به گزارش خبرنگار فوتبال و فوتسال گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، منصور پورحیدری پیشکسوت فوتبال در سن هفتاد و یک‌سالگی و در اثر بيمارى سرطان درگذشت.مردی که از ارزش او در تاریخ فوتبال ایران کم نخواهد شد و فقدان او دردی است که سالیان سال التیام نمی‌یابد.
منصور پورحیدری در ۶ بهمن ۱۳۲۴ در خانواده‌ای ۷ نفره حوالی میدان خراسان تهران به دنیا آمد. خانواده او در ابتدای نوجوانی‌اش به محله قلهک تهران نقل مکان کردند و همان زمان‌ها بود که پورحیدری فوتبال در زمین‌های خاکی را سرگرمی اصلی خود کرده بود.
مرحوم پورامیر ظاهرا اولین کسی بود که استعداد پورحیدری را کشف کرد. او معلم منصور پورحیدری بود. اولین تیم رسمی پورحیدری تیم دخانیات بود که به نوعی وابسته به باشگاه دارایی محسوب می‌شد. پورامیر، منصور پورحیدری را به غلامحسین نوریان در باشگاه دارایی معرفی کرد و در سال ۴۱ پورحیدری در تیم دخانیات بازی کردن را آغاز کرد.
منصور پورحیدری در ابتدای دوران بازیگری‌اش در پست مدافع میانی بازی می‌کرد اما پس از مدتی مربیانش تشخیص دادند که بهتر است از او در پست دفاع راست استفاده کند. پورحیدری زمانی که در تیم دخانیات بازی می کرد، ۱۷ سال داشت و در سال ۴۵ از تیم دارایی با وجود قهرمانی در لیگ باشگاه‌های تهران، جدا شد و به تیم استقلال پیوست. پورحیدری تا آخر دوران بازیگری‌اش در استقلال بازی کرد و در همین تیم هم از فوتبال خداحافظی کرد.
منصور پورحیدری در مقام بازیگری به چند قهرمانی دست یافت از جمله آن‌ها می‌توان به قهرمانی در باشگاه‌های تهران، قهرمانی در باشگاه‌های ایران، جام دوستی، سه دوره قهرمانی جام میلز هندوستان، سومی در جام باشگاه‌های آسیا و در نهایت قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیا در سال ۴۹ اشاره کرد.
بزرگ‌ترین افتخار منصور پورحیدری در دوران بازیگری کسب عنوان قهرمانی جام باشگاه‌های آسیا در سال ۱۳۴۹ بود، جایی که در کنار افرادی مانند مرحوم ناصر حجازی، غلامحسین مظلومی، جواد قراب، اکبر کارگر جم، کارو حق‌وردیان، عزت جان ملکی، مسعود معینی و علی جباری توانست این عنوان را به دست بیاورد. منصور پورحیدری در سال ۵۴ و در سن ۳۰ سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.او در همان سال با فریده شجاعی که آن روزها عضو تیم بسکتبال استقلال بود، ازدواج کرد که حاصل این ازدواج یک دختر و یک پسر به نام‌های عسل و علی است.
پورحيدرى ١١بار به عنوان بازیکن تجربه بازی در داربی پایتخت را دارد. او ۵ بار با پیراهن استقلال برابر پرسپولیس به پیروزی رسید، سه بار طعم شکست را تجربه کرد و سه بار هم تجربه تساوی برابر پرسپولیس را دارد.
پورحیدری بعد از کنار گذاشتن فوتبال در سن ۳۰ سالگی مدت کوتاهی دستیار رایکوف سرمربی وقت استقلال شد. رایکوف تا سال ۵۳ سرمربی استقلال بود و بعد از آن علی دانایی فرد هدایت آبی‌ها را بر عهده گرفت و در همان زمان هم پورحیدری دستیار دانایی فرد بود. در سال ۵۴ جکیچ سرمربی استقلال شد و او هم پورحیدری را به عنوان دستیار خود انتخاب کرد.
اما اولین تجربه سرمربیگری پورحیدری در تیم امید استقلال بود. او اولین سرمربی تیم امید استقلال هم محسوب می‌شود.
در اکثر سال‌های دهه ۶۰ سرمربیگری استقلال را به طور متناوب منصور پورحیدری و عباس رضوی در اختیار داشتند. در سال ۵۹ و بعد از جدایی پورحیدری از استقلال او به کشور امارات رفت و در کنار جکیچ در باشگاه الاهلی امارات مشغول به کار شد. او در سال ۶۲ بار دیگر به استقلال بازگشت و با این تیم به قهرمانی رسید. بدون شک بزرگ‌ترین افتخار منصور پورحیدری در دوران مربیگری در رده باشگاهی، قهرمانی با استقلال در جام باشگاه‌های آسیا و در سال ۱۹۹۰ میلادی بود. تیمی که در آن ستاره‌های زیادی از جمله احمدرضا عابدزاده، برادران بیانی، امیر قلعه‌نویی، مهدی فنونی‌زاده، مجید نامجو مطلق، عبدالعلی چنگیز، رضا احدی، صمد مرفاوی، رضا حسن‌زاده، صادق ورمزیار، عباس سرخاب و... حضور داشتند و پایه‌گذار این نسل طلایی استقلال هم خود مرحوم پورحیدری بود.
البته پورحیدری کمی هم بدشانس بود. او می‌توانست در سال ۱۹۹۱ یک بار دیگر با استقلال قهرمانی آسیا را تجربه کند اما این تیم در فینال از الهلال عربستان شکست خورد تا رکورد تاریخی ٢ قهرمانی پیاپی در جام باشگاه‌های آسیا برای او رقم نخورد.پورحیدری یک بار هم با استقلال به مقام سومی آسیا رسید.
