دانشمندان بر این باورند که انقراض جمعی حیوانات از جمله دایناسورها 66 میلیون سال پیش در پی اصابت یک شهاب 9 کیلومتری با زمین رخ داد. این حادثه طبیعی به ایجاد دهانه «چیکشلوب» در شبه‌جزیره «یوکاتان» در مکزیک و پایان یافتن دوره «ژوراسیک» منجر شد.
اصابت این شهاب سنگ باعث گرم شدن هیدروکربن و سولفور موجود در سنگ‌های روی زمین و رها شدن دوده و سولفات در استراتوسفر شد. این اتفاق زمین را 8 تا 10 درجه سانتیگراد سردتر کرد و باعث انقراض سه-چهارم گونه‌های روی زمین از جمله دایناسورها و حیواناتی که در آب گرم زندگی می‌کردند، شد. اما حیواناتی مانند تمساح که در آب سرد زندگی می‌کردند به بقای خود ادامه دادند.
محققان موسسه هواشناسی ژاپن و دانشگاه «توهوکو» تحقیق جدیدی انجام داده‌اند که نشان می‌دهد در مکان اصابت شهاب سنگ مقدار زیادی هیدروکربن و سولفور وجود داشته است و اگر این سنگ آسمانی در جایی دیگر که تراکم کمتری از این دو ماده وجود داشت فرود می‌آمد انقراض حیوانات را به دنبال نداشت.
این محققان اظهار کردند که دوده نسبت به سولفور نقش بیشتری در انقراض حیوانات داشته است. جالب است بدانید مناطقی که هیدروکربن در آنها تراکم زیادی دارد فقط 13 درصد سطح زمین را تشکیل می‌دهند. مناطقی که از سولفور و هیدروکربن غنی هستند نیز فقط 1 درصد هستند. پس شاید کمترین تغییری در مسیر اصابت شهاب سنگ به زمین از انقراض حیوانات جلوگیری می‌کرد.
انتهای پیام/