به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ حماسه دفاع مقدس روز به روز بالنده‌تر شد و جوانان ما چونان کوهی استوار در برابر تهاجم دشمن ایستادند. مقدس‌ترین و با ارزش‌ترین استقامت، دفاع از عقیده است و بدون شک دوران هشت ساله جنگ تحمیلی عراق علیه ایران از افتخارات بزرگ و بی‌نظیر ایران اسلامی است.
شهادت زندگانی جاودانه یافتن است؛ اوج و عروج تعالی است. شهادت تکامل ایمان و نهایت خلوص قلب‌هاست. شهادت مردن تحمیلی نیست، انتخاب آزادانه و آگاهانه است؛ خلوت عاشق و معشوق است.
شما می‌توانید در ادامه شرح کوتاه زندگی شهید ترابعلی اکرامی یکی از شهدای دوران دفاع مقدس را بخوانید؛
شهید ترابعلی اکرامی سال 1343 در اغولبیک تکاب در دامان خانواده ای پاک زاده شد واز همان آغاز کودکی همچون ستاره ای پر فروغ بر هستی درخشید. بخت بلندش یار بود و توفیق ارزشمند شهادتش در همان کودکی معصومانه اش به امضا رسید.
این شهید سرافراز تحصیلات خود را تا اخذ مدرک دیپلم به خوبی به پایان برد و پس از آن مدتی در جهاد سازندگی مشغول کار بود. جوانی برجسته و پاک بود و مانوس با قرآن عظیم. اعتقاد راسخ و بلند وی به ولایت و نظام ستودنی بود. در محافل و مجالسی که مزین به ذکر الهی و امامان معصوم(ع) بود، حاضر می شد و در این راه از امام حسین(ع) الهام زندگی گرفت. پایبند نماز بود و دیگر فرایض دینی. جوان آراسته به نور ایمان چون در پشت پرده هستی ظاهریش نور شهادت می درخشید، زندگی و رفتار و انشاهای مدرسه اش با دیگران دارای تفاوت آسمانی بود.
شهید جوانمرد به روستایی می رفته که در بین راه به اسارت حزب دمکرات کردستان در می آید و 17 روز رنج وسختی اسارت و گرسنگی و تشنگی آن را با بردباری تحمل می کند. تا اینکه روزی با مشت و لگد او را سوار ماشین می کنند و به باز جویی می برند، ولی جوان دلاور حرفی بر زبان نمی راند. همچنان با رعب و وحشت از وی سوال می کنند و عاقبت او را به مکانی محفوظ انتقال می دهند. در آنجا پیرزنی نادان از او می پرسد که از طرفداران خمینی هستید یا نه ؟ بعد به او توهین می کند و آب دهان می ریزد.
این شهید رنج کشیده طی این مدت آنچه از سختی ها و آزارها بود کشید و تحمل نمود تا عاقبت پس از چند شبانه روز اسارت در تاریکی و رطوبت، بعد از اخذ تعهدی از وی که نباید ماجرا را پیش هیچ کس فاش کند، آزادش می کنند. اما در نهایت شهادت یار او بود و این آزاده سرافراز در تاریخ 62/1/2 در درگیری با حزب دمکرات و کومله در شهرستان بوکان به آغوش پر رحمت شهادت بال و پر گشود.
«از شما پدر و مادر می خواهم هر شب جمعه بر مزار شهدا سر بزنید، همه ما عاشق قرآنیم. تنها آرزویم این بود که در راه اسلام و قرآن پاسداری کنم. ما همیشه پیروزیم یا بکشیم یا کشته شویم. شما را به امام امت و خون شهدا قسم می دهم برایم گریه نکنید، چون باعث شادی دشمنان است. وصیتم به ملت شهید پرور ایران این است که هرگز امام را تنها نگذارید و هر قدر می توانید رزمندگان را یاری کنید.»
انتهای پیام/