وی افزود: گاهی می‌بینیم کسانی که در حوزه خاطره نویسی فعالیت می‌کنند، نویسنده نیستند. بحث آنهایی که نویسنده هستند و در این حوزه دست به قلم می‌برند، جداست. این افراد با داستان نویسی آشنایی دارند و با نوشتن در این حوزه یک گونه ادبی را تجربه می کنند. اما افرادی هستند که بدون آنکه نویسنده باشند، به خاطره نویسی روی می آورند. گاهی می‌بینیم نظارتی در این حوزه نیست و این کار خود آسیب زننده است و باعث دلزدگی مخاطب می شود.
این نویسنده با اشاره به حضور یک راوی در خاطره‌نویسی اظهار کرد: در خاطره‌نویسی صحبت های راوی را می شنويم. برخی تاریخ شفاهی را نامناسب ارائه می‌دهند و پس از مصاحبه تازه کار خاطره‌نگار آغاز می‌شود. نویسنده باید به روایت شکل داستانی بدهد و عناصر داستانی را به آن وارد کند. در حالی که برخی این بخش کار را انجام نمی دهند، آغاز و پایان داستان را به هم می چسبانند و آن را ارائه می دهند. به نظر من این نوع نوشتن تنها جمع آوری و گردآوری مستندات است. خاطره نویس باید از خودش چیزی به مطلب اضافه کند یا از آن بکاهد. بايد متن را پرورش بدهد و اگر در خاطره‌گویی صرف بماند، بیش از یک گردآوری و مصاحبه سازی كاری نكرده است.
فتاحی ادامه داد: کسانی که آثاری ضعیف در حوزه خاطره نویسی خلق می‌کنند، قبل از هرچیز باید مطالعه کنند. اگر به نوشتن علاقه‌مند هستند، بخوانند و بخوانند. ساختار ادبیات ایران و ادبیات خارجی را بشناسند و با آگاهی در زمینه خاطره نویسی پیش بروند.
انتهای پیام/