این فناوری می‌تواند، شرکت‌ها، مهندسان و دانشمندانی را که در حال ساخت و توسعه هوش مصنوعی هستند ملزم به در نظر گرفتن اهداف نظامی کند و به عبارت دیگر این فناوری حوزه جنگ را گسترش می‌دهد. هواپیماهای بدون سرنشین کشنده‌ای مانند ام‌کیو-9 ریپر (MQ-9 Reaper)، از طریق ماهواره به وسیله‌ی اپراتورها به دقت کنترل می‌شوند.
وجود هواپیما های بدون سرنشین کاملا مستقل باعث دگرگونی کلی فرایندهای پیچیده و تصمیمات پس از قتل های نظامی میشود. مسئولیت اخلاقی و قانونی با حذف نظارت انسانی بر عهده دانشمندان حوزه هوش مصنوعی خواهد افتاد. اگر هواپیما بمب یا موشکی پرتاب کند، اپراتور به وسیله‌ی سنسورها و لیزر، این موشک یا بمب را هدایت می‌کند و در نهایت، خدمه پرواز مسئولیت اخلاقی، قانونی و عملیاتی برای کشتن اهداف تعیین شده را برعهده خواهند داشت.
چنانچه یک اپراتور هواپیمای ریپر، می‌گوید: همیشه این ذهنیت را دارم که اجازه دهم یک شورشی حتی اگر هدف با اهمیتی باشد؛ فرار کند تا اینکه شلیک پر خطری انجام دهم که موجب مرگ غیر نظامیان شود.
پروفسور آرکین، متخصص رباتیک و اخلاق رباتیک، در کالج محاسبات موسسه فناوری جورجیای است. او مدعی شده است که ربات‌ها می‌توانند به طور بالقوه، به لحاظ اخلاقی در میدان نبرد نسبت به انسان‌ها بهتر عمل کنند.
با یک هواپیمای بدون سرنشین مستقل، خطوط خاصی از کدهای کامپیوتری هم تقریبا به عنوان تسهیلات دو منظوره دسته‌بندی خواهند شد. شرکت‌هایی مانند گوگل، کارمندان یا سیستم‌های آنها می‌توانند به یک کشور دیگر حمله کنند. به عنوان مثال، اگر پروژه هوش مصنوعی ماون در یک هواپیمای مستقل نظامی مورد استفاده قرار گیرد، گوگل هم وارد کسب و کار هواپیماهای بدون سرنشین قاتل میشود، همانطور که ممکن است، پای هر شخص غیر نظامی دیگری (مشخصا افرادی که در زمینه‌ی هوش مصنوعی فعال هستند) هم به طور غیرمستقیم به این موضوع باز شود.
در نهایت اگر ماشین‌ها، تعیین‌کننده مرگ یا زندگی انسان‌ها باشند، چیزی که در آینده در مقیاس بزرگ شاهدش خواهیم بود نابودی انسان‌هاست.
انتها پیام/