سحر فرجی،کارشناس اقتصادی در گفت و گو با خبرنگار صنعت،تجارت و کشاورزی، با اشاره به سهم قابل توجه چین در مراودات اقتصادی با ایران اظهار داشت: بدون تردید در مناسبات اقتصادی بین المللی برخی از متحدان بیشترین میزان تجارت اقتصادی را به خود اختصاص می‌دهند که به هر ترتیب این عرف و قاعده نانوشته، از دیرباز در تعاملاتِ تجاریِ میان کشورها وجود داشته است.
وی افزود: آنچه که در این میان، حائز اهمیت است به فاصله میان حجم و ارزش مبادلات و مراودات تجاری متحدانِ اقتصادیِ کشور، معطوف می شود.
فرجی گفت:کشور چین یا ترکیه از مصادیق بارز چنین رویکرد غیرمنطقی و غیرمعقولانه به شمار می روند که ریشه اصلی این موضوع به اعتقاد بنده به برخی از سیاست گذاری های غلط اقتصادی در طول سالیان گذشته باز می‌گردد.
کارشناس اقتصادی عنوان کرد: مؤلفه های متعدد و متنوعی در میزان نزدیکی تجاری کشورها در مراودات اقتصادی و تجاری با یکدیگر تأثیرگذار است که ریسک تجارت و سرمایه‌گذاری، میزان حجم و وسعت بازار مصرف کشورهای دوست، آینده و ثبات سیاسی، نفوذ بین المللی و منطقه ای و...از نمونه های آن به شمار می رود.
فرجی گفت: با در نظر گرفتن چنین پارامترهایی این واقعیت، ملموس می شود که کشور چین از بسیاری جهات، از مؤلفه‌های اشاره شده برخوردار است، اما نکته ظریف به این واقعیت غیرقابل انکار باز می‌گردد که متأسفانه بیشترین حجم مراودات اقتصادی ایران به یک یا دو کشور خلاصه شده و در مراتب بعدی، میزان ارزش و حجم تعاملات اقتصادی میان ایران با کشورهای دیگر محدود است.
وی افزود: ریسک بالای این رویکرد این است که در صورت روی گردان شدن کشورهای دوست به دلیل بازی‌های پشت پرده و فراز و نشیب هایِ غیرقابل پیش بینیِ عالم سیاست، خساراتی جدی به کشور هدف و جامعه‌ای که بیشترین سهم تجارت اقتصادی خود را به یک یا دو کشور منحصر کرده، تحمیل خواهد شد.
کارشناس اقتصادی گفت: در تحلیل و بررسی این موضوع، تا حدود بسیاری مناسبات سیاسی میان کشورها نیز اثرگذار است.
فرجی گفت: یک قاعده کلی در علم سیاست وجود دارد و آن مبتنی بر این امر می شود که در عالم سیاست، دوست یا دشمن دائمی وجود ندارد و از این حیث در صورت تیره شدن روابط با کشوری که عنوان متحد و شریک تجاری و اقتصادی را یدک می‌کشد، با آسیب‌های بسیاری مواجه خواهیم شد.
وی افزود: منطق اقتصاد و عالم سیاست حکم می‌کند دایره مناسبات تجاری با کشورهای دوست و متحد افزایش یابد و در صورت حصول چنین امری، علاوه بر ایجاد فضایی رقابتی میان کشورها برای برقراری رابطه تجاری مناسب و معقولانه در صورت بروز تیرگی یا تنش در روابط نیز، به راحتی و در کوتاه‌ترین زمان ممکن می توان جایگزین مناسبی برای کشور هدف لحاظ نمود و به تبع در این بستر و شرایط امکان بازی کردن با کارت های اقتصادی علیه کشوری خاص همچون ایران به حداقل ممکن کاهش می یابد.
مَهین مطیعی،کارشناس اقتصاد سیاسی در گفت و گو با خبرنگار صنعت،تجارت و کشاورزی، با اشاره به تأثیرگذاری شرایط سیاسی در نحوه و کیفیت انتخاب شرکای تجاری و اقتصادی گفت: در برخی مواقع، شرایط و تحولات سیاسی به نحوی رقم می خورد که ممکن است کشور یا دولتی برخلاف میل و نظر خود، مناسبات اقتصادی و تجاری خود را تنظیم و طراحی نماید.
وی افزود: میزان نفوذ و قدرت جهانی، بین المللی یا منطقه ای کشورها نقش بسیار تعیین کننده ای در انتخاب شرکای اقتصادی ایفا می‌کند اما در این میان،کشوری موفق خواهد بود که به موازات لحاظ کردن مؤلفه های فوق، ضریب سود تجاری، وسعت بازار مصرف، میزان مراودات اقتصادی در دو بخش صادرات و واردات و دیگر اقتضائات و ضروریاتی که در تنظیم و طراحی مناسبات این‌چنینی ضروری است را مدنظر قرار دهد.
کارشناس اقتصاد سیاسی گفت: در گذشته با عنایت به تحریم های سنگینی که دشمنان نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران به ما تحمیل کرده بودند، به تبع حق انتخاب چندانی برای برگزیدن متحدان تجاری و اقتصادی نداشتیم اما انتظار می رود در شرایط فعلی که تا حدودی برخی از موانع در حوزه سیاست خارجی مرتفع شده، در افزایش شعاع دایره متحدان تجاری و اقتصادی تلاش فزآینده تری لحاظ شود.
وی افزود: البته گام های مثبتی در ماه های گذشته در این خصوص برداشته شده اما با در نظر گرفتن ظرفیت‌های بالقوه موجود در کشور، این واقعیت مبرهن می شود که نتوانسته ایم به توفیق برجسته و ملموسی در این حوزه نائل شویم و همچنان شاهد هستیم برخی از کشورهایی که در قالب هیأت‌های تجاری به ایران سفر کرده‌اند، خروجی مثبت و ملموسی از خود به نمایش نگذاشته و همچنان در برخی حوزه ها مذاکرات، در حد شعار و وعده های شفاهی باقیمانده است.
مطیعی گفت: امید آن می رود روابط، تعاملات و مراودات تجاری، اقتصادی و سیاسی به نحوی تنظیم و طراحی شود که در آینده بر تعدد و تکثر متحدان تجاری ایران افزوده شود.
وی در خاتمه یادآور شد: در حال حاضر کشورهای بسیاری با ایران ارتباط دارند اما حجم مناسبات اقتصادی و تجاری میان آنها با ایران محدود و ناچیز است که افزایش آن (با لحاظ کردن ملاحظات سیاسی و اقتضائات منافع ملی کشور) ضروری به نظر می‌رسد و قطعاً در چنین شرایطی، ریسک و خطر آسیب‌های اقتصادیِ متحدان تجاری و اقتصادیِ ایران ، به حداقل ممکن کاهش می یابد.
انتهای پیام/