میرجلال‌الدین کزازی شاهنامه‌پژوه و پژوهشگر ادبی، در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ به مناسبت فرا رسیدن روز شعر و ادب فارسی و بزرگداشت شهریار درباره این شاعر نامدار ایرانی گفت: من بر آنم که سوز و گداز، راز دلنشینی سروده‌های شهریار است. سروده‌هایی که در زمان زندگانی او بر زبان بسیاری از ایرانیان ادب دوست روان شد. کسانی بیت‌هایی را از شهریار بر زبان می آوردند، بدون آنکه بدانند سراینده آن کیست. پاره‌ای از سروده‌های شهریار را خوانندگان نامدار به آواز خواندند. این رویکرد فراوان ایرانیان به شعر شهریار، نشانه‌ای است استوار از اینکه سروده‌های او به خصوص غزل هایش، جایگاهی والا در دل ایرانیان این روزگار یافته است.
وی افزود: راز ماندگاری شهریار این است که شهریار سخنوری سرشتین بود. آنچه به زبان او می‌رفت، از دل او برمی‌خاست. سخنوری نبود که به شعر و ترفندهای ادبی چندان بیندیشد. او شعر را به پاس شعر می سرود. شعر برای او گونه‌ای گریزگاه شمرده می‌شد که آنچه در درون وی انباشته شده بود، بیرون می ریخت. آن سوز و گداز در سروده های شهریار به این پیوند تنگ شعر با شاعر برمی گردد و سخن دیگر این است که زبان شهریار به پیروی از این ویژگی زبانی روشن روان است.
این پژوهشگر ادبی با اشاره به زبان شعری شهریار اظهار کرد: شهریار در سروده های خود از زبان گفتار و مردمی بهره می‌برد. بر این پایه است، که سروده‌های او را توده های مردم گرامی می‌داشتند و به یاد می‌سپردند. اما ادب‌دانان گاه بر پایه‌ای از بیت های شهریار خرده می گرفتند که زبان سروده‌های او زبانی بسیار نزدیک به زبان مردم است. به هر روی آنچه شهریار را به سخنوری ماندگار در تاریخ ادب ایران مبدل کرده است، همین دلنشینی و مردمی بودن سروده های اوست.
انتهای پیام/