تولیت حوزه علمیه مروی با اشاره به اینکه ماهیت این دو پایگاه علمی است، افزود: در هر دو به فراگیری معارف عالم، اما با دو وجه متفاوت پرداخته می‌شود. دانشگاه عمدتاً بنیاد فراگیری معارف مربوط عالم دنیاست، که این معارف هدف اولیه به کارگیری در جهت بهره‌وری بهتر از موجودات این عالم و در راستای زندگی خوب دنیایی و انسانی است. ماهیت حوزه های دینی، فراگیری دسته ای از معارف است که به این عالم مربوط می‌گردند اما محور آنان شناخت عقلانی و انسانی عالم و ارتباط با خالق عالم و ارتباط با اهداف عالیه خلقت است، که با روش های عقلی و روش های تبعدی و نقلی به اهداف می رساند.
وی افزود: در دانشگاه‌ها، فراگیری روش‌های تجربی، مورد توجه قرار می‌گیرد که بعضی از آن ها نیز جنبه تقلیدی دارند. نتیجه این علوم، در زندگی بهینه موجودات و قوانین عالم شکل می‌گیرد.
آیت‌الله محمد باقر تحریری ضمن بیان اینکه اساس این دو پایگاه، استفاده بهینه انسان از زندگی دنیایی است، اظهار داشت: این استفاده در مرحله اول در جنبه های مادی و ارتباط مواهب الهی که خداوند برای ما آفریده، مورد توجه قرار می‌گیرد، که در زندگی اجتماعی این استفاده بهینه شکل می گیرد و مقدمه ای می شود برای استفاده های اساسی برای رسیدن به اهداف خلقت که با خداوند ارتباط بگیریم و بدانیم از کجا آمده ایم و به کجا می رویم؛ که حوزه های علمیه این برنامه ها را ارائه می دهند. پس وحدت حوزه و دانشگاه بر این اساس شکل می گیرد که حوزه از دستاوردهای دانشگاه برای شکل گیری جامعه ایده‌آل، استفاده می کند.
وی در پایان گفت: محتوای وحدت باید به این مسئله برسد که دانشگاه اگر بخواهد به اهداف برسد، باید به اهدافی که دین رسم کرده توجه کند؛ و حوزه نیز باید ارتباط تنگاتنگی با دانشگاه ها داشته باشد، تا روش ها و راه های ساختن انسان واقعی را به دانشگاه‌ها ارائه بدهد. انسان‌هایی مانند شهید چمران و شهدای بزرگوار هسته‌ای، در پرتوی توسل به دین شکوفا شده‌اند که اینها نمونه‌های بارز عملی کردن وحدت حوزه و دانشگاه‌اند.
انتهای پیام/