از جمله، امام ششم علیه السلام مى فرماید:
«پناه مى بریم به خداوند از گناهانى که در نابودى شتاب، و مرگ ها را نزدیک، و خانه ها را ویران مى کنند و آنها عبارتند از: قطع رحم، آزردن و نافرمانى پدر و مادر، و واگذاردن احسان و نیکى».[1]
براى آگاهى از اثر وضعى اذیت پدر و مادر، به سراغ نمونه اى در تاریخ مى رویم: نقل شده که پیامبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله بر بالین جوانى که در حال احتضار بود، حاضر و شهادتین را به او تلقین کرد، ولى جوان نتوانست آن را بگوید. حضرت پرسید: آیا او مادر دارد؟ زنى که نزد او بود عرض کرد: بلى، من مادر او هستم. فرمود: آیا بر او غضبناکى؟ گفت: شش سال است با او حرف نزدم. پیامبر رحمت صلى الله علیه و آله از او تقاضا کرد که از جوانش راضى شده و از او درگذرد، مادر نیز تقاضاى حضرت را پاسخ داد و به محض رضایت، زبان جوان به کلمه توحید باز شد.
ناگفته نماند که مکافات عمل هم در دنیا و هم در آخرت وجود دارد، با این تفاوت که مکافات در دنیا نسبت به آخرت بسیار کم رنگ تر است.
به قول مولوى:
این جهان کوه است و فعل ما ندا سوى ما آید نداها را صدا
گرفتارى هاى گوناگونى که در دنیا دامنگیر آدمى مى شود، گاهى مکافات عمل، و گاهى براى امتحان است و براى بعضى مایه و پایه ترقى و تکامل و افزونى پاداش است.
پی نوشت:
[1]. کلینى، اصول کافى، ج۴، ص۱۸۴.
منبع : پرسمان دانشجویی
انتهای پیام/