به واقع،با قائل بودن به این نظریه،می تون مدعی شد که نتایج هر گونه چالش،نارسایی و کاستی در روستاها صرفا به عرصه و حوزه روستایی خلاصه نمی شود و بازخورد و بازتاب آن در عرصه های شهری و حتی استانی نیز قابل احساس و مشاهده خواهد بود.
از روستاها به عنوان نخستین کولونی های جمعیتی یاد می شود،عرصه ای که به نوعی بستر ساز و زمینه ساز زندگی شهری و توسعه هر چه بیشتر آن محسوب می شود.
با مطالعه سیر تاریخ تمدن بشر،این واقعیت، ملموس و مُبَرهَن می شود که سنگ بنای نخستین پایه های تمدنی جهان در کشورهای تاریخی همچون ایران،هند،سوریه،عراق،چین،مصر و...در روستاها گذاشته شده و به تدریج این روند ادامه دار به شهرنشینی و ظهور و بروز تمدن مرتبط با این عرصه منتهی شده است.
به واقع روستاها ،اصلی ترین آبشخورِ تمدنیِ بشر به شمار می روند و در جهان امروزی که حجم انبوهی از فناوری ها،در حال نمود و تجلی است،همچنان از روستاها به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه یاد می شود.
این قاعده در خصوص تاریخ تمدن ایران زمین نیز مصداق دارد و با نیم نگاهی به عقبه و پیشینه بافت جمعیتی این مرز و بوم در چند دهه گذشته،این موضوع به اثبات می رسد که نسبت جمعیت روستایی کشور به ساکنان محدوده های شهری،70 به30 بوده است،امری که در دهه های اخیر بالعکس شده و به نوعی این ضریب و معادله جابجا شده است،تغییری که به اعتقاد برخی از کارشناسان،عامل اصلی بسیاری از چالش ها و معضلات فعلی کشور محسوب می شود.
سخن از مهاجرت هایی است که از روستاها به شهرها رخ داده و متاسفانه این روند آنچنان با سرعت و شتاب همراه بوده که مجال تصمیم گیری منطقی و هوشمندانه (در این خصوص)را از مسوولان وقت در دهه های گذشته سلب نموده است.
بدون تردید،یکی از اصلی ترین عوامل انگیزشی در خروج جمعیت روستایی و گسیل شدن به سمت و سوی شهرها را می توان در دستیابی به زندگی و امکانات هر چه بیشتر و اقتصاد توانمندتر بررسی و ارزیابی نمود.
تمرکز امکانات در شهرها و رشد فزاینده زیرساخت ها و بازماندن روستاها از این قافله،باعث شده تا میل و رغبت به سکونت و مانایی جمعیت در روستاها به شدت تضعیف شود و ماحصل این پدیده به از بین رفتن تدریجی بسیاری از روستاها منتهی شده است.
بخش قابل توجهی از استان های کشور،از این عارضه(تخریب و نابودی تدریجی روستاها)مصون نمانده اند و تنها تفاوت موجود میان آنها به ضریب و شدت این جابجایی ها و خروج جمعیت روستایی از محدوده های اشاره شده باز می گردد.
در این میان،یافتن شغل یکی از محورهای اصلی این خروج به شمار می رود،امری که باعث شد بسیاری از جوانان و نوجوانان،عطای زندگی روستایی را به لقایش بخشند و با هزار و یک آرزو،رهسپار شهرها شوند.
به واقع،در صورت ایجاد و توسعه فرصت های شغلی در روستاها،شاهد این حجم از بیکاری و شکل گیری سکونت گاه های غیر رسمی در کشور نبودیم.
محمد امامی امین،معاون هماهنگی امور اقتصادی و توسعه منابع انسانی استانداری تهران در گفت و گو با خبرنگار اقتصاد و انرژی،با اشاره به لزوم توسعه هر چه بیشتر اشتغال در مناطق روستایی اظهار داشت:سیاست تمرکز امکانات در شهرها و غفلت از ظرفیت های روستایی،عدم آموزش صحیح و تکیه بر افزایش تحصیلکرده ها بدون نهادینه ساختن اصل آموزش در سنوات و دهه های گذشته،،باعث تشدید مشکلات در روستاها و خالی شدن آن از جمعیت شده است.
وی معتقد است،تلاش برای اشتغالزایی و ارتقای سطح تولید در این مناطق،ضرورتی است که با حصول و تحقق آن شاهد دستیابی به موفقیت های چشمگیری خواهیم بود.
یکی از راهکارهای حفظ روستاها،به ایجاد زیرساخت های اشتغالزا همچون توسعه صنایع تبدیلی معطوف می شود،مولفه ای که با تحقق آن،علاوه بر جذب جوانان جویای کار به اشتغال،به توسعه افزون تر صادرات غیر نفتی نیز می انجامد.
اتخاذ تدابیر ویژه و موثر برای تقویت و پشتیبانی از اکو توریسم روستایی از دیگر راهکارهایی است که با عملیاتی شدن آن،تحولی شگرف در اقتصاد روستایی حاصل خواهد شد.
به واقع توانمندی ها و استعدادهای بالقوه ای که در بخش جذب توریسم روستایی درکشور وجود دارد،قادر است خیل عظیمی از گردشگران ایرانی و خارجی را روانه این مناطق سازد که علاوه بر حفظ سنن،آداب و فرهنگ روستایی باعث و انتقال آن، رونق قابل توجهی را نیز در روستاهای کشور ایجاد می نماید.
ضلع دیگری از این ضرورت به حفاظت از باغات و اراضی زراعی معطوف می شود،موضوعی که تفکیک های غیر مجاز و خرد شدن باغات ، مانعی جدی در مسیر تحقق آن معطوف می شود و یقینا تا زمانی که حمایت و پشتیبانی کافی از طیف زارع و باغدار در روستاها حاصل نشود،انتظار حفاظت از این اراضی در حد یک امید و آرزو باقی خواهد ماند.
به موازات در دستور کار قرار دادن تمهیدات لازم و مقتضی برای حصول این امر،تلاش برای صنعتی کردن کشاورزی در روستاها و توسعه آبیاری قطره ای از دیگر الزاماتی است که باید بصورتی ویژه مد نظر قرار گیرد، در غیر اینصورت با عنایت به معضلات و مشکلات موجود در حوزه آبی کشور،عملا فعالیت زراعی و باغداری مقرون به صرفه نخواهد بود.
و در پایان توسعه راه ها،زیرساخت های رفاهی و مراکز صنعتی(منظور صنایع و بنگاه های تولیدی کوچک و متوسط)بهبود حمل و نقل در روستاها و ارتباط موثر با حوزه های شهری برای انتقال و توزیع سریع و انبوه محصولات تولیدی از ضروریات دیگری است که با اتکای به آن می توان به اشتغالزایی هر چه بیشتر در روستاها و به تبع آن حفظ بافت روستاها امیدوار بود.
گزارش از ناصر رمضانی
انتهای پیام/