وی فضانورد "سازمان فضایی آمریکا"(ناسا)،خلبان آزمایش‌کننده، مهندس هوافضا، استاد دانشگاه و خلبان نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا بود و در جنگ کره خدمت کرد. نیل آرمسترانگ نخستین انسانی بود که کره زمین را از فضا مشاهده کرد. پس از پایان جنگ، آرمسترانگ به نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا راه یافت و بیش از ۹۰۰ پرواز انجام داد. او فارغ‌التحصیل دانشگاه پردو بود و تحصیلات خود را در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی تکمیل کرد.
وی قبل از فضانوردی، در نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا بود. پس از پایان جنگ، آرمسترانگ به عنوان یک خلبان آزمایش کننده در کمیته رایزنی ملی هوانوردی آمریکا ۹۰۰ پرواز با انواع هواپیما انجام داد.
آرمسترانگ پس از ترک نیروی دریایی در سال ۱۹۶۲ به ناسا پیوست.
اولین پرواز او در ناسا، فرماندهی او در پرواز جمینای ۸ در سال ۱۹۶۶ بود و به نخستین غیرنظامی آمریکایی تبدیل شد که به فضا سفر کرده‌است. او در نخستین مأموریت اتصال و پهلوگیری فضاپیما، در اتصال دو فضاپیمای سرنشین‌دار به فرماندهی دیوید اسکات شرکت داشت.
دومین و آخرین پرواز فضایی او، پرواز آپولو ۱۱ و فرماندهی مأموریت بود که سرانجام با باز آلدرین در تاریخ ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ برای اولین بار بر روی کره ماه فرود آمد. آرمسترانگ و آلدرین بر روی کره ماه گام نهادند و ۲ ساعت و نیم روی ماه کاوش کردند؛ در حالی که مایکل کالینز که در سفینهٔ فرماندهی منتظر آن‌ها بود. به آرمسترانگ، آلدرین و کالینزمدال آزادی ریاست جمهوری از ریچارد نیکسون (رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا)، مدال فضایی کنگره از رئیس جمهور جیمی کارتر در سال ۱۹۷۸ و مدال طلای کنگره در سال ۲۰۰۹ اهدا شد.
نیل از تبار اسکاتلندی-ایرلندی و آلمانی بود و دو خواهر و برادر کوچک‌تر داشت. پدرش استفان آرمسترانگ، حسابرس دولت ایالتی اوهایو بوده و بارها در سراسر کشور نقل مکان کرد. گفته می‌شود که نیل قبل از تولد ۱۵ سالگی‌اش در ۲۰ شهرمختلف زندگی کرده‌است. او به شدت به پرواز علاقه داشت.
آرمسترانگ در ۱۵ سالگی شروع به یادگیری درس پرواز در فرودگاه این شهرستان کرد و گواهینامهٔ پرواز خود را قبل از گواهینامهٔ رانندگی به دست آورد. او پسری فعال بود و سرانجام رتبهٔ عقاب دیده‌بان را به دست آورد. در بزرگسالی، پیشاهنگان پسر آمریکا با اعطای جایزهٔ دیده بان عقاب و جایزهٔ نقره‌ای بوفالو او را تأیید کرد.
در سال ۱۹۴۷، آرمسترانگ تحصیل در رشتهٔ هوافضا دردانشگاه پردیو را آغاز کرد. او همچنین در مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) پذیرفته شد. تنها مهندسی که او می‌شناخت (که دانش‌آموختهٔ ام‌آی‌تی بود) آرمسترانگ را با گفتن این جمله که: "لزومی ندارد برای آموزش و پرورش خوب تمام راه را به کمبریج، ماساچوست، بپیماید"، از ثبت نام در آنجا منصرف کرد.
