به گزارش خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ شانزدهمين سوره قرآن نحل نام دارد. نحل به معنى زنبور عسل است. نام اين سوره از آيه 68 آن گرفته شده است. موضوعاتى كه در اين سوره به آنها پرداخته شده عبارتند از:
مظاهر طبيعى و آيات الهى چون باران و نور آفتاب، انواع گياهان و ميوه ها و مواد غذايى، حيواناتى كه درخدمت انسان ها هستند، زنبور عسل، دلايل توحيد و معاد، تهديد مشركان دستور به عدل و احسان،هجرت و جهاد، نهى از فحشاء و ظلم و ستم، نهى از پيمان شكنى و اشاره كوتاه به داستان حضرت ابراهيم (ع)، اين سوره داراى 128 آيه است و در مكّه معظّمه نازل شده است.
در فضيلت سوره از نبی مكرم اسلام صلی الله عليه و آله وسلم نقل شده:
هر كه سوره نحل را قرائت نمايد، خدای بلند مرتبه هر نعمتی را كه به او داده است، حساب نكند و اجر او به اندازه كسی است كه بميرد و وصيتی از خود به يادگار گذارد. اگر در آن روز بميرد، او را چندان ثواب است مانند كسی كه در هنگامه مرگ به بهترين ها وصيت كند.
روايت از امام باقر عليه السلام: هر كس سوره نحل را در هر ماه يک بار بخواند، از زيان مالی (قرض) در دنيا و نيز از هفتاد نوع بلا كه سبک‌ترين آنها ديوانگی و جذام و پيسی باشد، ايمن باشد و مسكنش در آخرت در بهشت عدن (محلی در وسط بهشت) باشد.
تلاوت مجلسی آیات 22 تا 27 سوره نحل با صدای کریم منصوری
إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَالَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ قُلُوبُهُمْ مُنْكِرَةٌ وَهُمْ مُسْتَكْبِرُونَ
معبود شما معبودى است يگانه پس كسانى كه به آخرت ايمان ندارند دلهايشان انكاركننده [حق] است و خودشان متكبرند (۲۲)
لَا جَرَمَ أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرِينَ
شك نيست كه خداوند آنچه را پنهان مى دارند و آنچه را آشكار مى سازند، مى داند و او گردنكشان را دوست نمى دارد (۲۳)
وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ مَاذَا أَنْزَلَ رَبُّكُمْ قَالُوا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ
و چون به آنان گفته شود پروردگارتان چه چيز نازل كرده است، مى گويند افسانه هاى پيشينيان است (۲۴)
لِيَحْمِلُوا أَوْزَارَهُمْ كَامِلَةً يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَمِنْ أَوْزَارِ الَّذِينَ يُضِلُّونَهُمْ بِغَيْرِ عِلْمٍ أَلَا سَاءَ مَا يَزِرُونَ
تا روز قيامت بار گناهان خود را تمام بردارند و [نيز] بخشى از بار گناهان كسانى را كه ندانسته آنان را گمراه مى كنند. آگاه باشيد چه بد بارى را مى كشند (۲۵)
قَدْ مَكَرَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَأَتَى اللَّهُ بُنْيَانَهُمْ مِنَ الْقَوَاعِدِ فَخَرَّ عَلَيْهِمُ السَّقْفُ مِنْ فَوْقِهِمْ وَأَتَاهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لَا يَشْعُرُونَ
پيش از آنان كسانى بودند كه مكر كردند و[لى] خدا از پايه بر بنيانشان زد. درنتيجه از بالاى سرشان سقف بر آنان فرو ريخت و از آنجا كه حدس نمى زدند عذاب به سراغشان آمد (۲۶)
ثُمَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يُخْزِيهِمْ وَيَقُولُ أَيْنَ شُرَكَائِيَ الَّذِينَ كُنْتُمْ تُشَاقُّونَ فِيهِمْ قَالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ إِنَّ الْخِزْيَ الْيَوْمَ وَالسُّوءَ عَلَى الْكَافِرِينَ
سپس روز قيامت آنان را رسوا مى كند و مى گويد كجايند آن شريكان من كه درباره آنها [با پيامبران] مخالفت می کرديد كسانى كه به آنان علم داده شده است مى گويند در حقيقت امروز رسوايى و خوارى بر كافران است (۲۷)
انتهای پیام/