واژه «عقب افتاده» در جهان پزشکی جایگاهی ندارد، حال آن‌که همین واژه در مکالمات روزمره جایگاه عمیقی دارد... حتماً در خیابان و محله‌هایی که سکونت داریم آنها را دیده‌ایم. صورت‌هایشان پهن است و با چشمانی مورب و بینی پهن و لبانی که لبخندی دائمی به رویشان نقش بسته است. در پزشکی نام آنها «افراد مبتلا به بیماری سندرم داون» است. اما جامعه ، «عقب‌افتاده» و یا حتی «منگل» صدایشان می‌زند.
خطاب کردن با واژه‌هایی نظیر منگل و حتی آزار و تمسخر این افراد در کوچه و خیابان توسط افرادی که درک درستی از این موقعیت ندارند باعث شده نوعی انزوای اجباری در افراد سندروم داونی به وجود آید. خانواده و فردِ داون در بسیاری از موارد ترجیح می‌دهند او داخل خانه بماند،به مدرسه نرود، در سطح شهر دیده نشود؛ فقط و فقط به این علت که نمی‌خواهد نگاه تمسخرآمیز و پر از سؤال و ترحم دیگران را نسبت به خودش ببیند. بسیاری از افراد داون که توانایی یادگیری خواندن و نوشتن داشتند به همین علت هرگز به مدرسه نرفته و بی‌سواد مانده‌اند.
حال خیرین بسیاری تلاش میکنند تا افراد مبتلا به این بیماری را به جامعه بازگردانند و از جمله این فعالیت ها دیواری است با طول ۲۰ و عرض ۲ متر در شهر رضوانشهر گیلان که به نام "دیوار ۴۷" نامگذاری شد تا بیماران سندروم احساسات و عواطف خود را از طریق نقاشی به نمایش بگذارند
در راستای این فعالیت ها جمع خیری تحت عنوان دیوار ۴۷ تلاش دارند با فراهم ساختن فرصت و فضای ورزش برای بیماران به سلامتشان نیز کمک شایانی کرده باشند چرا که ناراحتی قلبی به عنوان اولین عامل فوت در بیماران سندروم شناخته شده است
دیوار ۴۷ مجموعه عکسی است از یک روز از تمرین اسکواش اعضای تیم ورزشی این موسسه