نیل دومین فرد در خانواده‌اش بود که در دانشگاه پذیرفته شد. او مدرک لیسانس را در رشتهٔ دانش مهندسی هوانوردی در سال ۱۹۵۵ از دانشگاه پردیو دریافت کرد. هزینهٔ تحصیلی او توسط «هالووی پلن» پرداخت می‌شد که تعهد ۲ سال تحصیل و به دنبال آن ۲ سال آموزش پرواز و پیرو آن یک‌سال خدمت هوانوردی در نیروی دریایی، و سپس تکمیل ۲ سال پایانی دورهٔ لیسانس را همراه داشت. آن‌ها تا بعد از فارغ‌التحصیلی اجازهٔ ازدواج نداشتند و متعهد به ۴ سال خدمت فعال هوانوردی بعد از فارغ‌التحصیلی بودند و در ۲ سال اول نیز حق ارتقاء به درجهٔ ناوآموزی را نداشتند.
آرمسترانگ در سال ۱۹۷۰ از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، کارشناسی ارشد مهندسی هوافضای خود را گرفت. او دارای دکترای افتخاری از چندین دانشگاه نیز هست.
در تاریخ ۲۶ ژانویه سال ۱۹۴۹، از نیروی دریایی با آرمسترانگ تماس گرفته شد و از او خواسته شد خود را به ایستگاه پنساکولا، فلوریدا برای آموزش پرواز معرفی کند. در تاریخ ۱۶ اوت ۱۹۵۰، دو هفته پس از تولد ۲۰ سالگی آرمسترانگ، متوجه شد که به عنوان هوانورد به نیروی دریایی راه یافته‌است.
او به عنوان ناوگان هوایی اسکادران ۷ در سن دیگومنصوب شد. دو ماه بعد، او به عنوان جنگندهٔ اسکادران ۵۱ (وی‌اف-۵۱)، یک اسکادران تمام جت انتخاب شد و اولین پرواز خود را در یک هواپیمای جت اف۹اف-۲بی در تاریخ ۵ ژانویه ۱۹۵۱ انجام داد. او در ماه ژوئن، اولین فرود جت خود را با یک یواس‌اس اسکس انجام داد و همان هفته، از دانشجوی سال دوم نیروی دریایی به ناوبان دوم ارتقاء یافت. در پایان ماه، با وی‌اف-۵۱ به عنوان جنگنده زمینی برای جنگ کره عازم کره جنوبی شد.
آرمسترانگ در جنگ کره، بیش از ۷۸ مأموریت انجام داد و در مجموع در این جنگ ۱۲۱ ساعت روی هوا بود که بیشتر ماموریت‌ها را در ژانویه ۱۹۵۲ انجام داد. او موفق به دریافت ۲۰ مدال هوایی، ۲۰ مأموریت رسمی، ۲۰ ستارهٔ طلایی، مدال خدمات کره‌ای و مدال تعهد شد. او در سن ۲۲ سالگی در تاریخ ۲۳ اوت ۱۹۵۲، نیروی دریایی را ترک کرد و به درجه ستوان نائل شد. وی در طول زندگی حرفه‌ای خود، با بیش از ۲۰۰ مدل مختلف هواپیما پرواز کرده‌است.
هیچ لحظه‌ای در تصمیم آرمسترانگ تعیین کنندهٔ تبدیل شدن او به فضانوردنبود. او در سال ۱۹۵۸، برای انسان در فضای Soonset در برنامهٔ نیروی هوایی ایالات متحده آمریکاانتخاب شد. در نوامبر ۱۹۶۰، آرمسترانگ به عنوان بخشی از گروه آزمایشی X۲۰ Dyna-Soar به عنوان هواپیمای فضایی نظامی انتخاب شد و در تاریخ ۱۵ مارس ۱۹۶۲، او به عنوان یکی از ۶ خلبان برتر و مهندسان هواپیمای نظامی در هنگام پرواز انتخاب شد.
در ماه‌های پس از اعلام گروه دوم فضانوردان ناسا و برنامهٔ آپولو، آرمسترانگ بسیار هیجان زده شد. حدود یک هفته بعد از ۱ ژوئن ۱۹۶۲، وی مشغول به کار در مرکز فضاپیمای سرنشین دار شد.
