با وجود پایین بودن صدای بازیگران در برخی دیالو‌گ‌ها و گویش محلی که گاهی اوقات تشخیص آن برای مخاطب سخت می‌شد، گرمی بازی‌ها در کنار ظرافت‌ها و جاذبه‌های متن اجازه نداد تا این ضعف‌ها خیلی به چشم بیایند.
بنابر این گزارش، پس از تالار حافظ، تالار وحدت ساعت 19 با کاری کاملا متفاوت پذیرای گروه نمایشی از کشور آلمان به نام «پکیج» به کارگردانی و نویسندگی شوساکو تاکئوچی با اجرایی 70 دقیقه‌ای شدند.
کاری متفاوت و نو با ترکیبی از پانتومیم، رقص و موسیقی و هنرهای تجسمی که با وجود تفاوت‌های خاصش با سایر نمایش‌ها کاملا در جذب مخاطب موفق عمل کرد. با وجود عدم ترجمه دیالوگ‌های محدود پکیج، مفاهیم کلی کار که حول و حوش قدرت، سلطه طلبی و یکنواختی بود به خوبی به مخاطب منتقل می‌شد.
این پرفورمنس 70 دقیقه‌ای که تماما با حرکات بازیگرها همراه بود، به دلیل هماهنگی موفق، سرعت عمل بالا و ریتم مناسب کار در انتقال مفاهیم به مخاطب، لحظات خوبی را برای تماشاگران رقم زد. در پایان نمایش کارگردان «پکیج» به جمع بازیگرانش آمد و در کاری نمادین با شعری ایرانی به اجرای پرفورمنسی شاعرانه پرداخت.
پس از اتمام کار با چند تن از مخاطبان این نمایش به گفت‌و گو پرداختیم. نکاتی مثل کم شدن کارهای خارجی در جشنواره امسال به نسبت سال گذشته، استقبال از کارهای متفاوت و جدید در کنار ادامه داشتن این روندی در مراوده بیشتر با تئاتر سایر کشورها بمنظور آشنایی بیشتر با چنین کارهایی از جمله موارد مثبت این کار بود. البته در کنار این موارد باید گفت که قطعا چنین آثاری برای جذب بیشتر نیاز به زمان کافی برای جا افتادن خواهد داشت.
و اما تئاتری‌ها ساعت 21 در سالن ایرانشهر به تماشای یکی از کارهای جشنواره فجر سی‌و‌ششم نشستند؛ «آبی مایل به صورتی» با سالنی مملو از تماشاگر روبرو بود. نمایشی که تلخی‌های واقعی آن در خیلی از لحظات با صدای هق هق گریه تماشاگران همراه شد. این نمایش در کنار واقعیت‌های تلخ برگرفته از دل جامعه، به نظر زمان را بدجور سنگین و غیر قابل تحمل کرده بود.
انتهای پیام/