برومند نوشت: یونیسف در گزارش‌های متعددی که درباره حضور اتباع خارجی در ایران منتشر کرده همواره از ایران به‌عنوان یکی از حامیان آموزش کودکان افغانستانی مهاجر به کشورمان نام برده است. حتی من هم که خیلی در جریان این سازوکارها نیستم، به‌عنوان یک شهروند عادی می‌دانم که برای رسیدن به چنین شرایطی، حتما دولت تمهیدات گسترده‌ای فراهم کرده تا علاوه بر کودکان کار، کودکان بی‌سرپرست و کودکان بازمانده از تحصیل ایران کودکان افغانستانی هم بتوانند هر سال به مدرسه بروند و از کلاس و درس و یادگیری دور نمانند. شاید مشکل اینجاست که بعضی وقت‌ها، مسائل و حواشی باعث می‌شود تلاش‌های ما –به‌عنوان ایرانی‌هایی که در بیش از ٢٠ سال، میزبان خوبی برای مردم کشور افغانستان بودیم- نادیده گرفته شود.
شاید خیلی‌ها به یاد داشته باشند که بعد از ماجرای غم‌انگیز ستایش، چطور حسن‌نیت ایران در دفاع از حقوق کودکان افغانستانی زیر سؤال رفت و در اذهان مردم افغانستان که دورادور شاهد حضور هم‌وطنانشان در ایران هستند، با سوءبرداشت‌هایی همراه شد. به‌همین‌خاطر است که از سال گذشته، مردم به‌صورت خود‌جوش یا از طریق نهادهای غیردولتی دست به کار می‌شوند تا در شهریورماه زمینه را برای آگاه‌سازی کودکان افغانستان درباره مدرسه و ثبت‌نام و... فراهم کنند. از آن طرف دولت هم بی‌کار نیست. چند سال پیش دولت با تصویب آیین‌نامه آموزش اتباع خارجی، موضوع درس و مدرسه و تحصیل را برای کودکان مهاجری که از افغانستان به ایران آمده‌اند راحت‌تر کرد.
اما اهمیت تلاش‌های مردمی در این زمینه موضوع دیگری است. درست است این آیین‌نامه تصویب شده و شرایط اجرائی‌شدن آن فراهم شده است اما نیاز به تبلیغ و معرفی دارد؛ نیاز به این دارد که بچه‌های افغانستانی از آن مطلع شوند. این کودکان که عموما شرایط زندگی‌شان آن‌چنان نیست که از چنین اخباری اطلاع پیدا کنند، باید از سوی مردم و با همین پیام‌های ساده از رسیدن موعد ثبت‌نام در سال تحصیلی جدید خبردار شوند و احیانا اگر مشکلی برای ثبت‌نام دارند، تا زمان مقرر، مشکلات خود را برطرف کنند.
البته من به‌عنوان یک شهروند، بعید می‌دانم در ایران تعداد زیادی از مهاجران این کشور حضور داشته باشند که به دلایلی از تحصیل یا ادامه تحصیل بازمانده باشند. بسیاری از ما، تا به حال به این عزیزان فارسی‌زبان هرگونه کمکی که می‌توانسته‌ایم، روا داشته‌ایم و آنجایی که قوانین شرایط را برای تحصیل یا کار آنها سخت کرده بود، با پیشنهاد و مشورت و مشاوره، راه آنها را باز کرده‌ایم؛ چراکه معتقدیم آموزش می‌تواند حضور کودکان و نوجوانان افغانستانی را در کشور ما بهتر و آرام‌تر کند.
کیست که نداند، ما بنا به سنت‌های ایرانی‌مان، آموزش را بی‌چشم‌داشت نثار آنها کرده‌ایم تا در میهمان‌نوازی سنگ‌تمام گذاشته باشیم؛ خیل کثیر فیلم‌سازان جوان این کشور در فضاهای بین‌المللی، نشانه کوچکی است بر اینکه نوجوانی آنها در ایران با انواع آموزش‌ها در حوزه‌های مختلف همراه بوده و حتما چنین روندی ادامه خواهد داشت. در چنین شرایطی خوب است برای آموزش نوجوانان و جوانان افغانستانی در مراکز فنی‌حرفه‌ای و هنرستان‌ها هم‌فکری شود تا زمینه اشتغال آنها در آینده بیشتر از گذشته فراهم باشد.
انتهای پیام/