به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،رمزهای عبور روی اعصاب همه هستند و کسی نیست که از اجبار برای حفظ کردن این همه رمز متعدد به ستوه نیامده باشد. روش‌های متحدسازی رمزهای عبورهم چندان موفق نبوده است، اما اگر از ویژگی‌های منحصر به فرد بدن رمزعبور بسازیم چطور؟
وقتی صحبت از دنیای بدن میشود، اثر انگشت نخستین روشی که به ذهن بسیاری می‌رسد. اثر انگشت یک ویژگی زیستی است که منحصر به هر کسی است، یعنی اثر انگشت هیچ دو انسانی شبیه به هم نیست.
اسکنرهای اثر انگشت در سال‌های اخیر به خوبی عمل کرده‌اند، البته آن‌ها قابلیت تبدیل شده به یکم روش صددرصد امن را ندارند و ثابت شده است که اثر انگشت قابلیت دزدیده شدن دارد.
یعنی به سادگی میشود اثر انگشت شما را از روی یک لیوان در یک محل عمومی برداشت و از آن برای شکستن قفل تلفن همراه و هر چیز دیگری که با اثر انگشت کار میکند استفاده کرد. بنابراین علیرغم استفاده از آن در گوشی‌های تلفن همراه روش چندان مطمئنی به حساب نمی‌آید.
صدای هر شخص هم یکی دیگر از شاخص‌های زیستی است که منحصر به فرد است. همین ویژگی آن را برای استفاده به جای مناسب میکند. این ویژگی تقریبا غیر قابل دزدیدن است، مگر با تجهیزات صدابرداری بسیار حرفه‌ای و همین امنیتش را بیشتر میکند.
همین امسال بانک انگلیسی HSBC از سیستم شناسایی صوتی برای مشتریان موبایل بانکش رونمایی کرد. با این همه این سیستم هنوز ایرداتی دارد؛ مثلا نرخ تلاش‌های همراه با خطا در شناسایی صوتی هنوز بسیار زیاد است. یعنی سیستم‌های طراحی شده هنوز آن‌قدر دقیق نیستند و برای جبران این عدم دقت سخت‌گیری بسیار اعصاب خورد کنی جایگزین آن شده است.
چهره هر فرد یکی دیگر از ویژگی‌های زیستی است که می‌توان تقریبا آن را منحصر به فرد دانست. از شباهت‌های کم نظیر برخی افراد در دنیای واقعی بگذریم تقریبا اکثر آدم‌ها قیافه منحصربه فردی دارند. از منظر نرم افزارهای تشخیص چهره همان شباهت‌های کم نظیر هم البته قابل تفکیک هستند.
به همین جهت است که حیت فیس‌بوک و گوگل هم روی این سیستم سرمایه‌گذاری کرده است و برخی گوشی‌های اندروید هم‌اکنون سیستم رمز‌گشایی مبتنی بر تشخیص چهره دارند. اما توسعه این تکنولوژی بیم ورود به دنیایی را ایجاد میکند که پیش از این جرج ارول در 1984 شرح داده است و تضمیمی نیست که این بانک اطلاعاتی به دست نهاد‌های امنیتی نیفتند.
قرنیه چشم هم همچون اثر انگشت نقش و ویژگی‌های منحصر به فردی دارد که در هیچ دو انسانی شبیه به هم نیست. به همین جهت برای استفاده به جای رمز پسوورد ایده آل است. حتی می‌توان گفت که قرنیه از جهاتی بهتر از اثر انگشت است چون اثر آن را نمی‌شود از روی لیوان نوشیدنی دزدید و به کار گرفت.
اما این روش هنوز مختص مراکز بسیار امنیتی است و استفاده از آن به عنوان جانشین بسیار سخت است. تکنولوژی موجود برای اسکن قرنیه چشم هنوز دقت بالایی ندارد و برای موفقیت باید چشم را در نقطه خاصی بی حرکت قرار داد. این موضوع استفاده از آن در تلفن‌ها و سایر گجت‌ها را دشوار میکند.
فراموش کردن رمزعبور اتفاقی طبیعی است که ممکن است در مغز ما رخ دهد. اما مغز ما ویژگی‌های دیگری هم دارد که هیچ‌گاه فراموش نشده و تغییر هم نمی‌کند. امواج مغزی ما منحصر به فرد بوده و می‌توان از آن به عنوان رمز عبور استفاده کرد.
محققان دانشگاه بینگهامتون در نیویورک روشی ابداع کردن تا از واکنش مغز ما به کلمات مختلف و تولید امواج مختلف دست به تشخیص هویت بزنند. محققان اسم این روش را پرینت مغزی گذاشته و می‌خواهند آن را جانشین روش‌های فعلی تشخیص هویت کنند.
وقتی صحبت از یک پدیده منحصربه فرد برای هر شخص میشود بدیهی است ژنتیک حرف اول آخر را می‌زند. توالی ژنوم ما و خصوصیات ژنتیک ما کاملا منحصربه فرد است. اما خب این تنها یک سوی داستان است و یافتن راهی برای شناسایی بی دردسر و فوری هویت ژنتیکی افراد کار آسانی نیست و البته امکان دزدی از آن هم وجود دارد.
استفاده از کد‌های ژنتیکی به عنوان رمز عبور هم آسان نیست و پر دردسر است. ممکن است این شیوه تا یک دهه آینده برای مراکر بسیار حساس و به کار گرفته شود، اما بعید است به زودی شما بتوانید مثلا قفل تلفن همراهتان را با RNA های پیام رسان یا ویژگی‌های آمینو اسیدهای موجود در بدنتان باز کنید.
منبع:بهداشت نیوز
انتهای پیام/