کارخانه های مجسمه سازی در تهران

به گزارش خبرنگار حوزه شهری گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛همراه با همسرت وارد یک «بی آرتی»می شوی. همه عجله دارند که سریعتر وارد شوند تا جا نمانند. فشار جمعیت به حدی زیاد است که مثل موج مکزیکی این طرف و آن طرف پرتابت می کند. همه صندلی ها اشغال شده اند و پایت هم  هنوز از تصادف هفته گذشته درد می کند و اجازه ایستادن به تو نمی دهد. با همسرت همکار هم که باشی مجبورید برای رسیدن به محل کار از بی آرتی استفاده کنید چرا که هم مسیرش تاکسی خور نیست و هم اگر بخواهی هرروز با تاکسی به مقصد بروی آخر ماه از حقوقت چیزی نخواهد ماند.

پایت همچنان اذیتت می کند و خم و پیچ تابی به خود می دهی و دستی به پایت می کشی تا دردش کمتر اذیتت کند. روبرویت دو صندلی است که دو نفر روی آنها نشسته اند. نیم نگاهی به تو می اندازند و باز به همان حالت سابق بر می گردند. سمت راستی سرش را توی گوشی فرو می برد و سمت چپی هم سرش را تکیه می دهد و به خوابش ادامه می دهد. انگار متوجه آسیب دیدگی‌ات شده اند ولی به روی خودشان نمی آورند.

کمی آن طرف تر هم پیرمردی با عصا به دیواره بین دو کابین اتوبوس تکیه داده است و مردی هم که بچه در بغل دارد و شیشه شیری را به او می خوراند در کنارش ایستاده است. سمت راستشان هم پر است از صندلی هایی که توسط همشهری هایمان اشغال شده اند. وضعیت اینها را می بینند اما به روی خود نمی آورند.

درد پایت هنوز آرام نگرفته و مجبوری هر چند دقیقه یک بار آن را ماساژ بدهی، البته اگر هجمه جمعیت بگذراد. حداقل یک ساعت هم طول می کشد تا به محل کار برسی و واقعا رنجیده شده ای.

اتوبوس در ایستگاه توقف می کند، آن فرد گوشی به دست که در صندلی روبروی تو نشسته بود بلند می شود و هنوز نیم خیز نشده چندین نفر برای تصاحب جایش به آن سمت هجوم می برند.خیره می شوی و هرچند اینگونه رفتارها را هرروز می بینی اما باز از تعجب شاخ در میاوری و البته در دلت به هجمه برندگان هم حق می دهی. شاید آنها هم یکی مثل تو باشند که بنا بر مشکلی که دارند توان ایستادن نداشته باشند.

اتوبوس به ایستگاه بعدی می رسد و باز هم جمعیتی خارج می شود و جمعیتی جایگزین می شود و باز همان ماجرا برای تصاحب صندلی ها، و همینطور ایستگاه های بعدی و بعدی که همین اتفاق می افتد.

حدود چهل دقیقه گذشته است و هنوز چند ایستگاه تا محل کارت مانده است و واقعا درد پا امانت را بریده است. به ناچار و البته به سختی میروی وسط کابین و تکیه می دهی به دیواره لاستیکی که دو کابین را به هم متصل کرده است. پاهایت دیگر توان ایستادن ندارند. فکری به ذهنت می رسد. کیف را از شانه ات برمی داری و به صورت دو زانو کف همان تکه لاستیکی کابین می نشینی! هرچند لباس هایت خاکی و کثیف می شود اما خب تو هم دیگر تحمل درد پا را نداری.

تلفن همراهت را در می آوری، اینترنت و مکان یابش را فعال میکنی و از روی نقشه تعداد ایستگاه هایی که مانده است را می شماری.انگار چیزی نمانده که برسی، فقط دو ایستگاه، فشار جمعیت ناچارت می کند که بلند شوی. از درد پا چیزی نمانده که فریاد بکشی.

بالاخره به مقصد می رسی و به هزار بدبختی پیاده می شوی و منتظر همسرت می مانی. همسرت هم به زور پیاده می شود و به سراغ تو می آید. او هم انگار گله دارد. با تعجب بسیار، می گوید خانمی باردار را دیده است که ایستاده بود و همه علی رغم اینکه او را می‌دیدند حاضر نبودند جایی برای نشستن به او بدهند!

حالا هم معلوم نیست با خستگی ناشی از بی آر تی سواری چگونه می خواهی سر کار، درست به وظایفت عمل کنی و اصلا رمق انجام کار را داری یا نه.

این اتفاق ممکن است برای خیلی های دیگر هم رخ داده باشد و بعد از ایستادن های طولانی در اتوبوس و مترو مانند مجسمه ای به سر کار برسند و رمق انجام کار را نداشته باشند.

