان اسرائیلی هرگاه احساس می کنند طرحشان در حال شکست است به قطعنامه های سازمان ملل متحد متوسل می شوند. پیشروی های ارتش سوریه در جنوب از بلندپروازی های اسرائیلی ها و اهدافشان در سوریه کاسته است. نقشه تل‌آویو از اواخر سال 2015 میلادی همزمان با پیشروی های ارتش سوریه و هم پیمانانش در محور مقاومت از شمال در حلب و سپس از شرق در صحرای دیر الزور و در مرزها با عراق، به هم ریخت. ارتش سوریه امنیت را در دمشق و اطرافش برقرار کرد. اشغالگران اسرائیلی از سمت جنوبی مرزها، تحولات اوضاع میدانی را زیر نظر داشتند و چند ماه طول نکشید تا اینکه نتایج این پیشروی را در حرکتش در سوریه احساس کردند. ارتش سوریه و هم پیمانانش به حضور داعش به میزان زیادی در سوریه پایان دادند و سپس امنیت دمشق پایتخت سوریه برقرار شد و بین این دو رویداد ، فعال‌سازی پاسخ و مقابله با حملات بی سابقه اسرائیل در سوریه طی چند دهه گذشته تأمل برانگیز بود .
این گزارش می‌افزاید از نظر سیاسی نیز سفرهای مکرر مسئولان اسرائیلی به مسکو نتیجه رضایتبخشی برای تل آویو در ارتباط با خواسته هایش در منطقه جنوبی سوریه در پی نداشت و اسرائیل سهم خود را از موشک‌های دفاع هوایی و حمله موشکی به مواضع نظامی در جولان اشغالی دریافت کرد که از زمان جنگ اکتبر سال 1973 میلادی چنین حمله ای به مواضع اسرائیل در جولان اشغالی سابقه نداشت. آنچه که بر نگرانی اسرائیل افزود حمله مسخره و سه جانبه (آمریکا و فرانسه و انگلیس) به سوریه بود که این پیام را داشت که توازن نظامی سیاسی جدیدی شکل گرفته است که به نفع تل آویو نیست و کمترین نتیجه اش آن بود که نشان داد آمریکا دیگر به تنهایی بر روند حل وفصل یا پیچیده کردن اوضاع در سوریه تأثیرگذار نیست.
ارتش سوریه به جای عقب نشینی از جنوب (که اشغالگران برای این هدف کوشیدند) به پیشروی قدرتمندانه خود ادامه داد و فرماندهان اشغالگران و سازمان‌های اطلاعاتی‌اش شاهد سقوط سریع شبکه های مورد حمایت تل آویو و برخی پایتختهای منطقه بودند که نقش این شبکه ها سپر حمایتی از مناطق تحت کنترل اشغالگران از جمله منطقه نظامی حائل در مرزها بود.
در ادامه گزارش المیادین آمده است اسرائیل به گفتمانی که کاملا با اوضاع میدانی مغایرت دارد و طی سال‌های گذشته تلاش کرده بود این اوضاع را تثبیت کند، بازگشت و امروز اشغالگران خواستار بازگشت به توافق جدایی نیروها هستند که در سال 1974 میلادی امضا شده است. این علامت و نشانه ای است که اهمیتش کمتر از نشانه های نظامی نیست. اسرائیل فقط زمانی به قطعنامه های بین المللی گردن می نهد که به شکستی یقین کند که طرحش را هدف قرار داده است و آنچه در لبنان رخ داد نیز نشانگر همین واقعیت بود (و اسرائیل از قطعنامه شورای امنیت در خصوص لبنان برای جلوگیری از شکست طرحش بهره برد).
انتهای پیام/