پس از آن، هاپکینز برای ادامه تحصیل، به دانشگاه لندن رفت و به تحصیل در رشته شیمی پرداخت. او در ۲۲ سالگی فارغ‌التحصیل و سپس، وارد دانشگاه پزشکی شد و به تحقیق در زمینه علم شیمی پرداخت. هاپکینز در ۲۸ سالگی موفق شد از مدال طلای پزشکی را از دانشگاه پزشکی لندن دریافت کند و مدرک کارشناسی خود را در زمینه سم‌شناسی و فیزیولوژی به دست آورد.
او از سال ۱۸۹۴ تا ۱۸۹۸، به تدریس فیزیولوژی و سم‌شناسی در "بیمارستان گایز" که اکنون بخشی از دانشگاه کینگز لندن" است، پرداخت. در سال ۱۸۹۸، با ارائه یک سخنرانی در دانشگاه کمبریج مورد توجه اساتید علم شیمی قرار گرفت و عضو انجمن هیئت مدیره این دانشگاه شد و به کرسی استادی دست یافت.
شهرت عمده هاپکینز به خاطر کشف ویتامین است. او در آزمایشگاه، مخلوطی از انواع هیدرات‌های کربن، چربی‌ها، پروتئین‌ها و نمک‌های لازم برای بدن را به یک گروه موش خوراند. چند هفته بعد، موش‌ها از بین رفتند، ولی گروه دیگری از موش‌ها که در همان زمان، همان مخلوط غذایی را همراه با مقدار کمی شیر خورده بودند، زنده ماندند. هاپکینز نتیجه گرفت شیر، موادی دارد که برای زنده ماندن و رشد موش‌ها لازم است. امروزه می‌دانیم این مواد ضروری، ویتامین‌ها هستند.
در آن دوران، "کریستین ایجکمن" (Christiaan Eijkman)، پزشک و زیست‌شناس هلندی که دوست بسیار صمیمی هاپکینز بود و در مورد بیماری‌ها تحقیق می‌کرد، ثابت کرده بود که بیماری "بری بری" در نتیجه سوء تغذیه ایجاد می‌شود.
این موضوع، راه را برای کشف ویتامین‌ها و مواد ویتامین‌دار هموار کرد. در سال ۱۹۲۹، هاپکینز و ایجکمن موفق شدند به همراه هم، جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی را به خاطر کشف ویتامین دریافت کنند. هاپکینز به خاطر همین پژوهش، جایزه انجمن سلطنتی لندن را دریافت کرد و به لقب "سر" (Sir) نائل آمد.فردریک گولاند هاپکینز در ۱۶ مه سال ۱۹۴۷ در اثر سکته قلبی در کمبریج از دنیا رفت.
منبع:ایسنا
انتهای پیام/