وی تاکید کرد: ناصرخسرو بخشی از یک پروژه شهری است که قرار است سه مستند از آن ساخته شود و خیابان ها در این مستندها بهانه ای هستند که هم به تاریخ بپردازیم و بعد از آن به وضعیت اجتماعی، فرهنگی و مردمی که ساکن این خیابان ها هستند پرداخته شود. در پروژه قبلی «انتهای خیابان یک طرفه» به دلیل شکل و موقعیت خیابان سی تیر، به سمت بررسی زندگی هشت نفر از ساکنان این خیابان رفتیم.
باقری گفت: ناصرخسرو یکی از خیابان های ویژه به شمار می رود؛ زیرا مرز بین تهران قدیم و تهران مدرن بعد از قاجار و پهلوی است. ابتدای این خیابان به محله بازار وصل است و انتهای آن به محله دولت یا میدان توپخانه متصل می شود یعنی این مرز بین دو نقطه شهری و دو لحظه تاریخی به شمار می رود. این خیابان در قدیم یک گذر برای رفتن مردم از شهر قدیم به شهر جدید بود.
وی خاطرنشان کرد: زمانی که درباره خیابان ها و یا یک مکان شهری در ایران فیلم ساخته می شود، نگاه تاریخ نگاری صرف در مستند دیده می‌شود. این نگاه همیشه از بالا به مکان شهری مورد نظر باعث می شود اصل زندگی مردم در این نوع از مستندها حذف شود. البته من منکر لزوم ساخت چنین مستندهایی نیستم، اما نگاهی که در این پروژه دنبال می شود این است که ارتباط زندگی مردم در دوره های مختلف با یک مکان شهری را پیدا کنیم. نباید این را فراموش کرد که براساس انتخاب خیابان، فرم برخورد و نوع به تصویر کشیدن موضوع در مستند متفاوت است. به عنوان مثال فرمی که در مستند «اهالی خیابان یک طرفه» اجرا شده، امکان نداشت که برای مستند «در جستجوی خانه خورشید» و خیابان ناصرخسرو به دلیل ویژگی های خاص تاریخی، اجتماعی و از همه مهم تر سیاسی این خیابان، دنبال شود.
انتهای پیام/