او در یادداشت خود آورده است: یک نکته روشن است؛ مذاکره دوباره (درباره توافق هسته‌ای ایران) یک گزینه نیست. من این حرف را بر اساس واقع‌بینی و تجربه می‌زنم. ۱۲ سال طول کشید تا بر سر جزئیات بسیار انبوه و پیچیده فنی در روندی به توافق برسیم که ایجاب می‌کرد همه مسائلِ حل نشده، همزمان حل شوند. باز کردن مجدد و یک جانبه بحث‌ها درباره برخی از پاراگراف‌های توافق کاملاً غیرممکن است.
در اینجا موضوع اصول و اعتبار مطرح است. توافق ایران با قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل تایید شده است و ما - هم در اروپا، هم آمریکا- همواره به احترام جهانی به هنجار‌های بین‌المللی به عنوان رکن اساسی نظام بین‌المللی ایمان داشته‌ایم.
با توجه به تشدید تنش‌ها درباره برنامه هسته‌ای کره شمالی، جهان از عهده یک بحران هسته‌ای دیگر بر نمی‌آید. توافق هسته‌ای ایران همچنان تاثیر خود را می‌گذارد؛ این توافق تضمین کرده است که برنامه هسته‌ای ایران کاملاً صلح‌آمیز است و همین گونه باقی خواهد ماند. هر کسی که به امنیت جمعی ما اهمیت می‌دهد- اروپا، آمریکا، و دوستان و شرکایمان در خاورمیانه (غرب آسیا) باید برای حفظ توافق هسته‌ای با ایران تلاش کند.
این توافق مبتنی بر اعتماد نیست. این توافق مبتنی بر سرزده‌ترین رژیم بازرسی است که تاکنون در تاریخ ایجاد شده است. آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، که دیدبان هسته‌ای سازمان ملل است، صد‌ها بازرسی از تاسیسات هسته‌ای ایران -از جمله برخی از (تاسیسات) اعلام نشده- کرده است. آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، تنها نهادی که ماموریت و اختیارات راستی‌آزمایی تبعیت از توافق را دارد، هشت بار تایید کرده است که ایران همه تعهدات مرتبط هسته‌ای خود را رعایت کرده است.
فراموش نکنیم که در خصوص مفاد توافق، ایران بیش از دو سوم سانتریفوژ‌های نصب شده خود را جمع‌آوری کرده، و ۹۸ درصد اورانیوم غنی شده خود را از کشور خارج کرده است. مسیر (غنی‌سازی) پلوتونیوم ایران نیز از طریق تغییر کاربری راکتور آب سنگین اراک -که ادامه دارد- مسدود شده است. به لطف این توافق، ایران سرگرم اجرای پروتکل الحاقی آژانس بین المللی انرژی اتمی نیز هست؛ این بدان معناست که ایران در معرض محدودیت‌ها و رژیم نظارتی سختگیرانه، از جمله بازرسی‌ها قرار دارد، و همواره قرار خواهد داشت.
موگرینی در ادامه نوشت: این توافق به گونه‌ای تدوین شده است که در طول زمان پا بر جا بماند، و یک تاریخ پایان رسمی ندارد. این توافق اجرای زمان‌بندی شده برای بازه زمانی ۱۰، ۱۵ و ۲۵ سال دارد، اما اصل توافق، این است که ایران به رها کردن بلندپروازی خود برای تولید سلاح هسته‌ای، برای همیشه پایبند باشد. دستیابی به این اهداف -که نتیجه ۱۲ سال مذاکرات مختلف است- از طریق ابزار غیردیپلماتیک غیرممکن بود.
مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در ادامه یادداشت خود آورده است: این توافق مؤثر است. این امر (مؤثر بودن توافق) هم یک ارزیابی فنی است و هم یک واقعیت سیاسی. از همه وزرای خارجه آمریکا در پنج دولت قبلی بپرسید. همه آن‌ها، اعم از جمهوری‌خواه و دموکرات، از این توافق به صراحت حمایت کرده‌اند؛ توافقی که آمریکا و شرکایش را ایمن‌تر کرده است. این توافق مانع از رقابت تسلیحاتی هسته‌ای در خاورمیانه (غرب آسیا) می‌شود؛ رقابتی که پیامد‌های ویرانگر امنیتی و اقتصادی برای همه کشور‌های منطقه و همه جهان خواهد داشت. ما هم نگران اوضاع منطقه و برنامه موشک‌های بالستیک ایران هستیم. اما بدون توافق هسته‌ای، جایگاه ما در مذاکره بسیار ضعیف‌تر خواهد شد، نه قوی تر.
باید به همه مسائل رسیدگی شود، و رسیدگی به همه آن‌ها هم اکنون در چارچوب‌ها و مجمع‌های دیگر جریان دارد. اتحادیه اروپا هنوز تحریم‌های هسته‌ای را دقیقاً برای آن هدف باقی نگه داشته است. اما ما باید قادر باشیم روی قصد قوی و مشترک برای رعایت همه تعهدات مربوط به توافق هسته‌ای حساب کنیم. اروپا موضع خود را به صراحت اعلام کرده است؛ ما این توافق را حفظ خواهیم کرد، چرا که وعده‌های داده شده در آن در حال تحقق است، و تضمین تداوم این توافق در جهت منافع امنیتی ماست.
موگرینی در انتهای یادداشت خود آورده است: توافق ایران تنها برای مقابله با یک موضوع طراحی شده است؛ موضوع هسته‌ای ایران. متن و روح توافق این است. هیچ کسی، نه اروپا و نه آمریکا، بدون این توافق در وضع بهتری نخواهد بود. تضعیف این توافق فقط کل جهان را به مکان بسیار خطرناک تری تبدیل خواهد کرد. بیایید به خاطر شهروندانمان به نیرو‌هایی ملحق شویم که این توافق را حفظ می‌کنند.
انتهای پیام/
یادداشت موگرینی در واشنگتن‌پست درباره برجام