آنگ سان سو چی که برنده جایزه صلح نوبل است، سال‌ها برای برقراری دموکراسی تلاش کرد و از سوی ارتش میانمار در حصر خانگی قرار گرفته بود. اما حالا بر خلاف انتظار همگان جنایات این ارتش و کشتار مسلمانان روهینگیا را محکوم نمی کند. روهینگیایی ها در این کشور بودایی جز اقلیت به حساب می آیند.
عملیات بی‌رحمانه ارتش میانمار که از ماه اوت آغاز شده است صدها هزار روهینگیایی را از روستاهایشان در ایالت راخین بیرون رانده و آواره کرده است. تاکنون حدود 600 هزار روهینگیایی به بنگلادش که کشور فقیری در همسایگی میانمار است، گریخته اند و در آنجا نیز باعث به وجود آمدن بحران بهداشت عمومی و بحران مهاجرت شده اند.
مقامات ارشد سازمان ملل متحد این عملیات علیه روهینگیایی ها را پاکسازی قومی در میانمار توصیف کرده اند و دیپلمات‌های شورای امنیت در حال آماده کردن پیش‌نویس یک قطعنامه هستند تا با استفاده از آن ارتش میانمار را برای پایان دادن به این خشونت ها تحت فشار قرار دهند. دولت آمریکا نیز اعلام کرده است در صورت پایان نیافتن این جنایات اقدامات تنبیهی برای میانمار در نظر خواهد گرفت.
بازرس لی در مصاحبه با خبرنگاران در سازمان ملل اعلام کرد دشمنی با روهینگیایی ها و تنفر از آنها به حدی زیاد است که کسی جرات حرف زدن علیه جنایتکاران را ندارد. اسناد موثق درباره کشتارها، آتش زدن روستاها و بیرون کردن اجباری روهینگیایی ها از کشورشان وجود دارد؛ اما خبرگزاری های میانمار آن را پوشش نمی دهند.
سو چی در نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل شرکت نکرد و باور بر این است او برای طفره رفتن از پاسخ دادن به سوالات درباره بحران روهینگیا از حضور در این جلسه امتناع کرد. سران کشورهای دیگر و برندگان جایزه نوبل نیز از سوچی به دلیل بی تفاوتی به جنایاتی که در راخین در جریان است، انتقاد کرده اند.
مقامات میانمار پیش از این اتهاماتی را که به آنها وارد شده است رد و اعلام کرده اند کسانی که طرفدار روهینگیایی ها هستند وقایعی را که در راخین در جریان است، به گونه ای اشتباه جلوه داده اند. آنها دسترسی به راخین را به شدت محدود و غیرممکن کرده اند.
مسلمانان روهینگیا چندین قرن است در میانمار زندگی می‌کنند؛ اما دولت هنوز حق شهروندی آن ها را به رسمیت نمی شناسد و آنها را به شدت محدود و سرکوب می کند. ارتش میانمار از ماه اوت روهینگیایی ها را که ساکن ایالت راخین هستند، مورد حملات مرگبار قرار داده است و آنها برای حفظ جانشان مجبور شده اند روستاهایشان را ترک کنند و پس از روزها و هفته ها پیاده روی از مرزهای آبی خطرناک بگذرند تا وارد کشور بنگلادش شوند. تاکنون تعداد زیادی از این مهاجران که از کشورشان رانده شده اند، در آب های مرزی میانمار و بنگلادش غرق شده اند.
انتهای پیام/