وَلَقَدْ جَآءَکُمْ مُّوسَی بِالْبَیِّنَتِ ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِنْ بَعْدِهِ وَ أَنْتُمْ ظَلِمُونَ (92)
وهمانا موسی (آن همه) معجزات برای شما آورد، ولی شما پس از (غیاب) او گوساله را (به خدایی) گرفتید، در حالی که ستمکار بودید.
شاهد زنده ی دیگر بر اینکه شما عرب بودن حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم را فقط بهانه قرار داده اید تا به او ایمان نیاورید، این است که با آنکه حضرت موسی علیه السلام برجسته ترین پیامبر از نژاد شما بود و آن همه دلایل روشن و معجزات برای شما آورد، ولی همین که چند شبی برای مناجات وگرفتن تورات به کوه طور رفت، به سراغ گوساله پرستی رفتید و تمام زحمات موسی علیه السلام را بر باد داده و بر خویشتن ستم کردید.
پیام ها:
ذکر سوابق، زمینه را برای قضاوت درست فراهم می کند. (اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ)
بازگشت به شرک وجاهلیّت، ظلمی به خود ونسل های بعد است. (أَنْتُمْ ظَلِمُونَ )
وَ إِذْ أَخَذْنَا مِیثَقَکُمْ وَ رَفَعْنَا فَوْقَکُمُ الطُّورَ خُذُواْ مَا ءَاتَیْنَکُمْ بِقُوَّةٍ وَ اسْمَعُواْ قَالُواْ سَمِعْنَا وَ عَصَیْنَا وَ أُشْرِبُواْ فِی قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِکُفْرِهِمْ قُلْ بِئْسَمَا یَأْمُرُکُمْ بِهِ إِیمَنُکُمْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ (93)
و (یاد کنید) آنگاه که از شما پیمان گرفتیم و کوه طور را بر فراز شما بالا بردیم (وگفتیم) دستوراتی که به شما داده ایم، محکم بگیرید و گوش دهید (و عمل کنید. امّا آنان) گفتند: شنیدیم و نافرمانی کردیم، و به سبب کفرشان به (پرستش) گوساله دلباختند. بگو اگر ادّعای ایمان دارید، (بدانید که) ایمانتان شما را به بد چیزی فرمان می دهد.
آخرین حرف یهودیان این بود که اگر پیامبری از بنی اسرائیل نباشد، به او ایمان نمی آوریم و تنها کتابی را که بر خودمان نازل شده باشد، قبول داریم.
قرآن چند نمونه از دروغهای آنها را بیان می کند: نمونه اوّل در آیه قبل بود که فرمود: شما اگر در این ادّعا راستگو هستید، پس چرا به موسی پشت کرده و به سراغ گوساله پرستی رفتید؟! نمونه دوّم همین آیه است که می فرماید: از شما پیمان گرفتیم و کوه طور را بالای سر شما قرار دادیم و گفتیم: با کمال قدرت قوانین آسمانی تورات را بگیرید و گوش داده و عمل کنید، امّا شما گفتید: ما قوانین را می شنویم، ولی عمل نمی کنیم. حال اگر به قرآن و پیامبر اسلام ایمان نمی آورید به این بهانه که محمد صلی الله علیه و آله و سلم از ما نیست و قرآن بر بنی اسرائیل نازل نشده است، پس چرا با موسی و تورات او آنچنان برخورد کردید؟!
قرآن راز این عدم اعتقاد را چنین بیان می کند: آنها به خاطر کفرشان، دلهایشان از علاقه به گوساله سیراب شده و جایی برای تفکّر و ایمان نمانده بود. اگر بنی اسرائیل در ادّعایشان صادق هستند که هر چه بر ما نازل شود به آن ایمان می آوریم، پس این جنایت را که در پرونده ی آنان هست، چگونه توجیه می کنند؟ آیا گوساله پرستی، پیامبرکشی و پیمان شکنی، جزء ایمان است؟!
پیام ها:
میثاق گرفتن، یکی از عوامل و انگیزه های عمل است. (أَخَذْنَا مِیثَقَکُمْ)
حفظ دست آوردهای انقلاب الهی، هر چند به قیمت تهدید باشد، لازم است. (رَفَعْنَا فَوْقَکُمُ)
انجام احکام و دستورات الهی، نیازمند قدرت، جدّیّت، عشق و تصمیم است و با شوخی و تشریفات، سازگاری ندارد. دینداری، با ضعف و مسامحه و سازشکاری سازگار نیست. (خُذُواْ مَا ءَاتَیْنَکُمْ بِقُوَّةٍ)
عشق و علاقه ی مُفرِط، خطرناک است. اگر دل انسان از علاقه به چیزی پر شود، حاضر نمی شود حقایق را بپذیرد. چنان که گفته اند: «حبّ الشی ء یعمی و یصمّ» دوستداری چیزی، انسان را کور وکر می کند. یعنی انسان دیگر حاضر نیست عیب های آنرا ببیند ویا بشنود( أُشْرِبُواْ فِی قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ)
رفتار، بهترین بیانگر افکار و عقاید انسان است. (بِئْسَمَا یَأْمُرُکُمْ بِهِ إِیمَنُکُمْ)
قُلْ إِنْ کَانَت لَکُمْ الدَّارُ الأَخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّواْ الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صَدِقینَ (94)
بگو: اگر سرای آخرت در نزد خداوند مخصوص شماست، نه سایر مردم، پس آرزوی مرگ کنید، اگر راست می گویید.
بنی اسرائیل، ادّعاهای دروغین و خیال پردازی های فراوان داشتند که برخی از آنها عبارت بود از:
ما فرزندان و محبوبان خدا هستیم. (نحن ابناء اللّه و احبّائه) مائده، 18
کسی وارد بهشت نمی شود مگر آنکه یهودی و یا نصرانی باشد. (قالوا لن یدخل الجنّه الاّ من کان هوداً او نصاری) بقره، 111
آتش دوزخ، جز چند روزی به ما اصابت نمی کند. (لن تمسّنا النّار الاّ ایّاما معدودة) بقره، 80
این آیه، همه ی این بافته های خیالی آنها را ردّ کرده و می فرماید: اگر این ادّعاهای شما درست باشد و به این حرف ها ایمان داشته باشید، دیگر نباید از مرگ بترسید واز آن فرار کنید، بلکه باید آرزوی مرگ کنید تا به بهشت وارد شود.
اولیای خدا، نه تنها از مرگ نمی ترسند، بلکه اشتیاق به مرگ نیز دارند. همان گونه که حضرت علی علیه السلام می فرماید: «واللَّه لابن ابی طالب آنس بالموت من الطفل بثدی امّه»بحار، ج 28، ص 233
به خدا سوگند علاقه فرزند ابوطالب به مرگ، از علاقه طفل شیرخوار به سینه مادرش بیشتر است.
آری، باید بگونه ای زندگی کنیم که هر لحظه آماده مرگ باشیم.
پیام ها:
در برابر خیالات با صراحت برخورد کنید. (قُلْ)
دامنه ی انحصار ونژادپرستی، تا قیامت کشیده می شود. (لَکُمْ الدَّارُ الأَخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خَالِصَةً)
وجدان، بهترین قاضی است. (إِنْ کَانَت لَکُمْ الدَّارُ الأَخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّواْ الْمَوْتَ)
آمادگی برای مرگ، نشانه ی ایمان واقعی و صادقانه است. (فَتَمَنَّواْ الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صَدِقینَ )
انتهای پیام/