به گزارش خبرنگار حوزه شهری گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ الهام فخاری رئیس کمیته اجتماعی شورای شهر تهران در شصت و ششمین جلسه علنی شورای شهر تهران که امروز(یکشنبه) برگزار شد، به مناسبت پنجم خرداد(روز نسیم مهر، روز حمایت از خانواده زندانیان) در نطق پیش از دستور درباره ابعاد اجتماعی زندان، زندانی و خانواده زندانیان در شهر تهران با نگاهی به آمار‌های نگران کننده اظهار کرد: ۲۱ هزار زندانی در شهر تهران هستند که از این تعداد، ۳ درصد را زنان و نیم درصد را کودکان و نوجوانان تشکیل می‌دهند.
وی افزود: از این میان ۶۴ درصد زندانیان متاهل هستند و با تاسف بسیار 70 درصد آنان زیر ۴۰ سال سن دارند. حدود نیمی از زندانیان (۴۲ درصد) جرائمی مربوط به مواد مخدر دارند و جالب است که ۶۵ درصد زندانیان، معتاد هستند.
فخاری خاطر نشان کرد: همچنین ۹۶ درصد زندانیان جرائم غیرعمد استان تهران، محکومان مالی هستند که در این بین ۷۵ درصد آنان به دلیل ناتوانی در پرداخت چک صادر شده به زندان افتادند.
فخاری در توضیح آمار‌های ذکر شده گفت: موادمخدر مسأله اصلی زندان‌ها و زندانیان است. به استناد آمار فوق، یکی از مسائل اصلی‌ای که باعث زندانی شدن به دلیل جرایم عمدی می‌شود، مواد مخدر است. این مسئله آنجا بغرنج می‌شود که ما بدانیم حدود ۱۵ هزار معتاد متجاهر در شهر تهران وجود دارد که با وجود آن که بر طبق تکالیف قانون باید در مراکز ترک اعتیاد نگهداری و درمان شوند، اما متاسفانه هنوز برخی از مسئولان به این باور نرسیده‌اند و با انتقال هزاران نفر از آنان به زندان‌هایی به مانند فشافویه که به مجرمان موادمخدر بالای ۱۵ سال اختصاص دارد، نه تنها باعث کنترل این پدیده نابهنجار اجتماعی نمی‌شود، بلکه به دلیل مجاورت و هم‌نشینی معتادان با مجرمان خطرناک، عملا آنان را از معضلی نابهنجار به پدیده‌ای خطرناک و جامعه ستیز تبدیل می‌کند.
وی با اشاره به آینده پرمخاطره نوجوانان، جوانان و زنان زندانی، افزود: کودکان و نوجوانان و زنان به عنوان اقشار آسیب پذیر جامعه محتاج نگاه ویژه‌ای از سوی سازمان زندان‌ها هستند، اگر چه با اتخاذ تدابیری به مانند کانون اصلاح و تربیت توانسته تا حدی تجربه موفقی را پشت سر بگذراد، اما مشکل اصلی این افراد نه در طی کردن مراحل جامعه پذیری دوباره در کانون و تبدیل رفتار نابهنجار به هنجار است، بلکه استمرار وضعیت اصلاح شده آنان در عرصه عمومی جامعه است. در واقع حضور این اقشار آسیب پذیر در چنین مراکزی، داغ ننگی را بر روی پیشانی آنان می‌زند که زدودن آن را حتی ساختار‌های رسمی بر نمی‌تابد.
فخاری گفت: در واقع ریاکاری محض نه به دنبال برگرداندن این افراد بزهکار به آغوش جامعه که فقط به دنبال محدود کردن و کنترل آنان است. این قضیه آنجا مسئله دار می‌شود که 70 درصد جمعیت زندانیان زیر ۴۰ سال سن دارند، یعنی در سن جمعیت فعال هستند و عملا جامعه از نیروی مفید و خلاقانه آنان بی بهره است.
این عضو شورای شهر تهران با اشاره به نابسامانی و رنج خانواده زندانیان گفت: آمار ۶۴ درصدی زندانیان متاهل که درصدی از آنان صاحب فرزند هستند، ما را به دریچه‌ای دیگر برای نگرانی رهنمون می‌کند. فرزندان به پدر و مادر برای رشد روانی بسامان نیاز دارند. نبودن هر کدام از آنان در خانواده علاوه بر آن که به ویژه در مورد نبودن پدر، می‌تواند تنگنا‌های مالی به بار آورد، بلکه باعث ایجاد تنش و احساس ناایمنی مداوم در خانواده می‌شود.
وی افزود: اگر قرار باشد زندان جایی برای تنبیه و تربیت باشد، بدون اداره این تنش و ناامنی، فقط ابزاری برای رنج کودکان و پایه‌گذاری نابسامانی‌های روانی برای آنان در کوتاه‌مدت و درازمدت می‌شود. این کودکان فردا بزرگ خواهند شد و این زخم‌ها اگر التیام نیابد در جایی دیگر سر باز خواهد.
فخاری با بیان اینکه بعضی از زندانیان هستند که تنها گناه آن‌ها ناتوانی در پرداخت دیون مالی است، گفت: جرایم غیر عمد بیشترین تعداد زندانیان را به خود اختصاص داده است که بنا به آمار ۹۶ درصد آن مالی و در این بین ۷۶ درصد آن مربوط به چک‌های بلامحل است، در واقع این مطلب که زندانی به دلیل عدم توان در پرداخت بدهی‌های مالی خویش به زندان می‌افتد نشان دهنده اوج استیصال انسانی است که نتوانسته پاسخگوی مشکلات خویش باشد.
وی گفت: شاید تقویت و ازدیاد کمپین‌های شهروندی خیریه که به جمع آوری کمک‌های مالی شهروندی می‌پردازند، بتواند مهربانی را با مسئولیت پذیری اجتماعی پیوند زند و بیش از پیش مانع زندانی شدن هم میهنانمان شود، اما راه حل اصلی این مشکل در جایی دیگر است.
این عضو شورای شهر تهران در قالب پیشنهاد گفت: بنا بر نظریه‌ای جدید، نگهداری مجرمان در جایی بیرون شهر موجب ایزوله شدن بخشی از نیرو‌های جامعه می‌شود. از این رو باید فرهنگ پذیری مراقبت و کوشیدن برای بازگشت مجرمان به جامعه در دستور کار قرار گیرد. پسندیده است این کار هم در تبلیغات رسانه‌ای و آموزش عمومی و هم در تدوین قوانین حمایت‌کننده مدنظر باشد و در این راستا باید زندان‌ها را از شهر‌ها بیرون نبریم، بلکه باید بکوشیم زندانیان را به جامعه برگردانیم.
انتهای پیام/