متن حدیث به شرح زیر است:
عن الصادق (ع): أَمَّا عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ فَبَکَى عَلَى الْحُسَیْنِ (ع) عِشْرِینَ سَنَةً أَوْ أَرْبَعِینَ وَ مَا وُضِعَ طَعَامٌ بَیْنَ یَدَیْهِ إِلَّا بَکَى حَتَّى قَالَ مَوْلًى لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکَ أَنْ تَکُونَ مِنَ الْهَالِکِینَ قَالَ إِنَّما أَشْکُوا بَثِّی وَ حُزْنِی إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ إِنِّی لَمْ أَذْکُرْ مَصْرَعَ بَنِی فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِی الْعَبْرَة.
امام صادق (ع) فرمود: علی بن حسین بیست سال گریست و هرگاه غذایی پیش روی حضرت می‌گذاشتند گریه می‌کرد تا اینکه یکی از خدمتکاران حضرت به او عرض کرد:ای پسر رسول خدا من بیم آن دارم از گریه هلاک شوی. حضرت فرمود: من غم و اندوه خود را به خدا شکایت می‌کنم و چیزی در دل دارم که شما از آن بی خبرید. من هرگاه صحنه کشته شدن فرزندان فاطمه را به یاد می‌آورم بغض گلویم را می‌فشارد.
مکارم الاخلاق، شیخ طبرسی، ص. ۳۱۶
منبع: حوزه
انتهای پیام/