به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان؛ ای‌بی‌سی در گزارشی نوشت: دختر هشت ساله روهینگیایی گردنبندی را به گردن دارد که چندین کلید از آن آویزان است. از او می‌پرسیم چرا این کلیدها را به گردنش آویخته است؟ او با چشمان گریان به ما نگاه می‌کند و می‌گوید: «این‌ها کلیدهای خانه ما در میانمار است. وقتی از پدر و مادرم جدا شدم از من خواستند آنها را تا زمان بازگشت پیش خودم نگه دارم. نمی‌دانم ممکن است به خانه برگردیم یا نه».
«کیم بلچیندن» هماهنگ کننده بهداشت اورژانسی منطقه است و برای صلیب سرخ کار می‌کند. او به بنگلادش سفر کرده و از نزدیک شاهد شرایط وخیم مردم روهینگیا بوده است. بلچیندن آنچه را دیده در این گزارش با دیگران به اشتراک گذاشته است و امیدوار است کمک‌های بین‌المللی برای نجات این مسلمانان بیشتر شود.
او می‌گوید کمی بعد یک زن که علامت صلیب سرخ را روی پیراهنم دیده بود از یک مترجم خواست حرفهایش را برای من ترجمه کند. او گفت دخترش در چادری در آن نزدیکی در حال زایمان است و از من کمک خواست. اما من متخصص تغذیه هستم و نمی توانستم به آنها کمک کنم. فقط تا رسیدن ماما سعی کردم زن باردار را با پنکه خنک نگه دارم و به او آب بدهم.
منطقه نزدیک مرز میانمار یک مکان گردشگری است و گفته می‌شود سومین ساحل طولانی جهان است. اما اکنون نه زیباییش بلکه رشد سریع بحران انسانی در آن باعث شهرتش شده است. بیش از ۶۱۰ هزار نفر در ۳ ماه از ایالت راخین فرار و از مرز مشترک میانمار و بنگلادش عبور کرده‌اند.
«من در مناطق بحران‌زده متفاوتی -از سوریه گرفته تا چاد- کار کرده‌ام و انتظار داشتم آماده مواجهه با بحران روهینگیایی‌ها باشم. اما شرایط در اینجا به مراتب وحشتناک‌تر است»
این جمله‌ای است که بارها از اغلب امدادگرانی که در بنگلادش کمک‌رسانی می‌کنند، شنیده‌ام. ما به سوی اردوگاه «کوتاپالونگ» حرکت کردیم. چادرهای موقتی که با استفاده از چوب بامبو ساخته شده‌اند تپه‌های شیب‌دار این منطقه را پوشانده‌اند و تا جایی که چشم کار می‌کند سطح زمین از این چادرها مملو است.
بیشتر بخوانید: روایت تصویری از زندگی پناهجویان روهینگیایی در بنگلادش
تعداد پناهجویان بسیار زیاد است و از هر چهار نفر، سه نفر زن و کودک هستند. مردم در جستجوی نیازمندی‌هایشان از همه طرف حرکت می‌کنند. اینجا جاده‌ای وجود ندارد و ما باید از مسیر‌های گِلی بالا برویم تا به یکی از درمانگاه‌های صحرایی برسیم. روزانه بیش از ۱۵۰ بیمار که از سوءتغذیه و بیماری‌های دیگر رنج می‌برند به این درمانگاه‌ها مراجعه می‌کنند.
ما در زمان حضورمان در منطقه خبر ورود هزاران نفر دیگر به ساحل را شنیدیم و به سرعت برای کمک‌رسانی به آنها حرکت کردیم. یکی از زنان که جلوتر از جمعیتی که تازه رسیده بودند راه می‌رفت دو کودک زیر دو سال را که بی حس بودند در آغوش گرفته بود. ممکن بود هر لحظه از تشنگی بمیرند. ما چند قطره آب و شکر در دهانشان چکاندیم و منتظر ماندیم تا دوباره جان بگیرند.
بیشتر بخوانید: گزارش تصویری از آنچه مسلمانان روهینگیا تجربه می‌کنند
دیدن این همه مادر و کودک در این کشور و در این شرایط بسیار خطرناک غم انگیز است. یکی از کودکانی که آب در دهانش چکاندیم از حالت بی حسی خارج و با صدای بلند گریه کرد. به این ترتیب خیالمان راحت شد که او زنده می‌ماند.
تعداد پناهجویان بسیار زیاد بود و آنها تا کمی بعد از تاریک شدن هوا همچنان وارد بنگلادش می‌شدند. هنوز آخرین نفرات وارد نشده بودند که بارش باران‌های سیل آسا نیز شروع شد. مردم همانطور زیر باران منتظر می‌مانند تا چادر و غذایشان را دریافت کنند. این صحنه ها فراتر از واقعیت است و همه سکوت کرده بودند.
«برخی از ما در امدادرسانی به مردم بحران‌زده بیش از ۳۵ سال تجربه داریم؛ اما این بدترین شرایطی است که تاکنون شاهد آن بوده‌ایم»
من و همکارانم هنگام بازگشت به پایگاه که دو ساعت طول کشید تحت تاثیر آنچه دیده بودیم در سکوت فرو رفته بودیم و با یکدیگر صحبت نمی‌کردیم. با اینکه ترس و تردید وجودمان را گرفته است با شهامت به خانواده‌هایی که برای رسیدن به بنگلادش تا این حد سختی کشیده‌اند کمک می‌کنیم.
داوطلبان در تلاش هستند تا به همه افراد کمک و برای زنان و کودکان سرپناه فراهم کنند. با اینکه مردم در استرالیا برای جشن آماده می‌شوند روهینگیایی‌ها فقط می‌خواهند در این شرایط زنده بمانند. اندوه، شهامت و قدرت این مردم برای همیشه با من خواهد ماند.
بحران روهینگیا چگونه آغاز شد؟
مسلمانان روهینگیا در میانمار که کشوری بودایی است جز اقلیت به حساب می‌آیند. آنها چند قرن است که در میانمار زندگی می‌کنند، اما حق شهروندیشان هنوز هم به رسمیت شناخته نشده است. با اینکه این مسلمانان همیشه از سوی ارتش میانمار سرکوب شده‌اند، از ۲۵ اوت موج جدیدی از جنایت‌ها علیه آنها آغاز شده است. ارتش به ایالت راخین حمله کرد، خانه‌ها را به آتش کشید، به کسانی که برای حفظ جانشان فرار کردند شلیک کرد و به زنان روهینگیایی تجاوز کرد. سازمان ملل متحد این جنایت‌ها را نمونه بارز پاکسازی قومی توصیف کرده است. جامعه بین‌المللی نیز از «آنگ سان سو چی» رهبر حزب حاکم میانمار به دلیل سکوت در قبال جنایت‌های ارتش میانمار انتقاد کرده است.
روهینگیایی‌ها از طریق زمینی و دریایی به کشور همسایه یعنی بنگلادش فرار کرده‌اند. بسیاری از آنها در این مسیر جانشان را از دست داده‌اند و آن‌هایی که موفق به گذر از مرز‌های آبی و جاده‌های مین‌گذاری شده بوده‌اند اکنون در اردوگاه‌های بنگلادش در شرایط وخیمی به سر می‌برند.
اردوگاه‌های پناهجویان شرایط بهداشتی مناسبی ندارند و هر لحظه ممکن است با شیوع یک بیماری یک بحران انسانی دیگر در این اردوگاه‌ها به وجود آید.
انتهای پیام/