در متنی که در داخل بسته بندی این اثر منتشر شده، آمده: «از یکصد و سی دقیقه موسیقی‌های ساخته شده توسط سامان احتشامی برای فیلم‌های سینمایی در مدت پانزده سال، هفتاد دقیقه موسیقی خالص(یعنی دارای شخصیت ملودیک و مستقل از افکت‌ها و با صداهای زمینه)، جداسازی شده است. این حاصل چهار هزار و دویست ثانیه عاشقانه سازی در این پانزده سال است.»
موسیقی فیلم‌هایی چون: «این ترانه عاشقانه نیست (اثر رحمان رضایی)، رستگاری در هشت و بیست دقیقه (اثر سیروس الوند)، شکاف (اثر منوچهر اسلامی)، خط ساغر (اثر سعید پورشعبانی)، شازده کوچولو (اثر نورالدین زرین کلک) و... در این مجموعه گنجانده شده است.
تعریف سامان احتشامی از «موسیقی فیلم» نیزدر نوع خود جالب توجه است و این موزیسین معتقد است: «موسیقی فیلم به صدایی گفته می‌شود که روی یک فیلمی قرار بگیرد و شما آن صدا را نشنوید و فیلم را ببینید و وقتی که این صدا را از روی فیلم بردارند شما آن فیلم را نبینید و موسیقی فیلم به فیلم کمک کند.»
سامان احتشامی 9 اثر دیگر در دست انتشار داشت که 3 اثر آن از تابستان 96 روانه بازار شده است. «همایون‌های همایون»، «گریبان»(با علی عمرانی) و موسیقی فیلم‌های این موزیسین و 6 اثر دیگر این هنرمند نیز به مرور روانه بازار نشر خواهند شد.
علیرضا میرعلینقی (پژوهشگر و منتقد موسیقی) در یادداشتی برای آلبوم موسیقی فیلم‌های سامان احتشامی نوشته است: «سامان احتشامی به عنوان موسیقی دان از سویی به عنوان آهنگساز موسیقی فیلم، ریشه های عمیق در دوره ای دارد که سینمای خودگردان «ملی» از سالهای 1340 و حتی تا اوایل 1370 وجود داشته است. سینمایی که موضوع ایرانی، تماشاگر ایرانی و موسیقی ایران داشت و بزرگانی چون اسفندیار منفردزاده، مجتبی میرزاده، انوشیروان روحانی، و همایون خرم آغازکنندگانش بودند. دو نفر اول در حوزه تخصصی موسیقی فیلم و دو نفر بعدی در حوزه تخصصی آهنگ و ترانه‌سازی فعالیت داشتند که البته بیشتر به ترانه و صدای خواننده متکی بودند و شاهکارهایشان را بر آن اساس می‌نوشتند، نه بر پایه درک تصویری از فیلم. کار سامان احتشامی دشوارتر است. چرا که در نفس خود وابسته به موسیقی بی‌کلام است و می‌داند که موسیقی ناب باید خودش حرف را بزند و به عنصر دیگری غیر از صداس خالص، متکی نباشد. شاید از این روست که این آلبوم را می‌شود به تنهایی هم شنید و بارها هم شنید.»
انتهای پیام/