اگر نگوییم نخستین، به طور قطع این حرفه از نمونه مشاغل و فعالیت هایی به شمار می رفت که از جایگاه و منزلت خاصی برخوردار بود و از فعالان این حوزه به عنوان افرادی که هنر و ظرافت را با یکدیگر تلفیق و نیاز بازار را به فراخور شرایط و موقعیت شهرها تأمین می‌کردند، یاد می شد.
اگرچه استفاده از اقلام چوبی در ایران و بسیاری دیگر از جوامع، حد و مرز نمی شناخت، اما موقعیت اقلیمی و طبیعی سکونت گاه‌های انسانی و میزان رطوبت و بارش‌هایی که شهرها از آن برخوردار بودند، در ضریب تقاضای بازار و میزان مشغله و رونق فعالیت درودگران، تأثیر بسزایی داشت.
جنبه های زینتی محصولات تولیدی این حرفه از یکسو و نیاز خانوارها به وسایل و ادوات چوبی از سوی دیگر، حرفه درودگری را به یکی از پردرآمدترین مشاغل مبدل کرده بود.
نفوذ و رسوخ حرفه درودگری در جامعه ایران آن‌چنان عمیق و گسترده بود که حتی در برخی از مناطق، فعالان این حوزه به ساخت و ساز منازل و خانه نیز مشغول می شدند. اماکن مسکونی که بُن مایه آن از چوب گذاشته می شد و ویژگی خاص این خانه ها در صرفه جویی انرژی (خنکی منزل در تابستان و حفظ گرما در زمستان) نیز از ویژگی‌هایی بود که در نوع خود، قابل توجه به شمار می رفت.
فرج ا...نجارزاده، یکی از فعالان قدیمی و سنتی این حرفه در گفت و گو با خبرنگار صنعت،تجارت و کشاورزی، اظهار کرد: در دهه های گذشته اقبال و تقاضا در بازار نسبت به محصولات چوبی به میزانی بود که بسیاری از افراد در این رسته شغلی مشغول به فعالیت بودند و گاهی سطح درآمدی آنها از بسیاری مشاغل دیگر نیز بالاتر بود.
نجارزاده گفت: به تدریج و بنابر تحولات اجتماعی و اقتصادی جامعه و تغییر ذائقه مردم و نفوذ تجدد و فرهنگ غربی در زندگی خانوارهای ایرانی، روند انزوای این حرفه را عمیق کرد.
این فعال اسبق در عرصه درودگری بیان کرد: میزان تقاضای بازار تا همین دو دهه گذشته نیز تاحدی مطلوب و قابل توجه بود و کم نبودند خانوارهایی که ابزار و ادوات مرسوم و شایعی که در حرفه مذکور مورد استفاده قرار می‌گرفت را تهیه و بصورت شخصی در منازل خود نگهداری می‌کردند تا مجبور نشوند برای رفع برخی از نیازهای خود به درودگران مراجعه کنند و این امر موید اقبال ویژه جامعه نسبت به محصولات و تولیدات چوبی بود.
وی افزود: بسیاری از شهرهای ایران همچون مناطق شمالی کشور در استان های گیلان و مازندران، همدان، کردستان و اصفهان به عنوان کانونی پر رونق از این فعالیت به شمار می رفت، اما اکنون جز عده بسیار معدودی کسی به درودگری و نجاری سنتی مشغول نیست.
نجارزاده گفت: نمایان شدن این صنعت به حِرَفی همچون مبل سازی و...خلاصه شده و این در شرایطی است که در روزگاران گذشته، حتی ادوات پخت و پَزِ نانِ خانوارها نیز برعهده نجاران بود.
این فعال اسبق در حرفه درودگری در ادامه با اشاره به ظرفیت های بالقوه حرفه درودگری در ایجاد فرصت های شغلی، تصریح کرد: به هر ترتیب، خواسته یا ناخواسته، جامعه به فراخور تحولاتی که پشت سر می‌گذارد، نیازهای نوظهوری را در مقابل خود می بیند و نمی توان انتظار داشت که شیوه زندگی مردم همچنان به سبک و سیاق گذشته استمرار یابد.
وی افزود: البته این نافی ضرورت و محاسن حفظ سنت و مشاغل قدیمی نیست، امری که امروزه در یکی از پیشرفته ترین کشورهای دنیا همچون ژاپن (به عنوان یکی از غول های اقتصادی جهان) بصورت عمیقی مشاهده می شود و به واقع توجه به سنت در لایه و اقشار متعدد اجتماعی جامعه مذکور به عنوان اولویتی ویژه مدنظر قرار گرفته است.
این فعال اسبق حرفه درودگی گفت: در صورت توجه و حمایت دستگاه های ذی‌ربط، با حفظ مشاغل سنتی همچون درودگری، می‌توان نسبت به تولید محصولات چوبی و عرضه آن در بازار صنایع دستی اقدام کرد و در سایه فعالیت های مذکور، فرصت های شغلی قابل توجهی نیز ایجاد می شود.
نجارزاده گفت: البته طرح این موضوع به معنای رفع مشکل بیکاری با حفظ و توسعه درودگری سنتی نیست و به طور قطع برون رفت از چالش بیکاری مستلزم مجموعه ای از اقدامات به هم پیوسته در عرصه های گوناگون است، اما بدون تردید در صورت توجه هر چه بیشتر به مشاغل این‌چنینی و احیای حِرَف سنتی، می‌توان از ظرفیت صنایع دستی در حوزه توسعه مشاغل خانگی و جذب جوانان جویای کار به نحو شایسته ای بهره برد.
علی اصغر نبوت، یکی از توزیع‌کنندگان محصولات چوبی در گفت و گو با خبرنگار صنعت،تجارت و کشاورزی، با اشاره به ظرفیت‌های بالقوه و قابل توجه بازار صنایع چوب اظهار کرد: در گذشته نه چندان دور، تولیدات چوبی در فروشگاه های سوغات به میزانی انبوه و متنوع بود که به دلیل اقبال ویژه جامعه به خرید محصولات این‌چنینی، افراد و گروه های بسیاری نیز در این حوزه تولیدی مشغول به فعالیت و امرار معاش بودند.
وی افزود: متاسفانه در سالیان اخیر، محصولات چوبی تولید کشور چین که گاهی تحت عنوان صنایع دستی ایرانی عرضه و به فروش می رسند، بسیاری از فعالان حوزه مذکور را بیکار کرده است.
نبوت گفت: با وجود تاکید دلسوزان نظام به لزوم حمایت و توجه به ظرفیت‌های بومی و داخلی کشور متاسفانه در هر عرصه و حوزه‌ای نشانی از محصولات چینی دیده می شود و در چنین شرایطی، عمیق‌تر شدن معضل بیکاری و تعطیلی واحدهای فعال تولیدی دور از انتظار و غیرمنتظره به نظر نمی رسد.
امید آن می رود با اتخاذ تدابیر موثر و اصولیِ دستگاه های متولی و با افزایش حمایت ها از این بخش و البته دیگر حوزه های اشتغالزا، بستر فعالیت جوانان جویای کار هموار شود که بدون تردید با همگرایی و همنوایی دستگاه های ذی‌ربط، آموزش و فرهنگ سازی مضاعف و رشد و توسعه فعالیت های این‌چنینی در عرصه های گوناگون، می توان تا حدی روند اشتغال جوانان را تسریع کرد.
انتهای پیام/