وی همچنین درباره بی‌کیفیتی برخی آثار در تماشاخانه‌ها و فاصله آنها از هنر تئاتر به معنای واقعی، اظهار کرد: این درست است که مردم باید تئاترهای شادی‌آور هم تماشا کنند اما برخی آثار بسیار کیفیت پایینی دارند و سخیف هستند. البته تعداد آنها زیاد نیست اما به همین تعداد کم هم باید رسیدگی شود.
ساربان در پایان در مورد بین‌المللی کردن هنر تعزیه و آشنایی مردم جهان با این هنر تصریح کرد: این هنر، تنها متعلق به ماست؛ همانند هنر سیاه بازی که متعلق به ماست ولی دیگر کشورها هم به نوعی از آن استفاده می‌کنند. کشورهای دیگر هم نمایش‌هایی مختص به خودشان دارند؛ همانند نمایش‌های عروسکی. قرار نیست که ما هنرهای آیینی خودمان را به سراسر جهان نشان بدهیم. این نمایش‌ها به شکل باستانی و نمادین در کشور ما ثبت می شود و قرار نیست که حتما کشورهای دیگر هم آن را اجرا کنند، آنها ملزم به این کار نیستند مگر خودشان بخواهند! تئاتر ما شاید حدود 100 سال قدمت داشته باشد، در صورتی که تئاتر کشورهای دیگر بیش از 4000 هزار سال قدمت دارد. ما باید تئاترهای خودمان را به عنوان ارزش‌های آیینی و سنتی حفظ کنیم؛ ولی از تئاترهای دنیا هم غافل نشویم.
انتهای پیام/