ما رایت الا غم، بر دلم قدم بگذار
چادرت شفا دارد تا ابد سرم بگذار
گر چه سنگ بسیاری خوردم از فلاخن ها
این دو چشم شرقی را حافظ حرم بگذار
ما هزاره ها سر را مال خود نمی دانیم
خون بی وطن هستم در رگم قلم بگذار
پاره های ایمانم دست کوفیان افتاد
خطبه ای بخوان بانو، تیغ بر ستم بگذار
خط به خط عیان فرما نامه های رسوا را
نقطه نقطه سرها را تا همیشه خم بگذار
عاشقی و مهجوری مشکل است در غربت
با رقیه کارم را صاحب کرم بگذار
غم به شکل زیبایی از شما نشانی ماند
حرف گریه پیش آمد جان من قسم ! بگذار
انتهای پیام/