از بس که خورد بربدنش نیزه و خدنگ
شد پیکرش شکفته چو گل های سرخ رنگ
از تیر غم چو ابر بهار آسمان گرفت
باران خون به گلشن او داد آب و رنگ
مردم به یک طرف بدنش داشت گردشی
تاچرخ بر نشانه زند تیر بیدرنگ
می جست راه ترک قفس مرغ جان او
تیر بلا ز بس که نمود آشیانه ننگ
لبریز شد چو از بدنش چشمه های خون
برگرد او بچید فلک ظالمانه سنگ
پوشیده شد عذار حسین از غبار خون
آئینه جمال خدائی گرفت زنگ
قرآنیان به پیکر قرآن کشیده تیغ
اسلامیان گرفته عجب شیوة فرنگ
دشمن در انتظار و مهیای غارت است
تاگوشوار و معجری آرد مگر به چنگ
پر شد حرم ز غلغلة وا محمدا
شد هم صدا به زینب غم دیده طبل جنگ
طبع حسان چگونه دهد شرح ماجرا
اینجا که پای فکر سبک سیر گشته لنگ
انتهای پیام/