گروهی متشکل از 15 دانشمند به سرپرستی "دمیتری ساورانسکی"(Dmitry Savransky)، استادیار مهنسی مکانیک و هوافضای "دانشگاه کرنل"(Cornell University) آمریکا، پیشنهادی درباره ماهواره‌های کوچکی که در فضا به هم ملحق شده و به شکل یک تلسکوپ تقریبا 30 متری در می‌آیند، به ناسا ارائه داده است.
با پیشرفت علم فضا، اندازه تلسکوپ‌های فضایی هم افزایش یافت. قطر آینه "تلسکوپ هابل"(Hubble telescope)، 2.4 متر و پهنای آینه تلسکوپ جیمز وب، 6.5 متر است.
این ابزار و ابزارهای مشابه آنها، نقش مهمی در گسترش دانش و درک ما از جهان داشته‌اند اما آنها، ابزارهای پیچیده و موقتی هستند که اغلب، افزایش هزینه، معایب طراحی و تاخیر در پرتاب را به همراه دارند.
بیشتر بخوانید: آغاز به کار بزرگترین رادیو تلسکوپ جهان در چین/در جستجوی حیات فرازمینی
نسل بعدی تلسکوپ‌ها، آن قدر بزرگ خواهند بود که شاید پرتاب آنها به صورت یک قطعه، کارآمد و یا حتی عملی نباشد.
با درک برنامه "مفاهیم پیشرفته نوآورانه ناسا"(NIAC)، ایده ساورانسکی، ساده شدن ساخت تلسکوپ‌های فضایی برای بررسی سیاره‌های فراخورشیدی است. این طرح، توقف طراحی تلسکوپ یک‌قطعه‌ای با کمک یک سیستم پودمانی است که از ماژول‌های شش‌ضلعی با عرض یک متر تشکیل شده و هر کدام از ماژول‌ها، یک آینه قابل تنظیم در قسمت بالای خود دارند.
این ماژول‌ها هنگام قرار گرفتن روی مدار زمین، بادبان‌های خورشیدی را گسترش می‌دهند تا آنها روی دومین نقطه لاگرانژی خورشید- زمین (L2) قرار بگیرند. "نقاط لاگرانژی" (Lagrangian points)، پنج نقطه میان دو جسم بزرگ هستند که در آن نیروی جاذبه دو جسم، یکدیگر را خنثی می‌کنند. غالبا تلسکوپ‌های فضایی، در نقاط لاگرانژی میان زمین و خورشید قرار می‌گیرند.
ماژول‌ها در همین مقصد به یکدیگر متصل می‌شوند تا آینه‌های ابتدایی و ثانویه را شکل دهند و در همین حال، بادبان‌هایشان مانند یک سپر گرمایی عمل می‌کنند تا تلسکوپ در مقابل تابش خورشید حفظ شود.
این پروژه، هنوز در مراحل ابتدایی به سر می‌برد اما ساورانسکی، در روزهای پنجم و ششم ژوئن، جلسه‌ای با ناسا خواهد داشت.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/