جزیره‌هایی که از تفاوت پوشش به تفاوت هنجار‌ها و ارزش‌ها می‌انجامد و آرام آرام به جایی می‌رسد که نه تنها نسل ها‌ی مختلف نمی‌توانند باهم سخن بگویند، بلکه ممکن است در میان «جوانان و نوجوانان یک نسل» هم فضایی را ایجاد کند که دیگر حرف هم را نه بشنوند و نه بفهمند.این مشکل البته فقط از طرف متدینین رخ نمی‌نماید بلکه در میان جریان مقابل هم می‌تواند ظاهر شود.
همین جاست که وظیفه‌ی مصلحان اجتماعی بیشتر می‌شود. آنچه از سیره زندگی آیت الله موسی صدر در لبنان خوانده ایم که ایشان با کسانی که به ظواهر اسلامی پایبند نبوده اند نیز گفتگو می‌کردند، بیش از هر چیز برای جلوگیری از همین «جزیره‌ای شدن»ها بوده است.
بیشتر بخوانید:روایت خوش قولی امام خمینی(ره) در رفتار با کودکان + فیلم
در همین فضا، دو خاطره از امام خواندنی است. این دو مطلب را با توجه به فضای بسته‌ی نجف که به شدت تحت تأثیر مقدسین بوده است و با عنایت به فضای باز پاریس که می‌توان حدس زد جوانان در آنجا چگونه بوده اند، مطالعه کنید:
خاطره اول: «یکی از شب‌ها در حرم مطهر امیرالمؤمنین علیه السلام، جماعتی از دانشجویان مسلمان اروپا برای دیدار با امام آمده بودند که ظاهر آنها، یک ظاهر ناپسندی در محیط ما بود؛ چه از نظر وضع و قیافه و لباس و چه از نظر طرز برخورد و صحبت؛ اما ما شاهد بودیم که امام به گونه‌ای با آنان برخورد کرد که گویی با دوستان قدیمی اش نشسته و مشغول صحبت است.
آنها آن چنان مجذوب امام بودند که پس از چند دقیقه صحبت، با یک دنیا نیرو، ایمان و امید، از کنار وی برخاستند.» [برداشت‌هایی از سیره امام خمینی، ج. ۳، ص. ۲۷۸.]خاطره دوم: «زمانی که امام در پاریس بود، اغلب در آن جا می‌دیدم که او برای ۵ یا ۶ نوجوانان دختر و پسر، جلسه‌ای ترتیب داده، با آنها صحبت می‌کند و برای آماده کردن و روشن کردن آنها، وقتی طولانی صرف می‌کند.
گاهی من تعجب می‌کردم از این که مثلاً یک مرجع بزرگ، نشسته و برای عده‌ای نوجوان، اوضاع سیاسی را تحلیل و یا اسلام را تشریح می‌کند» [همان، ص. ۱۶۴.]امروز جامعه ما نیازمند ارتباط متصدیانش با «همه»ی طیف‌های اجتماعی است. باور کنیم جوانان و نوجوانان ما اگر با روی گشاده و سخن لطیف ما مواجه شوند، دلهایشان را به اندیشه‌ی صحیح پیوند می‌دهند. باور کنیم دوران «تلخ گویی» و ترش.
منبع:جماران
انتهای پیام/