در تاریخ ۲۰ سپتامبر ۱۹۶۵، آرمسترانگ به عنوان خلبان فرماندهی و دیوید اسکات به عنوان خلبان سفینه جمینای ۸ اعلام شد. اسکات قبلاً در یک مأموریت دیگر نیز بوده‌است. در تاریخ ۱۶ مارس ۱۹۶۶، جمینای ۸ راه‌اندازی شد و با موفقیت و اتصال با سفینهٔ بدون سرنشین آجینا (Agena) پایان یافت و این مأموریت، دومین مأموریت فوق العادهٔ اسکات بود. در مجموع جمینای ۸، ۷۵ ساعت و ۵۵ دقیقه در فضا بود.
نخستین اتصال بین دوفضاپیما با موفقیت در مدار بعد از ۶:۳۰ ساعت به پایان رسید.
با توجه به عدم وجود پوشش ایستگاه‌های ردیابی در کل مدار، تماس جمینای ۸ با زمین قطع شده بود و جمینای ۸ به سرعت دور خود می‌چرخید. آرمسترانگ اقدام به تصحیح موقعیت و سامانه مانور مداری (OAMS) در فضاپیمای جمینای ۸ کرد. در مشاوره از یک مرکز کنترل مأموریت قبلی، فضانوردان مجبور شدند جمینای ۸ و آجینا را از هم جدا کنند. با این کار نه تنها چرخیدن سفینه تمام نشد بلکه سرعتش افزایش چشمگیری پیدا کرد و در هر ثانیه یک بار دور خود می‌چرخید. این بدین معنا بود که در کنترل موقعیت سفینه، مشکلی پیش آمده بود. آرمسترانگ به این نتیجه رسید که تنها راه ممکن ورود مجدد سامانه کنترل (RCS) و خاموش کردن (OAMS) آن است. سرانجام فضانوردان بدون هیچ موفقیتی به زمین رسیدند و جان خود را نجات دادند.
آرمسترانگ در آخرین مأموریت خود در طول پروژه جمینای، به عنوان فرماندهٔ پشتیبان جمینای ۱۱ انتخاب شد. وی برای این پشتیبانی کاملاً آموزش دیده بود. این فضاپیما دو پشتیبان داشت که نفر دیگر، یک خلبان تازه‌کار به نام ویلیام آندرس بود. جمینای ۱۱، در تاریخ ۱۲ سپتامبر ۱۹۶۶ به فضا پرتاب شد.سرانجام این مأموریت با موفقیت به پایان رسید.
پس از خدمت آرمسترانگ به عنوان فرماندهٔ پشتیبان آپولو ۸، وی در تاریخ ۱۱ دسامبر ۱۹۶۸، به عنوان فرماندهٔ آپولو ۱۱ انتخاب شد.
در تاریخ ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹، اولین فضاپیمای انسان در ساعت ۲۰:۱۷:۳۹ ثانیه بر روی ماه فرود آمد. پایه‌های فضاپیما، ۵ تا ۱۰ سانتی‌متر در ماه فرورفت. فضانوردان نیز تمام امکانات رفتن از ماه را آماده کردند تا اگر اتفاقی افتاد، به سرعت از ماه دور شوند.
پس از فرود دریچه باز شد و آرمسترانگ از نردبان پایین رفت. در یک قدم مانده به ماه، او سطح ماه را توصیف کرد: «من حالا در حال رفتن به ماه هستم.»
سپس خود را برای گذاشتن پاهایش روی ماه آماده کرد. سرانجام نیل آرمسترانگ، در تاریخ ۲۱ ژوئیه ۱۹۶۹، در ساعت ۰۲:۵۶دقیقه، در یک لحظهٔ تاریخی، پای چپش را روی ماه گذاشت. وی یک جمله بسیار معروف گفت و آن اینکه: "این گامی کوچک برای یک انسان و جهشی بزرگ برای بشریت است."
در کل مأموریت آپولو ۱۱، فقط پنج عکس از آرمسترانگ گرفته شده‌است. بیشترین عکس‌های این مأموریت از باز آلدرین گرفته شده‌است. معروفترین عکس آپولو ۱۱، عکس باز آلدرین است که روی کلاه او آرمسترانگ دیده می‌شود که در حال پیاده‌روی در ماه است.
