انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
اثرهای هنری به صورت مقاله عکس برداری به اسم تولید کننده ثبت بعد به فروش برسد .
این هنرمند نگارگر تاکنون در نمایشگاه های گروهی بسیاری شرکت داشته و در چند سال اخیر یک نمایشگاه انفرادی از هنرهای سنتی در استانبول، یک نمایشگاه انفرادی در شهر قم و یک ورکشاپ تخصصی در شهر آنکارا برگزار کرده است. با او درباره فعالیت‌هایش در عرصه هنرهای تجسمی و مشکلات این حوزه برای جوانان گفتگو کرده ایم که در ادامه می خوانید ؛
میرآبادی در خصوص فعالیت در عرصه تجسمی و حواشی برنامه های این عرصه، به خبرنگارحوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ گفت: متاسفانه در هرجایی وقتی مافیا شکل بگیرد فساد به وجود می آید. حوزه تجسمی ایران سالهاست که درگیر مافیا است. سالهاست که عده‌‍ای در رأس امور قرار دارند و هیچ جا به جایی صورت نمی گیرد. به قول خودمان به جوان ها میدان نمی‌دهند. خیلی استعدادهای خوبی داشتیم که متاسفانه به دلیل مشکلات مالی از عرصه هنر خداحافظی کردند.
وی افزود: در هنر ایران خلأ تفکر عمیق و برنامه دراز مدت مدون بسیار محسوس است. مدت هاست که این هنر انحصاری شده و افرادی که موافق نظر باشند و در راستای سیاست های معین شده حرکت کنند را محترم می شمارند. من خود قریب به ربع قرن است که در رشته هنرهای سنتی و نگارگری فعالیت دارم. با این حال تعداد افرادی که با من آشنا هستند، در خارج از کشور بیشتر از ایران است.
میرآبادی ادامه داد: روح هنر با استقلال شکل می گیرد و هنرمند غیر مستقل هنرمند نیست. زیبایی هنر این است که هنرمند مستقل باشد. در برخی گالری های هنری یکسری قوانین نانوشته وجود دارد؛ قوانینی که برای هنرمندان چارچوب تعریف می کند. از یکسری هنرمند تعهد و امضا می گیرند که در قبال همکاری با آن گالری، دیگر اختیار فعالیت در مکان های دیگر را ندارند. نباید در جای دیگر نمایشگاه برگزار کنند، فروش اثر نباید داشته باشند و ... که این قوانین کاملاً با ذات هنر مغایرت دارد.
وی در ادامه با انتقاد از حراج های هنری که در کشور برگزار می شود، گفت: سالهاست که نحوه برگزاری، روز برگزاری و... حراج های معتبر دنیا را پیگیری می کنم. برای برگزاری حراج قوانین معین و مشخصی تنظیم و در اختیار اهل هنر قرار گرفته است. یعنی هرکسی که می خواهد حراج برگزار کند، قوانین مدون در دسترس دارد. طبق استاندارد های جهانی، یکی از ابتدایی ترین اصول حراج گذاری این است که مشخص شود کسی که می خواهد حراج برگزار کند کیست؟ شغل او چیست؟ مکان استقرار او کجاست؟
وی تصریح کرد: حراج ها حتما باید یک دفتر ثابت داشته باشند که اگر اشتباهی رخ داد خریدار و یا هنرمند بتواند به آن مکان مراجعه و مشکل خود را رفع کند. اما طبق بررسی هایی که من انجام داده ام آنهایی که حراج های ایران را برگزار می کنند،جای خاص ثبت شده ندارند.
میرآبادی افزود: مرحله دوم وجود یک تیم کارشناسی حرفه ای است. در واقع این گروه کارشناسی است که به یک حراج اعتبار می بخشد. معمولا در کاتالوگی که برای حراج آماده می شود یک عکس به همراه رزومه ای کوتاه از اعضای گروه کارشناسی چاپ می شود. قیمت‌گذاری آثار هم باید توسط کارشناسان خبره انجام شود. مسئله مهم دیگر این است که پس از خرید یک اثر باید یک سند تنظیم و در اختیار خریدار قرار بگیرد. معمولا هنگام خرید و فروش هر وسیله حتی یک اتومبیل هم سند تهیه و تنظیم می شود. حال در یک حراجی که یک تابلو 4 میلیاردی فروخته می شود نباید حرفی از سند میان باشد؟! قطعا باید اثر سند داشته باشد تا خریدار بتواند هرجای دیگری که می خواهد اثر را ارائه کرده و یا بفروشد.
وی ادامه داد: اگر قوانین بین الملل را رعایت کنیم،قطعا می توانیم حراج های بین المللی هم برگزار کنیم. اما در حال حاضر یا هدف دیگری از برگزاری حراج ها داریم و یا اصول برگزاری حراج را نمی دانیم. البته بعید می دانم که مسئولان حراج تهران یا سایر حراج های کشور قوانین بین المللی را ندانند؛ زیرا همواره در برنامه های هنری خارج از کشور شرکت می کنند. باید اعتراف کنیم که بازارهای هنری که در این چند سال برگزار شده است و همواره هم ادامه دارد، جز منفعت مالی برای یک عده، هیچ سود مالی و اعتباری برای سایر هنرمندان و نسل جوان ندارد.
اين کارشناس نسخ خطی و آثار لاکی به حواشی داوری در جشنواره های هنری هم اشاره کرد و گفت: متاسفانه آن طور که باید به داوری توجه نمی کنند. وقتی یک نفر در مقام داوری قرار می گیرد کار بسیار سختی بر عهده دارد. داور باید اطلاعات بسیار وسیعی داشته باشد تا بتواند در مواجهه با هر اثر آن را از نظر دارا بودن ارزش هنرى، رعايت اصول و مبانى هنرهاى تجسمى عيار سنجى و ارزش گذارى نمايد که ايده ها كپى نباشد و...
وی افزود: من خود از اینکه با جامعه هنری در خارج از کشور کار می کنم احساس خیلی خوبی ندارم. بارها به من گفتند که نقل مکان کنم اما قبول نکردم. ذات ایرانیان هنردوست و هنرمند پرور است. اگر یک جشنواره هنری همزمان در ایران و یک کشور خارجی مثلا فرانسه برگزار شود، قطعا شرکت کنندگان در ایران بیشتر از شرکت کنندگان آن کشور خواهد بود. البته شاید تعداد زیاد هنرمندان در ایران سبب بی توجهی به آنان می شود. معمولا زمانی که هنرمند در جامعه تحصیل و ظهور می کند، ادامه راه بر عهده سیستم است که ظرفیت و سرمایه انسانی خود را پرورش داده و سپس به جهان معرفی کند.
میرآبادی خاطرنشان کرد: گمان می کنم در کشور ما به دلیل وجود مشکلات فراوان، فرهنگ و هنر خیلی اولویت نیست؛ اگر هم باشد بسیار ناچیز است. یک معضل دیگر این است که از یک نفر بی شمار اثر می خرند و بالعکس از یک هنرمند هیچ اثری نمی خرند. بهتر است سازمان ها و ارگان های مختلف که معمولا فقط از تعدادی هنرمند سرشناس کار خرید می کنند، این مبلغ را طوری توزیع کنند که در این چرخه به جای چند نفرخاص، چندین نفر دیگر هم بهره مند شوند.
انتهای پیام/