زمانی که تصادف سنگین با تانکر نفتکش در 27 دی 1336 منجر به بستری شدن غلامحسین در بیمارستان شد، دیگر کسی نبود که استاد موسیقی ایران را نشناسد. آنقدر طرفدارانش به بیمارستان ها رفتند و برایش نامه نوشتند که محبوبیتش به رقیبانش هم اثبات شد.
هر چه گذشت، با تجربه تر از گذشته می شد. با شاگردی در حوزه های مختلف موسیقی راه خود را در سبک کلاسیک و موسیقی سنتی ادامه داد.
غلامحسین ابتدا فقط در میان دوستان و نزدیکانش می خواند. صدایش آنقدر متفاوت و شنیدنی بود که همه را متعجب می کرد. کم کم میان دوستان و آشنایان، سخن مستعد بودن غلامحسین پیچید. در نهایت نزدیکان غلامحسین به او سفارش کردند که این حرفه را جدی دنبال کند.
شهریور 1320 بود که غلامحسین بنان نظر روح‌الله خالقی را جلب کرد و خالقی بناب را در ارکستر انجمن موسیقی شرکت داد و بلافاصله با شروع برنامه «گلهای رنگارنگ» با دعوت داود پیرنیا با این برنامه همکاری کرد. در سال 1332 به پیشنهاد روح‌الله خالقی به اداره کل هنرهای زیبای کشور منتقل و به سمت استاد آواز هنرستان موسیقی ملی به کار مشغول شد و در سال 1334 رئیس شورای موسیقی رادیو شد. به جز این ها در هنرستان موسیقی تهران نیز دبیری کرد.
از همان روزها، دوران اوج گیری این خواننده در عرصه موسیقی آغاز شد و وی بدون وقفه به تولید آثار فاخر پرداخت. بنان در طول فعالیت هنری خود، حدود 350 آهنگ را اجرا کرد. بیش از هر کسی با نوازندگان و موسیقی دانان مشهوری چون روح الله خالقی و مرتضی محجوب همکاری می کرد.
آنچه در میان تمامی آهنگ های بنان شاخص بود، اثر «الهه ناز» بود که در مایه دشتی بود و هنوز هم در میان دوستداران موسیقی شنیده می‌شود. این قطعه هر چند اثر اکبر محسنی یک آهنگساز گمنام بود، اما به دلیل شعر ساده و تصنیف بی نظیرش، مورد توجه بنان قرار گرفت و محبوب طرفداران موسیقی شد.
صدای بنان، زیر و بم‌ها و تحریرات صدای او بی نظیر بود. بنان هم به آواز قدیمی و کلاسیک ایرانی و هم به نغمات جدید و مدرن مسلط بود. برخی بنان را بزرگترین اجراکننده سبک وزیری-خالقی می‌دانند. او همچنین به مرکب‌خوانی و تلفیق شعر و موسیقی مسلط بود.
بنان در سال 36 در حالی که از یک مهمانی باز می گشت با تانکر نفتکش تصادف کرد و به بیمارستان منتقل شد، این موضوع بیش از پیش محبوبیت این خواننده را نشان داد. بنان برای درمان به خارج از کشور سفر کرد و با بازگشتش، بیشتر به تولید آثار امید بخش پرداخت. به هنر سینما هم علاقه مند بود و به گفته نزدیکانش خیلی هم در این حوزه مستعد بود. در فیلم سینمایی «طوفان زندگی» هم که بی ربط به زندگی روزمره اش نبود بازی کرد، اما نبوغ او بی تردید در موسیقی متبلور شده بود.
هشتم اسفند سالروز درگذشت این هنرمند برجسته است که در سال 1364 به رحمت ایزدی پیوست. هر چند سال ها از این رویداد تلخ گذشته است اما آثار این هنرمند، او را در تاریخ ایران، ماندگار کرده است.
انتهای پیام/