به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ برخی مراعات های کوچک و رعایت حدود در روابط همسران مانع از بسیاری اختلاف های بزرگ می شود. رعایت احترام بین زوجین یکی از مهم ترین گزینه های ارتباطی است.
رفتارهای اهانت آمیز و پرخاشگرانه از سوی زن نزد فرزندان می تواند اقتدار و ابهت پدر را در محیط خانواده مخدوش کند.
متاسفانه گاهی برخی زنان در مواجهه با تنگناها، به جای سخنان احترام آمیز از الفاظ ناشایست، فحاشی و انتساب صفات منفی استفاده می کنند و نمی دانند که تکرار این اعمال، زمینه را برای بروز رفتارهای نامناسب از جانب مردان فراهم می کند.
محبت و صمیمیت در کانون خانواده با شناخت و توجه به خواسته ها و انتظارات همسر (در حد امکان تامین) شکل می گیرد. برای این کار می توان از فرد مقابل سوال کرد که آیا انتظارات و خواسته های وی برآورده شده یا خیر، ولی متاسفانه گاهی برخی زنان با وجود آگاهی نسبت به حساسیت شوهرشان، به آزار و اذیت روحی او مبادرت می ورزند.
علاوه بر این، برخی زنان به طور دایم و بدون این که تفاوت های فردی و فرصت های نابرابر افراد را مورد توجه قرار دهند، همسر خود را با همسر بستگان و یا نزدیکان مقایسه می کنند و در این شرایط فقط جنبه های منفی شوهر خود را می بینند و آن ها را برجسته می کنند، این در حالی است که بزرگنمایی مسایل جزیی موجب اذیت و آزار شوهر می شود و بنیان خانواده را متزلزل می کند، حتی اگر فرد مقابل به روی خود نیاورد.
چشم پوشی از مسایل جزیی و کم اهمیت یکی از پایه های زندگی زناشویی را تشکیل می دهد و اگر زنی نتواند در مواجهه با معضلات جزیی، عکس العمل مناسبی نشان دهد، احساس ناراحتی و فشار حاصل از آن موجب سلب آرامش و شادابی زن شده و متعاقب آن سلامت و بهداشت روان مرد را تحت تاثیر قرار می دهد. در چنین شرایطی، جو خانه نیز متشنج می شود و اگر فرزندی نیز وجود داشته باشد از شکل گیری شخصیت نرمال محروم می شود.
بدبینی و سوءظن نیز به خاطر ناآگاهی از شیوه های صحیح همسرداری شکل می‌گیرد و در صورتی که درمان نشود، می تواند حتی باعث ازهم پاشیدگی زندگی مشترک شود؛ در واقع بدبینی و سوء ظن که نقطه مقابل حسن ظن و اعتماد است، می تواند یکی از اختلالات روانی به شمار آید و زنانی که به این اختلال دچار می شوند، هیچوقت نمی توانند از لحظه های شاد خود بهره مند شوند و مشکلات خود را مدیریت کنند.
خانواده در صورتی از بنایی مستحکم و روابطی سالم برخوردار می شود که هر یک از زوجین، نسبت به وظایف و نقش های خود در زندگی شناخت کافی داشته باشد. از این رو شاید لازم باشد که زنان در وهله اول باورهای مذهبی و ارزش های اخلاقی خود را تقویت کنند و بدانند که آزار دادن فقط به معنای آسیب جسمانی به همسر نیست و می تواند روح و روان طرف مقابل را زخمی کند.
این که مشاوران خانواده نقش چندانی در شکل گیری خانواده ها ندارند، شکل غمگین ماجراست. متاسفانه بسیاری از ما فکر می کنیم که همه چیز را می دانیم و به همه مسایل واقفیم در حالی که این طور نیست و هر کدام از ما در صورت ناآگاهی و کمک نگرفتن از مشاور، ممکن است بدترین رفتارها را با طرف مقابلمان داشته باشیم و در مواجهه با مشکلات، احساس سردرگمی کنیم.
منبع:بهداشت نیوز
انتهای پیام/