پس از آزمایش‌های علمی، آرمسترانگ بیشترین فاصله از فضاپیما را گرفت و برای قدم زدن، ۵۹ متر از فضاپیما فاصله گرفت. آخرین کار آرمسترانگ، یادبود از فضانوردان مرحوم کشور شوروی مانند "یوری گاگارین"، "ولادیمیر کومارو"، و فضانوردان مرحوم آپولو ۱ بود. فضانوردان آپولو ۱۱، تنها ۲:۳۱:۴۰ در ماه راهپیمایی کردند. این راهپیمایی، کوتاهترین راهپیمایی در ماه بود. در حالی که بیشترین راهپیمایی در ماه را فضانوردان آپولو ۱۷ انجام دادند و فضانوردان آن بیش از ۲۲ ساعت صرف بررسی سطح ماه کردند.
به‌گفتهٔ ناسا، ردپای آرمسترانگ تا مدت‌ها بر سطح ماه باقی خواهد ماند. چرا که در سطح ماه هیچ بادی نمی‌وزد (به دلیل فقدان اتمسفر)، آبی جریان ندارد و فعالیت آتشفشانی به وقوع نمی‌پیوندد.
آرمسترانگ در مدت کوتاهی پس از پرواز آپولو ۱۱، اعلام کرد که برنامه‌ریزی برای پرواز دوباره در فضا ندارد. وی به عنوان معاون مدیر دیپلم برای هوانوردی دفتر تحقیقات و فناوری پیشرفته منصوب شد اما تنها در آن جا یک سال خدمت کرد و در سال ۱۹۷۱ استعفا داد.
آرمسترانگ قبول کرد که در گروه مهندسی هوافضا دردانشگاه سینسینتی تدریس کند. عنوان رسمی وی، استاد دانشگاه مهندسی هوافضا بود. پس از تدریس به مدت هشت سال، آرمسترانگ در سال ۱۹۷۹، بدون دلیل استعفا داد.
ساعت ده و نیم بامداد روز سوم آبان سال ۱۳۴۸ هجری خورشیدی، نیل آرمسترانگ به همراه باز آلدرین،مایکل کالینز و یک هیئت سی‌نفری از فضانوردان به ایران آمدند. در این زمان، آرمسترانگ سفر خود به ماه را درتهران شرح داد. در آن زمان گسترش فعالیتهای این صنعت در ایران هم مطرح شده بود، مقارن ساعت یک بعد از ظهر، فضانوردان در مسیر میدان بهارستان قرار گرفتند.
در ۲۵ اوت ۲۰۱۲، نیل آرمسترانگ در سن ۸۲ سالگی بر اثر عوارض ناشی از جراحی در بیمارستانی واقع درکلمبوس، اوهایو درگذشت.
چند ساعت بعد، باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا در پاسخ به مرگ آرمسترانگ بیانیه‌ای شرح داد: «آرمسترانگ در میان بزرگترین قهرمانان آمریکای است. نه فقط در زمان خود بلکه در تمام دوران.» با توجه به بیانیه منتشر شده از سوی کاخ سفید، باراک اوباما افزود: خدمه آپولو ۱۱، خواسته‌های شهروندان ایالات متحده را برآورده کردند و هرگز از یاد نخواهند رفت.
هم چنین خانواده آرمسترانگ در بیانیه‌ای گفتند: «ما تمایلی به قهرمان دانستن نیل نداریم و او به عنوان خلبان جنگنده نیروی دریایی، خلبان آزمایش‌کننده و فضانورد به ملت خود خدمت کرده‌است. ما مراسم سوگواری این مرد بسیار خوب را برگزار میکنیم، زندگی شگفت‌انگیز خود را جشن می‌گیریم و امیدواریم که جوانان در سراسر جهان رویاهای ملتشان را به حقیقت پیوند بزنند و بدون محدودیت و فشار به ملت خود خدمت کنند.
منبع: ایسنا
انتهای پیام/