وی مدعی شد: کره شمالی شبکه گستردهای از فعالیتهای قاچاق در نقاط مختلف جهان دارد. همچنین دولت پیونگ یانگ روابط تقویت شدهای با دولتهای آسیایی و آفریقایی دارد و هزاران کارگر خود را برای ساخت و ساز به این کشورها میفرستد. تعداد زیادی از کارگرانی که در کشورهای عربی حوزه خلیج فارس همچون قطر مشغول کارند اهل کره شمالی هستند و همین ارز مورد نیاز دولت کیم جونگ اون را تامین میکند.
وی در ادامه اظهارات ادعایی خود گفت: این روند موجب ایجاد تناقض شده است. به عنوان مثال، بسیاری از گردشگرانی که به کامبوج میروند، نمیدانند مبلغ ۱۰ دلار از هزینه بلیت ورود به موزه «آنگکور وات» که در نزدیکی خرابههای این شهر باستانی ساخته شده، باید مستقیما به کره شمالی پرداخت شود. به عبارت دیگر، گردشگران آمریکایی و انگلیسی که از این سازهها بازدید میکنند، پول خود را مستقیما به کره شمالی میفرستند.
نویسنده این کتاب مدعی است این گونه سرمایه گذاریهای خارجی برای پیونگ یانگ نوعی منبع ارزی محسوب میشود و تا میزان زیادی هزینه برنامههای هستهای آن را تامین میکند.
در همین حال، بسیاری از کارشناسان معتقدند تحریمهای کره شمالی باید گستردهتر شود چرا که ارز خارجی این کشور از منابع زیادی تغذیه میشود و کمتر قابل ردیابی است.
انتهای پیام/