انتشار یافته: ۳
در انتظار بررسی: ۰
طرف رمان نوشته بجای نظر
در روزگاری دور، مردی گم کرده راه در بیابان، دنبال پناهگاهی می گشت. گرمای آفتاب، تشنگی و گرسنگی، رمقی بر جان مرد مسافر باقی نگذاشته بود. همان طور که با پاهای مجروح، خسته و لرزان راه می رفت، چشمش به سیاهی ای افتاد. جان تازه ای گرفت و به سوی آن سیاهی شتابان شد. بعد از طی مسافتی، به خیمه ای که مردی در آن نشسته بود، رسید و بی رمق خود را رها کرد و از خستگی و گرسنگی بیهوش شد. مرد خیمه دار، او را به داخل خیمه برد و با نان، غذا و شیر از او پذیرایی کرد. ساعاتی بعد، مرد مسافر که اینک جان تازه ای گرفته بود، از میزبان تشکر کرد و نفسی تازه کرد. ناگهان چشمش بر اسب زیبایی افتاد که در نزدیکی خیمه بسته شده بود، در یک لحظه تصمیم خود را گرفت و سوار بر اسب شد و با خنده ای تمسخر آمیز به مرد میزبان گفت: « اسب تو را بردم » مرد میزبان، با آرامشی شگرف گفت: « تو اسب مرا نبردی، تو صداقت و جوانمردی را بردی و حرمت آن را شکستی، اگر به آبادی رسیدی، مگو که این اسب را دزدیدی، زیرا عمل حرمت شکنی تو در بین مردم رواج می یابد. خدا به همراهت! »
ناشناس
۲۳:۵۴ ۱۳ اسفند ۱۳۹۶
جالب بود