بی آرتی یا همان سامانه اتوبوس تندرو یکی از روش های تلفیقی برای افزایش کیفیت و سرعت خدمات اتوبوس ها استفاده شده است. این  سامانه نامش را از سیستم «حمل و نقل پرسرعت» وام گرفته است که در آن برای وسایل نقلیه عمومی از خطوط ویژه استفاده می شود و گاهی حتی تونل های ویژه برای حمل و نقل احداث می کنند.

در تهران علاوه بر بی آر تی، اتوبوس ها و مترو نیز اقدام به جا‌بجایی مسافران می کنند که جزء ناوگان حمل و نقل عمومی محسوب می شوند.

گاهی سقف سفرهای شهر تهران به 20 میلیون می رسد و بر اساس آماری که شهرداری تهران اخیرا اعلام کرده است 11 میلیون و 300 هزار سفر، یعنی 61 درصد سفرها توسط بخش حمل و نقل عمومی شهر تهران انجام می شود.

همانطور که مشخص است بخش زیادی از سفرهای درون شهری تهران با ناوگان حمل و نقل عمومی انجام می شود که البته با نواقصی مواجه است. کمبود اتوبوس و واگن مترو موجب هجمه و شلوغی وصف ناپذیری در این وسایل حمل و نقل شده است و فشار ناشی از هجمه جمعیت به حدی است که برخی مردم آن را با فشار قبر مشابه می دانند!

یکی دیگر از آثار این هجمه و شلوغی ها، همانگونه که در توصیف بالا آمد، نبودن مکان برای نشستن در مترو و یا بی آرتی است که همین موجب آزار بسیاری از شهروندان شده است. وقتی وارد واگن مترو یا «بی آرتی» می شوی صندلی خالی به چشم نمی خورد و انبوه کسانی هم که ایستاده اند بسیار است و در ایستگاه های مختلف هم به تعدادشان افزوده می شود.

حال اگر بیمار و یا سالمند باشی و یا به هر دلیلی دیگر مانند بارداری امکان ایستادن طولانی مدت برایت فراهم نباشد مجبوری یکی دو ساعت ایستاده بمانی تا به مقصد برسی! البته هیچ کس هم حاضر نیست این زحمت را قبول کند و صندلی اش را به کس دیگری که به نشستن نیازمندتر است، تعارف کند.

به نوعی می توان گفت خودخواهی در وسایل حمل و نقل عمومی موج می زند و برای فرهنگ سازی در این زمینه نیز اقدامات کمی صورت گرفته است مثلا یکی دو پوستر در درون اتوبوس و واگن که اصلا هم به چشم نمی خورد.

البته آسیب شناسی این مسئله مفصل است که یک سر آن به مردم و سر دیگرش به مسئولان ختم می شود که ناوگان حمل و نقل عمومی را به نحوی تجهیز کنند تا دیگر شاهد این هجمه ها و فشار قبرها نباشیم. طبق گفته مسئولان شهرداری و شورای شهر برای روان تر شدن مترو دست کم نیاز به افزودن 1200 واگن داریم. البته جز حرف از سوی مسئولان مربوطه شاهد اقدامی عملی نبوده و نیستیم!

یک و نیم میلیون سفر در روز توسط  خطوط «بی آر تی» انجام می‌شود

 محمد علیخانی، رئیس کمیسیون عمران و حمل و نقل و ترافیک شورای شهر تهران درباره وضعیت «بی آرتی» و اتوبوس های تهران در گفتگو با باشگاه خبرنگاران جوان گفت: در حال حاضر 1200 اتوبوس دو کابین در 10 خط «بی آر تی» و در سه شیفت به صورت 24 ساعته فعال است. با توجه به آمار مستند تراکنش ها، به طور متوسط یک و نیم میلیون سفر در روز توسط  خطوط «بی آر تی» انجام می‌شود.

وی با اشاره به اینکه در مجموع به 1000 دستگاه اتوبوس دو کابین نو نیاز داریم، تصریح کرد: از میان اتوبوس‌های موجود، 800 دستگاه اتوبوس زیر 8 سال و 500 دستگاه نیز وارد سن فرسودگی شده‌اند.

 علیخانی گفت: بر اساس برنامه 5 ساله شهرداری باید 9 هزار و 200 دستگاه اتوبوس داشته باشیم که هم اکنون موجودی اتوبوس ما 7هزار و 800 دستگاه است که بخش زیادی از آنها هم فرسوده است، لذا از برنامه عقب هستیم.

انتهای پیام/

گزارش از شاهین شکوهی