یکی از نقاط عطف دوران مربیگری منصور پورحیدری زمانی بود که او با توصیه دوست قدیمی‌اش جلال طالبی هدایت تیم ملی فوتبال ایران را بر عهده گرفت. او این تیم را در سال ۱۹۹۸ میلادی قهرمان بازی‌های آسیایی بانکوک تایلند کرد. پورحیدری دوران خوبی را در تیم ملی فوتبال ایران پشت سر گذاشت و از به یادماندنی‌ترین نمایش‌های تیم او می‌توان به تساوی مقابل دانمارک در خاک این کشور اشاره کرد.
اما دوران پورحیدری در تیم ملی چندان ادامه دار نبود و او در یک اقدام غافلگیر کننده برای کمک به استقلال از تیم ملی کناره‌گیری کرد. در آن دوره سوکوموروخوف سرمربی روس‌تبار استقلال نتایج بدی را با این تیم می‌گرفت و بعد از دعوت علی فتح‌الله‌زاده از پورحیدری، او عطای تیم ملی را به لقایش بخشید و به استقلال برگشت. شاید اگر او در تیم ملی می‌ماند، این تیم می‌توانست در جام ملت‌های ۲۰۰۰ لبنان به قهرمانی دست پیدا کند و این حسرت تاریخی برای فوتبال ایران باقی ماند. کناره‌گیری پورحیدری از تیم ملی اوج علاقه او به استقلال را نشان می‌دهد. اما اتفاق تلخ دیگری برای او در راه بود.
استقلال در خرداد سال ۸۱ با هدایت پورحیدری در یک قدمی قهرمانی در اولین دوره از رقابتهای لیگ برتر فوتبال ایران بود. آن‌ها تنها با یک تساوی برابر ملوان می‌توانستند قهرمان شوند اما استقلال در عین ناباوری با یک گل از حریفش شکست خورد و پرسپولیس با شکست فجر سپاسی قهرمان لیگ برتر شد.
پورحیدری بعد از اتفاقات دیدار استقلال و ملوان از این تیم کناره‌گیری کرد و امیر قلعه‌نویی در ادامه راه موفق شد آن تیم را به قهرمانی جام حذفی برساند. پورحیدری سال بعد به صنعت نفت آبادان رفت اما بعد از کسب نتایج ضعیف کخ سرمربی آلمانی وقت استقلال، بار دیگر به این تیم برگشت تا به استقلال کمک کند. این آخرین تجربه پورحیدری و استقلال به صورت سرمربی بود و بعد از این پورحیدری تنها چند سال در صنایع اراک به عنوان مربی کار خود را دنبال کرد.
در چند سال اخير منصور پورحیدری با عناوینی مثل مدیر فنی، عضو هیئت مدیره و یا سرپرست در کنار استقلال بود و در این میان هواداران استقلال بیشتر او را با نام پدر استقلال می‌شناختند. بدون شک منصور پورحیدری حق بزرگی بر گردن فوتبال ایران دارد. بسیاری از نسل فعلی مربیان ایرانی شاگرد پورحیدری بوده‌اند.
منصور پورحیدری ۳۰۹ بار به عنوان سرمربی روی نیمکت استقلال نشست و با این تیم به افتخارات قابل توجهی رسید.
منصور پورحیدری ۱۸ بار به عنوان سرمربی هدایت استقلال را در داربی‌های پایتخت بر عهده داشت که حاصل آن ۶ پیروزی، ۸ مساوی و ۴ باخت بود.
منصور پورحيدرى سرانجام پس از چیزی حدود یک سال مبارزه با بیماری سرطان در ١٤ آبان سال ١٣٩٥ جان به جان‌آفرین تسلیم کرد. ضایعه درگذشت او تا همیشه در فوتبال ایران باقی خواهد ماند. بخش بزرگی از تاریخ باشگاه استقلال که این روزها محبوب میلیون‌ها هوادار فوتبال در ایران است، مدیون زحمات منصور پورحیدری است.
۱۹۸۳–۱۹۸۶: استقلال تهران
۱۹۸۶–۱۹۸۹: الاهلی امارات
۱۹۸۹–۱۹۹۲: استقلال تهران
۱۹۹۵–۱۹۹۶: استقلال تهران
۱۹۹۶–۱۹۹۸: فجرسپاسی
۱۹۹۸–۲۰۰۰: سرمربی تیم ملی ایران
۲۰۰۰–۲۰۰۲: استقلال تهران
۲۰۰۲–۲۰۰۳: صنعت نفت آبادان
- سه عنوان قهرمانی جام باشگاه‌های تهران
- قهرمانی جام باشگاه‌های ایران
- قهرمان جام دوستی و اتحاد
- سه دوره قهرمان جام میلز هند
- قهرمان جام تخت جمشید
- مقام سومی جام باشگاه‌های آسیا
دوران مربیگری:
سه دوره قهرمانی باشگاه‌های تهران با استقلال١٣٦٢،١٣٦٤،١٣٧٠
٢دوره قهرمانی در رقابتهای لیگ ایران (لیگ قدس و لیگ آزادگان) با استقلال:١٣٦٩،١٣٨٠
قهرمانی در جام باشگاه‌های آسیا با استقلال: ١٩٩١
٢ دوره قهرمانی جام حذفی ایران با استقلال: ١٣٧٥،١٣٧٩
نایب قهرمانی و مقام سومی جام باشگاه‌های آسیا با استقلال: ١٩٩٢،٢٠٠٢
قهرمانی در بازی‌های آسیایی ١٩٨٨ به همراه تیم ملی فوتبال ایران
انتهای پیام/