بر بنیاد اطلاعات وزارت زراعت و آبیاری، از حدود هفت و نیم میلیون هکتار زمین قابل کشت در کشور، سه میلیون و شش ۶۰۰ هزار هکتارآن زمینهای کشت آبی و سه میلیون و ۷۰۰ هزار هکتار دیگر آن زمینهای کشت للمی هستند.
لطف الله راشد سخنگوی وزارت زراعت و آبیاری در این باره به طلوع‌نیوز گفت: «مشکلات عدم دسترسی به ساحات است، نا امنی، عدم دسترسی به کانال های آبیاری و تمام مشکلاتی که از گذشته باقی مانده و به اکنون هم به قوت خود باقی است از جمله مواردی است که مانع کار ما می‌شود.»
از سویی هم شماری از آگاهان با در نظرداشت منابع بزرگ آبی کشور، حکومت را به نداشتن برنامه‌های روشن برای تأمین آب برای کشت انتقاد می‌کنند.
آنان می‌گویند که اگر حکومت قادر به ساخت بندهای بزرگ نیست باید برای ساخت بندهای کوچک و میانه روی رودخانه‌ها کار کند.
سید مسعود استاد اقتصاد در دانشگاه کابل گفت: «آب خود را کاملاً رایگان می گذاریم که به کشورهای همسایه از جمله ترکمنستان و کشورهای دیگر بریزد.»
نبود بزرهای اصلاح شده و نبود سیستم‌های معیاری آبیاری در کشور از چالش‌های دیگر در برابر کشت و کار در کشور گفته می‌شوند.
یاسین فرهمند عضو اکادمی علوم افغانستان گفت: «ما باید از تجارب پاکستان و ایران در تولید تخم های اصلاح شده کار بگیریم. این کشورها شرکت های خصوصی را در بخش تولید تخم اصلاح شده سهم دادند و توانستند تولیدات زراعتی شان را افزایش دهند.»
افغانستان به گونۀ میانگین سالانه ۷۰ میلیارد مترمکعب آب روان دارد و بر بنیاد اطلاعات داده شده ۸۰ درصد این آبها بدون استفاده به کشورهای همسایه میریزد.
طلوع نوشت: اما در مقابل بخش زیادی از زمینهای قابل کشت کشور سالانه به علت کمبود آب از کشت باز میمانند
انتهای پیام/