اقلیم سرد و ویژگی خاص منطقه در سال‌های گذشته، مردم را بر آن می‌داشت تا برای جلوگیری از سرمای سخت و یخبندان، از پوشش و وسایلی مانند بافتنی‌های سنتی از جمله جوراب، کلاه، شال و دستکش استفاده کنند که از گذشته‌های دور نزد مردم متداول بود.
این گستردگی نیاز و نبود کالا‌های مشابه امروزی، خودکفایی خانوار‌های منطقه در تأمین آن و رفع نیاز‌های خود را ضروری می‌کرد؛ بنابراین هنر بافتنی سنتی در طبقات مختلف جامعه و بین اغلب مردم رواج داشت. افرادی هم که توان مالی داشتند سفارش بافت می‌دادند و این حرفه در بین خانواده‌ها رونق می‌یافت.
در گذشته، دختر بالغ خانواده برای رفتن به خانه بخت، حتماً می‌بایست این هنر را آموخته باشد و در صورتی که فاقد این مهارت بود، از نظر مردم، دچار نقص محسوب می‌شد. اما امروزه با ورود و گسترش کالا‌های ماشینی و صنعتی، این نوع محصولات از مصرف بیشتر خانوار‌ها حذف گردید و فقط در برخی روستا‌های دور دست و محروم به صورت خود مصرفی تولید و استفاده می‌گردد.
بافت این گونه محصولات در قالب فرآیند تولید بومی، بر حسب اندازه و جنسیت و معمولاً با مواد اولیه خود رنگ از پشم گوسفندان صورت می‌گیرد. پشم گوسفندان که در بهار و پاییز چیده، با روش سنتی و بوسیله چرخ‌های دستی به صورت رشته‌هایی محکم و نازک ریسیده و سپس با کمک دو قلاب ساده و بوسیله سرانگشت دستان هنرمندان بافته می‌شود.
حفظ، احیا، پاسداشت و ترویج هنر‌ها و صنایع دستی بومی و سنتی و آثار ارزشمند و ماندگار تاریخی و فرهنگی و انتقال آن به نسل‌های بعد، از ضروریات جامعه و قومیت‌های مختلف در همه دورانهاست.
انتهای پیام/خ